Με αφορμή τον σεισμό στο Ελαζίγκ της Τουρκίας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία ιστορία που μετέφερε η καθηγήτριά μου στα τουρκικά, Κωνσταντίνα Δάμα, στα πρώτα μαθήματα γύρω από τη γλώσσα.
Πριν το 1999 οι Τούρκοι μας αποκαλούσαν στις εφημερίδες τους Yunan, κάτι που ήταν πολύ προσβλητικό. Γιατί η λέξη Yunan ως μέρος του λόγου είναι επίθετο στην τουρκική γλώσσα. Δεν αποδίδει δηλαδή στην κυριολεξία τον όρο Έλληνας. Οπότε ακούγεται πιο υποτιμητικά να σε αποκαλούν ελληνικό αντί για Έλληνα.
Μετά τον σεισμό της Κωνσταντινούπολης, το 1999, πέρα από την ανθρωπιστική και υλική βοήθεια που έδωσε η Ελλάδα, η Τουρκία είχε ανάγκη από αίμα.
Οι Τούρκοι ως μουσουλμάνοι σέβονται τους δεσμούς αίματος. Θεωρούν, ότι όσοι μοιράζονται το ίδιο αίμα είναι αδέρφια. Η Ελλάδα εκείνη την εποχή έδωσε πολλές φιάλες αίματος.
Γι'αυτόν τον λόγο από τότε και ύστερα οι εφημερίδες τους δειλά δειλά άρχισαν να μας αποκαλούν Yunanlı, που είναι ο ακριβής όρος για να αποδοθεί στα τουρκικά ο Έλληνας.
Τον Αύγουστο του 2018, όταν είχα ταξιδέψει στην Τουρκία, όλοι οι Τούρκοι ήταν συγκλονισμένοι με την τραγωδία στο Μάτι. Υπάρχει και πρωτοσέλιδο στη Cumhuriyet με τίτλο "Βάστα γερά γείτονα". "Το 1999 η Ελλάδα ήταν η πρώτη που έστειλε βοήθεια στη χώρα. Dayan Κomşu"
Αυτό δείχνει, το δίχως άλλο, ότι οι τραγωδίες ενώνουν τους ανθρώπους.
Δυστυχώς όμως δεν είναι αρκετές για τους απέναντι λύκους. Γι'αυτό δεν πρόκειται ούτε να αλλάξουν ούτε να μετριάσουν την αναθεωρητική πολιτική τους.
Όταν μπαίνει στη μέση ο παράγοντας άνθρωπος όμως οφείλουμε να αφήνουμε πίσω τις έχθρες. Έτσι και αλλιώς, σε αυτόν τον πλανήτη, το ίδιο χώμα κάποτε θα μας καταπιεί.