Η υπογραφή από τις τρεις κυβερνήσεις (Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ) ολοκληρώνει την πρώτη φάση των προσπαθειών, που ξεκίνησαν το 2011, ύστερα από πρόταση του Νετανιάχου στον Γιώργο Παπανδρέου.
Θα ακολουθήσουν οι μελέτες, με πρώτη την «κόστους-οφέλους», με χρηματοδότηση κυρίως από την ΕΕ, κατόπιν οι διαγωνισμοί για την ανάθεση του έργου και μετά η κατασκευή.
Ο χρόνος ολοκλήρωσης του έργου δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια γιατί συνδέεται άμεσα με πολλούς παράγοντες και δεν αφορούν μόνο τον αγωγό.
Ο αγωγός θα μεταφέρει κυρίως φυσικό αέριο από το Ισραήλ και την Κύπρο, γι’ αυτό και οι δύο χώρες είναι οι επισπεύδουσες, και η αρχική διατομή του θα επιτρέπει τη μεταφορά περίπου 10 δισ. κυβικών μέτρων ετησίως.
Για να έχουμε μια σύγκριση, ο αγωγός South stream 1 μεταφέρει 55 δισ. κυβικών μέτρων φυσικού αερίου από τη Ρωσία στη Γερμανία ετησίως και άλλα τόσα ο South stream 2 που κατασκευάζεται τώρα και πολεμάει με κυρώσεις η Ουάσιγκτον.
Το πιο σημαντικό όμως πρόβλημα με τον αγωγό είναι η ασφάλειά του, όχι μόνο κατά την κατασκευή του αλλά και κατά τη λειτουργία του και ίσως θα είναι ο βασικός παράγοντας που θα κρίνει και την τελική επιλογή για την κατασκευή του ή όχι.
Η περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου είναι από τις πιο ασταθείς στον κόσμο και μάλλον τα γεγονότα δείχνουν πως η ζώνη αστάθειας διευρύνεται.
Οι τελευταίες εξελίξεις, με πιο πρόσφατη τη δολοφονία του Ιρανού υποστρατήγου Σουλεϊμανί, επικεφαλής της παραστρατιωτικής οργάνωσης Κουτς (Ιερουσαλήμ στα περσικά), αρμόδιας για τη στρατιωτική και πολιτική επέκταση της επιρροής του Ιράν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, είναι αποκαλυπτική αυτών που θα ακολουθήσουν.
Η χώρα μας, για πολλούς λόγους, πρέπει να μείνει εκτός αυτής της ζώνης, γι’ αυτό πρέπει να ζυγίζει τις δικές της επιλογές, χωρίς όμως φοβικότητα.
Όπως εύκολα καταλαβαίνουμε, υπάρχει πολύς και δύσκολος δρόμος για να φτάσουμε στη λειτουργία του αγωγού και καλά θα είναι να μη μεγεθύνουμε είτε τα υπέρ είτε τα κατά του αγωγού για διάφορους λόγους.