Όταν ζεις μια πραγματικότητα (ααχχ αυτή η πραγματικότητα), όταν αγωνίζεσαι, μάλλον πρέπει να είσαι ευτυχισμένος γιατί δεν έχεις χρόνο για πολύπλοκους προβληματισμούς, συνειρμούς και συγκρίσεις των διαδοχικών πραγματικοτήτων, των (εκνευριστικά) επαναλαμβανόμενων καταστάσεων.
Κώστας Βουλγαράκης
υποναύαρχος ε.α.
Μάλιστα, όσο λιγότερα ξέρεις και συνειδητοποιείς, τόσο πιο ήρεμος είσαι και τότε και ειδικά τώρα που είσαι απ’ έξω. Τραγικά, βασανιστικά διλήμματα, κρίσιμες επιλογές, δύσκολες αποφάσεις καταγεγραμμένες και άγραφες ευθύνες.
Τέλη δεκαετίας ’80:
Μετά την κρίση του 1987, τα ντολμαδάκια, τα καλτσουνάκια και οι μαραθόπιτες της κυράς Μαρίκας στο Μαράθι-Σούδα (1990), στο ζεύγος Μπους (του πρεσβύτερου), απέφεραν επτά (7) μεταχειρισμένα Αμερικάνικα πλοία (φωτό 1), που ήταν μια πολύ μεγάλη αναβάθμιση των δυνατοτήτων του Πολεμικού μας Ναυτικού, με παράλληλα πολύπλευρα οφέλη αλλά και πάμπολλες πολύπλευρες επιπτώσεις.
Η εποχή και τότε ήταν και πάλι Εθνικά κρίσιμη, οξυμένη και οικονομικά δύσκολη, μετά το «Τσοβόλα δώστα όλα», του Αντρέα. Τα πλοία αυτά, άντεξαν μια 10ετία, άφησαν το στίγμα τους (στις υποδομές και στο προσωπικό) και αποσύρθηκαν για ουσιαστικούς λόγους.
Τέλη δεκαετίας ’90:
Μετά την κρίση των Ιμίων, κρίθηκε ότι θα έπρεπε να αναβαθμισθεί ο Στόλος μας και να καλυφθούν πολύ κρίσιμες επιχειρησιακές αδυναμίες (που είχε φέρει στην επιφάνεια η κρίση). Τότε, προτάθηκε από τους Αμερικανούς, να μας παραχωρήσουν τα υπό απόσυρση DDG Kidd class και το Ναυτικό διχάστηκε κυριολεκτικά. Τα πλοία αυτά, θα μας έδιναν μια τεράστια δύναμη στον Ναυτικό Αντιαεροπορικό Πόλεμο και απ’ τη μια, υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός και απ’ την άλλη, τεράστιος προβληματισμός. Και οι δύο πλευρές, είχαν βάσιμα επιχειρήματα, αλλά θεωρώ (και εκ της τότε θέσεως μου στο ΓΕΝ), ότι οι προβληματισμοί ήταν πιο εύλογοι και επιτακτικοί. Τα πλοία αυτά ήταν πράγματι πολύ καλά και ιδανικά για τις επιχειρησιακές ανάγκες μας, αλλά ήταν αδύνατον να τα υποστηρίξουμε από πλευράς υποδομών και ανθρώπινου δυναμικού (αριθμό πληρώματος).
Έτσι το Ναυτικό, προχώρησε σε πιο «ευέλικτες» επιλογές εξοπλισμών, με νέες μικρότερες και πολύ αποτελεσματικές Μονάδες, απόλυτα συμβατές με το πεδίο επιχειρήσεων μας και δεν το μετανιώσαμε, καθώς ακόμα και σήμερα σ’ αυτές στηριζόμαστε.
Η εποχή και τότε ήταν και πάλι Εθνικά κρίσιμη, οξυμένη και οικονομικά δύσκολη, μετά τη δύση του Αντρέα και τα «λογιστικά» κόλπα του Σημίτη για να μπούμε στην Ε.Ε.
Τέλη δεκαετίας ’10 :
Μάλλον η «κορύφωση» των κρίσεων και η «Μεγάλη Ώρα» ίσως η πιο μεγάλη ώρα. Και όμως, αυτή τη φορά, δεν είμαστε όπως στις δύο προηγούμενες. Δεν είναι ώρα για να ψάχνουμε τι έφταιξε. Στραβωθήκαμε, αλλά τώρα χρειάζονται μόνο ρεαλισμός επιλογών, καθαρών επιλογών και αποφασιστικότητα.
Αν πιστεύουμε και επιλέγουμε ότι η κρίση θα επιλυθεί διπλωματικά και με παρεμβάσεις άλλων, ας συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τις ανταποκρίσεις του κου Κωστίδη, να βλέπουμε Τούρκικα σίριαλ και να βολτάρουμε στην Πόλη για διακοπές. Δεν χρειάζεται να ξοδευτούμε, δεν χρειάζεται να προβληματιζόμαστε στα σοβαρά, ούτε και να «τρομάζουμε με την αλήθεια» τον κοσμάκι τον ταλαιπωρημένο απ’ τα Μνημόνια.
Αν όμως πιστεύουμε ότι θα χρειαστεί να πολεμήσουμε για τα δίκαια μας, για την αξιοπρέπεια μας, για την Ιστορία μας, για τη μνήμη των προγόνων μας, για την Πατρίδα μας, για την Οικογένεια μας, αλλά και για τα συμφέροντα μας (για τους πιο πεζούς), τότε ας βιαστούμε.
Ελπίζω αυτά τα περί παραλαβής μεταχειρισμένων παλιών "μεγάλων" Αμερικάνικων πλοίων, να είναι άλλη μια βρώμα του Ράδιο Αρβύλα, όπως επίσης, μακρινό όνειρο είναι και τα Γαλλικά πλοία.
Είχα πει πρόσφατα ότι: «Το πλεονέκτημα του αντιπάλου (και είναι πολλά τώρα), είναι δικό μας μειονέκτημα και το πλεονέκτημα το δικό μας, είναι μειονέκτημα του αντιπάλου μας».
Τώρα υστερούμε σε όλα ….. εκτός από ΕΝΑ.
Και σ’ αυτό θα πρέπει να επενδύσουμε, εκεί θα πρέπει να εξοπλιστούμε, να το αξιοποιήσουμε και να γίνουμε ακόμα ισχυρότεροι και ΝΑΙ θα είμαστε νικητές.
Κανένας τρελός, δεν μπαίνει στην τρύπα του λύκου.
Το μόνο λοιπόν που φοβάμαι, είναι ο κακός εαυτός μας.
Υ.Γ.: Παραθέτω ένα άρθρο του εκδότη Κοτάκη, με τον οποίον σε πολλά διαφωνώ, αλλά τον θεωρώ σοβαρό …. και εδώ ταυτίζομαι απόλυτα