Το διάγγελμα, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι ως πολίτης, έχει μια σοβαρή έννοια. Το απευθύνει ένας πρωθυπουργός όταν πρόκειται να πει κάτι πολύ σοβαρό που αφορά ολόκληρο το λαό. Ένα τέτοιο ήταν πχ η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από τον Αλέξη Τσίπρα το 2015, άσχετα αν δεν το σεβάστηκε.
Του Στρατή Μαζίδη
Με το μισό τουρκικό στόλο έξω, με τις δεκάδες παραβιάσεις και υπερπτήσεις των Τούρκων, με τις καθημερινές παράνομες αφίξεις στα ελληνικά νησιά, με τον αποκλεισμό της χώρας από μια κρίσιμη διάσκεψη, με με με με, θα περίμενα, ακούγοντας τη λέξη "διάγγελμα", ότι ο πρωθυπουργός της χώρας θα σημάνει συναγερμό, θα ενημερώσει ότι εφεξής αλλάζει γραμμή και γίνεται απρόβλεπτος ζητώντας τη βοήθεια όλων και τερματίζοντας μια στάση δεκαετιών που μόνο καρπαζιές απέφερε.
Τελικά αντί για αυτό το διάγγελμα ήταν ένα ρομαντικό κείμενο ενός ανθρώπου που μάλλον ζει σε κάποια άλλη μαγική χώρα για να μας ενημερώσει για την επόμενη εντέλως διακοσμητική κάτοικο του προεδρικού μεγάρου. Λέω "εντελώς" διότι μέχρι σήμερα ο ΠτΔ είχε το όπλο της παραίτησης, άσχετα αν ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε.
Κύριε Μητσοτάκη έχετε καταλάβει ότι πάμε ολοταχώς προς νέο 1922 ή είναι κάτι που το έχετε συμφωνήσει όλοι μαζί και δε σας ενδιαφέρει; Δεν είστε διευθύνων σύμβουλος επιχείρησης, αλλά πρωθυπουργός μιας χώρας, έστω και υπό εξαφάνιση.