Μήπως η περίφημη μυστική διπλωματία που ξεκίνησε επί ημερών Γιώργου Παπανδρέου συνεχίζεται μέχρι και στις μέρες μας και απλά γινόμαστε μάρτυρες της υλοποίησης του σχεδίου ΓΚΙΟΥΒΕΝ ΕΡΚΑΓΙΑ; Μήπως, (λέω μήπως), ήρθε επιτέλους η ώρα, να συγκληθεί το συμβούλιο Πολιτικών Aρχηγών στην Ελλάδα;
Γράφει ο Γιώργος Γ. Αδαλής
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στις 11/4/2005 στους aegeantimes.gr
Η πρώτη περίοδος 1975-1995 , Το σχέδιο “Γκιουβέν Εργκαγιά” και η μυστική διπλωματία στο Αιγαίο! Τι ζητά και τι δίνει η Τουρκία; ΠΩΣ ΟΙ AEGEAN TIMES ΚΑΤΕΓΡΑΨΑΝ (ΠΡΩΙΜΑ ΙΣΩΣ) ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ;
Ηταν πρωτοχρονιά του 2002 όταν δημοσιεύσαμε ένα άρθρο σχετικά με τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο, το οποίο ήταν αποκαλυπτικό, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι Τούρκοι Στρατηγοί «μηχανεύονται» ολοένα και περισσότερες διεκδικήσεις στο Αιγαίο. Από δημοσιεύματα του Τουρκικού Τύπου είχαμε διακρίνει τότε μια «έντονη αμηχανία»(!) στην στρατιωτική αλλά και στην πολιτική ηγεσία της Τουρκίας που είχε επιφέρει το περιβόητο (στους διπλωματικούς κύκλους) υπόμνημα «Ερκαγιά». Αλλά πριν φτάσουμε στην τότε εποχή, (2000-2001) ας εξετάσουμε καλύτερα, τι είναι το «CASUS BELLI». Η λατινική αυτή φράση , που σημαίνει «ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ»!
Λίγο μετά την μεταπολίτευση και συγκεκριμένα το 1975, όταν στην Ελλάδα, πρωταρχικό ζήτημα ήταν η δίκη των πρωταίτιων της Χούντας και η εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας, στην Τουρκία, έψαχναν ακόμη λόγους να υπερκεράσουν την στρατιωτική ισχύ της Ελλάδας σε αέρα και θάλασσα. Με «νωπές» τις μνήμες του «Αττίλα» , οι ισορροπίες στο Αιγαίο ήταν ιδιαίτερα εύθραυστες, με μοναδική εγγύηση σταθερότητας, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Πέτρο Μολυβιάτη, να κάνουν ένα διπλωματικό αγώνα δρόμου. Η Ακγυρα, είχε διαβλέψει την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ και θέλησε από τότε να δημιουργήσει μια de facto κατάσταση στο Αιγαίο. Ξεκινώντας από τα θαλάσσια σύνορά μας, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας , Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανγκίλ, είχε χαρακτηρίσει ως “απαράδεκτη” την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων. Ηταν η πρώτη φορά που η Τουρκία έθετε ένα τέτοιο ζήτημα, θέλοντας από τη μια να δημιουργήσει άλλο ένα ζήτημα στη διπλωματική σκακιέρα αλλά κυρίως, με την κίνηση αυτή επιθυμούσε να βάλει «χέρι» , ή αν θέλετε μελλοντική υποθήκη, στην τεράστια πλουτοπαραγωγική πηγή του Αιγαίου.
Με την βοήθεια των ΗΠΑ που δεν έβλεπαν με καλό μάτι το άνοιγμα Καραμαλή προς την ΕΕ, (έφταιγε κυρίως η υπόσχεση παρακαταθήκης προς τους ευρωπαίους γίγαντες της αγοράς ενέργειας για τα πετρελαια του Αιγαίου), η Τουρκία θέλησε εξ αρχής να ερευνήσει το πόσο ευσταθούσαν οι φήμες , για τα τεράστια κοιτάσματα της θέσης «Μπάμπουρας» στη Θάσο , των Ιμίων και του κεντρικού Αιγαίου (Κυκλάδων). Τότε ακόμη, δεν είχε ακουστεί το παραμικρό για τα κοιτάσματα του Β.Α. Αιγαίου (Λέσβος-Λήμνος), γεγονός που το επιβεβαίωσε στους Aegean Times, μόλις το 2002 , ο Ευάγγελος Κουλουμπής στην μεγάλη έρευνα που είχαμε διεξάγει!
Ο όρος «Casus Belli» για το Αιγαίο, ακούστηκε επίσημα για πρώτη φορά, το έτος 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, η Άγκυρα δήλωσε πως θεωρεί αιτία πολέμου την εν λόγω επέκταση (αν το επιχειρούσε η Αθήνα). Έκτοτε, παραμένει «στρατηγική θέση» της Άγκυρας, που έχει υπογραμμιστεί και σε αποφάσεις του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας.
Ο Τύπος και γενικότερα οι Κοινή Γνώμη, άρχισε να ασχολείται με το ζήτημα, μετά τις 8 Ιουνίου 1995, όταν η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, είχε λάβει μια απόφαση, με την οποία εξουσιοδοτούσε την τότε τουρκική Κυβέρνησης, να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών, για την περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα 6 μίλια στα 12.
Ο πρόεδρος της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης Μπουλέντ Αρίντς στις πρόσφατες δηλώσεις του είχε υπογραμμίσει ότι, «δεν τίθεται θέμα απόφασης, αλλά ψηφίσματος. Με τη δήλωση αυτή, ο κ. Αρίντς επιχείρησε να αμφισβητήσει την ισχύ της εν λόγω απόφασης, λέγοντας ότι η τελευταία δεν είχε καν τεθεί σε ψηφοφορία, αλλά εγκρίθηκε δια χειροκροτημάτων».
Ωστόσο η εν λόγω απόφαση έτσι κι αλλιώς δεν είχε χαρακτήρα εξουσιοδότησης για κήρυξη πολέμου, πράγμα για να γίνει, προϋποθέτει συγκεκριμένη απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. Η απόφαση ήταν απλώς επανάληψη της πάγιας τουρκικής θέσης περί «αιτίας πολέμου» δια της κοινοβουλευτικής οδού. Εξάλλου, η όποια «εξουσιοδότηση» ήταν του τότε σώματος της Εθνοσυνέλευσης, προς την τότε Κυβέρνηση, πράγμα που σημαίνει ότι, δεν έχει ισχύ από τότε, που σχηματίστηκε στην Τουρκία άλλη Κυβέρνηση και πολύ περισσότερο, μετά τις επόμενες εκλογές, του 1999, οπότε και σχηματίστηκε νέο σώμα στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση.
Οπότε η εν λόγω απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης και η οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με την ισχύ της σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με την ισχύουσα θέση της Άγκυρας να θεωρεί αιτία πολέμου την επέκταση.
Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα, είναι ότι υπάρχει έλλειμμα γνώσης των πολιτικών και κοινωνικών δομών της Τουρκίας. Πολλές φορές, ακούμε, διαβάζουμε , μαθαίνουμε κάποια γεγονότα που διαδραματίζονται στην γειτονική χώρα και προσπαθούμε να εξάγουμε συμπεράσματα, σκεπτόμενοι υπό το πρίσμα μιας Δυτικοευρωπαϊκής κοινωνίας. Μέγα σφάλμα! Διότι, ξεκινώντας από την κοινωνική-Εθνική διαστρωμάτωση της Τουρκίας και φτάνοντας μέχρι το ποινικό της δίκαιο και τον τρόπο διακυβέρνησης της Χώρας αυτής, δεν υπάρχουν πολλά κοινά σημεία με την Ελλάδα ή με κάποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα. Πολύ περισσότερο, τα πρόσωπα που διαδραματίζουν πρωταρχικό-πρωταγωνιστικό ρόλο στην λήψη των αποφάσεων στα Τουρκικά κέντρα εξουσίας, είναι παντελώς άγνωστα στην Ελληνική Κοινωνία και ελάχιστα γνωστά στους διαμορφωτές της Ελληνικής κοινής γνώμης (opinion leaders). To εξωφρενικό μάλιστα είναι, ότι για μεγάλα χρονικά διαστήματα, στην αρμόδια διεύθυνση (Α4) Ελληνοτουρκικών υποθέσεων του υπουργείου εξωτερικών της χώρας μας, υπήρχαν στελέχη που:
-Ούτε καν μιλούσαν την τουρκική γλώσσα
-Δεν είχαν ποτέ επαφή με τη χώρα αυτή
-Δεν είχαν την στοιχειώδη ιστορική γνώση που απαιτούνταν
-Και φυσικά δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν τους διεθνείς «παίκτες» της τουρκικής διπλωματίας που αλώνιζαν και αλωνίζουν ανά την υφήλιο
Ετσι, βρέθηκε εντελώς απροετοίμαστη η Ελληνική Διπλωματία, στην «βόμβα» που έσκασε το 2001, ο Γκιουβέν Ερκαγιά! Τότε ως πρώην αρχηγός του Τουρκικού Ναυτικού, είχε αναφέρει στην εφημερίδα «Milliyet», ότι επίκειται ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της Τουρκικής Στρατιάς του Αιγαίου!!!
Η «είδηση» αυτή, θορύβησε ακόμη και τον τότε αρχηγό του Τουρκικού Γενικού επιτελείου Στρατού, κ.Χουσεϊν Κιβρίκογλου, ο οποίος έκανε αυτό που κάνει κάθε εν ενεργεία Τούρκος επιτελάρχης. Διέψευσε αυτή την «είδηση», διότι πολύ απλά, δεν υπήρχε τέτοια … είδηση. Ετσι οι Τούρκοι Στρατοκράτες, αφού ξεπέρασαν το αρχικό σοκ, διαπίστωσαν για άλλη μια φορά, ότι επρόκειτο για μια διπλωματική κίνηση, κατευθυνόμενη απ ευθείας από το γραφείο του Μπουλέντ Ετζεβίτ, η οποία όμως, ήταν πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις επιδιώξεις των γερακιών της Αγκυρας, γεγονός που θα το διαπιστώσουμε παρακάτω.
Ο Κιβρίκογλου, έσπευσε αργότερα να εκδώσει μια λιτή ανακοίνωση, που ανέφερε επακριβώς:
“Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου στρατηγός Κιβρίκογλου δεν αντάλλαξε απόψεις για το θέμα της κατάργησης της Στρατιάς του Αιγαίου με κανέναν και ουδέποτε έχει υπαινιχθεί ή προβεί σε δηλώσεις που να υποστηρίζουν τη θέση αυτή”
Δηλαδή, δεν είπε ΟΧΙ στην ουσία της δήλωσης, απλά ότι δεν αντάλλαξε απόψεις με τον Ερκαγιά για το ζήτημα αυτό. Κι έλεγε την αλήθεια!
Ένα σημείο που έχει ιδιαίτερη αξία και πρέπει να τονιστεί, είναι ότι ο κ. Εργκαγιά, δεν ήταν τότε απλά ένας ναύαρχος ε.α. όπως ίσως θα τον θεωρούσαν πολλοί εδώ στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο δεν ήταν απλά ένας απόστρατος, «που είχε πάει σπίτι του»! Οσοι έχουν περάσει από το Συμβούλιο εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας, θεωρούνται εξέχουσες προσωπικότητες στην Τουρκία και «θεσμικοί παίκτες» ακόμη και μετά την αποστρατεία τους, τόσο σε στρατιωτικό αλλά όσο και σε πολιτικό – διπλωματικό επίπεδο. Ειδικά για τον κ. Ερκαγιά, μάλιστα, ήταν τότε ΚΑΙ σύμβουλος του Πρωθυπουργού Μπουλέντ Ετζεβίτ!
Με σκοπό την δημιουργία κλίματος ευφορίας στην ελληνική διπλωματία, ο Γκιουβέν Ερκαγιά, έσπευσε να διαψεύσει τον Κιβρίκογλου, δίνοντας συνέντευξη σε εφημερίδα, όπου και αποκάλυψε ότι αντίγραφο της έκθεσής του (υπόμνημα το χαρακτηρίζει) έστειλε τόσο στον κ. Κιβρίκογλου όσο και στον κ. Ετζεβίτ, με τον τελευταίο να δηλώνει αμέσως μετά, ότι «ο κ. Ερκαγιά εκφράζει τις προσωπικές του απόψεις»!
Το ζήτημα ήταν τόσο «σοβαρό» που ο Ετζεβίτ το παρέπεμψε στον τότε υπουργό επικρατείας , κ. Σουκρού Σινά Γκιουρέλ, για περαιτέρω εξέταση.
Στην Ελλάδα, η μοναδική αντίδραση που υπήρξε ήταν από την πλευρά του κ. Α.Τσοχατζόπουλου, ο οποίος είχε δηλώσει για την πρόταση Ερκαγιά, ότι «δεν ασχολείται με το τι λέει ο καθένας»!
Φυσικά, δεν ήταν και σε θέση να σχολιάσει ο Ακης τότε , ένα γεγονός για το οποίο δεν ήταν καν σε θέση να το αξιολογήσει (για πολλούς λόγους που ίσως τους αναλύσουμε σε κάποιο άλλο άρθρο).
– Τι έλεγε όμως αυτό το περιβόητο ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΡΚΑΓΙΑ;
– Γιατί οι Τούρκοι θα δεχόντουσαν να αποσύρουν την Στρατιά του Αιγαίου;
– Και πάνω απ όλα, τι σχέση είχε με το θέμα που εξετάζουμε σήμερα, και αφορά στην άρση του Casus Belli στο Αιγαίο από την Τουρκική πλευρά;
(Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε ότι τότε είχαμε προχωρήσει στους Aegean Times ένα άρθρο με ΥΠΟτιτλο: Σαμπαχατίν Τσακμάκογλου: Σα να λέμε το αντίθετο του Γκιουβέν Ερκαγιά (ΚΛΙΚ ΕΔΩ)
Το άρθρο αυτό, είναι σήμερα ένα από τα πλέον πολυδιαβασμένα που υπάρχουν στο αρχείο των Aegean Times. Με την πρώτη ανάγνωση, ίσως κάποιος νομίσει (εσφαλμένα βεβαίως), ότι ο Γκιουβέν Ερκαγιά είχε φιλειρηνικές ή ακόμη και φιλελληνικές τάσεις, σε αντίθεση με τον Τσακμάκογλου που ήταν ουσιαστικά ο εμπνευστής των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο.
Μια προσεκτικότερη ανάγνωση όμως, μια διεισδυτική ανάγνωση θα μπορούσαμε να πούμε, καταδεικνύει τον ρόλο που διαδραματίζουν οι Στρατοκράτες της Αγκυρας. Για άλλη μια φορά οι Τούρκοι είχαν ορίσει (αυτή τη φορά στον Ερκαγιά) τον ρόλο του καλού. Ένα παιχνίδι που στην απλοϊκή του μορφή εκφράζει τον καλό και τον κακό ασφαλίτη, που ανακρίνουν έναν ύποπτο.
Τι πρότεινε λοιπόν ο Ερκαγιά τότε;
Στην ουσία πρότεινε ένα πακέτο μέτρων, φαινομενικά για την απομάκρυνση της τουρκικής στρατιάς από τα Μικρασιατικά παράλια. Ουσιαστικά, ήταν η τουρκική πρόταση για την άρση τoυ casus belli στο Αιγαίο. Γιατί ;;; Προσέξτε λοιπόν!
α) Στο πρώτο στάδιο η Τουρκία θα πάψει να θεωρεί casus belli την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο στα 12 μίλια Στη συνέχεια η Ελλάδα θα ανακοινώσει (από μόνη της) ότι θα παραμείνει στα έξι μίλια.
β) Η Τουρκία θα καταργήσει τη Στρατιά του Αιγαίου με αντάλλαγμα την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου (όχι μόνο του ανατολικού). Αυτό θα γινόταν με σταδιακή κατάργηση μεγάλων στρατιωτικών μονάδων που «η Ελλάδα τα ονομάζει Τάγματα Εθνοφυλακής (ΤΕ)». Στο δεύτερο αυτό στάδιο, ο Ερκαγιά προτείνει και τον περιορισμό εκ μέρους της Ελλάδας του εναερίου χώρου της από δέκα σε έξι μίλια, όσο ακριβώς και τα θαλάσσια σύνορά της.
γ) Στην τρίτη και τελευταία φάση του σχεδίου προβλέπεται η παραπομπή του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας και του “προβλήματος των νήσων και νησίδων με αδιευκρίνιστο ιδιοκτησιακό καθεστώς” –(τις γκρίζες ζώνες του Τσακμάκογλου)- είτε στη Χάγη είτε σε διεθνή διαιτησία. Πάντως, ο Τούρκος ναύαρχος επισημαίνει ότι η τουρκική πλευρά θα πρέπει να επιδιώξει τη διεθνή διαιτησία και όσον αφορά στο δεύτερο ζήτημα, των νησιών, υποστηρίζει ότι η τουρκική κυβέρνηση θα πρέπει να επικαλεστεί το έγγραφο της 28ης Δεκεμβρίου 1932.
Τέλος, ο Ερκαγιά προτείνει η διαπραγματεύσεις να διεξαχθούν διά της μυστικής διπλωματίας και τα αποτελέσματά τους να ανακοινώνονται σταδιακά αφού επιτευχθεί συμφωνία.
Στην ουσία δηλαδή, ο Ερκαγιά, αναλαμβάνοντας να διαδραματίσει τον «ρόλο του καλού», αλλάζει το «υποκείμενο» των τουρκικών διεκδικήσεων-απαιτήσεων αλλά το «αντικείμενο» (δηλαδή η ουσία) παραμένει το ίδιο.
Στην πίεση για την άρση του Casus Belli, που πλέον επιθυμούσε και η ΕΕ, ανταπαντά με μια πρόταση για την απομάκρυνση της Τουρκικής Στρατιάς. Δηλαδή με απλά λόγια , δεν λέει όχι στην άρση του casus belli στο Αιγαίο. Απλά αλλάζει την σειρά των γεγονότων που πρέπει να συμβούν. «Εαν θέλετε λέει ο Ερκαγιά άρση του Casus Belli , τότε αφήστε τα χωρικά σας ύδατα στα 6 μίλια, μειώστε τον εναέριο χώρο σας από 10 σε 6 μίλια ,ελάτε να πάμε στη Χάγη για τις Γκρίζες Ζώνες και η Τουρκία θα μεταφέρει την ογκοδέστατη στρατιά της, στο εσωτερικό της χώρας (δεν θα την καταργήσει).
Τουτέστιν , ζητάει από την Ελλάδα, όχι μία αλλά ΤΡΕΙΣ εθνικές ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ υποχωρήσεις και αυτή προσφέρει ΜΟΝΟ μία ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ και χωρίς κάποιο ουσιαστικό αντίκρισμα. Να άρει την ψυχολογική πίεση της «Αιτίας πολέμου» (που όπως είπε προσφάτως και ο κ. Μπαϊκάλ , εκνευρίζει τους ελληνες Βουλευτές) και να μετακινήσει στα ενδότερα την Στρατιά της, γεγονός που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή, σε 48 ώρες θα μπορεί να την ΕΠΑΝΑΔΙΑΤΑΞΕΙ σε ύψιστο βαθμό ετοιμότητας στα Μικρασιατικά παράλια. Και οι Ελληνες αφού , δώσουν στην Τουρκία κάποια μικρά νησιά, απολέσουν τμήμα των θαλάσσιων, καθώς και τμήμα των εναέριων συνόρων τους, θα πάρουν ως αντάλλαγμα την άρση της «απειλής πολέμου» ! Δηλαδή, θα πάψουμε να σκεφτόμαστε ότι ο τουρκικός στρατός είναι δίπλα μας και θα πρέπει να ζούμε πλέον με την ιδέα, ότι ο τουρκικός στρατός βρίσκεται … παραδίπλα μας!
Παρ όλα αυτά, ενώ από τη μια πλευρά, η Τουρκία ενώ σε ότι αφορά τις “διπλωματικές της επαφές με την Ελλάδα” χρησιμοποιεί το “Casus Belli”, από την άλλη όταν διαπραγματεύεται με την Ε.Ε., φέρεται σα να μην τείθεται τέτοιο ζήτημα. Για να γίνει πιο κατανοητό, η Τουρκία, έχει δεσμευθεί ρητώς για μή επίθεση εναντίον της Ελλάδας ή άλλων μελών της ΕΕ, από τον … Δεκέμβριο του 2002!
ΑΡΑ, ΓΙΑ ΠΟΙΟ CASUS BELLI ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ; ΑΥΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ή ΑΥΤΌ (ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ) ΤΩΝ ΕΥΡΩΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ;
Αυτό κυρίες και κύριοι, είναι σε γενικές γραμμές και επιγραμματικά το περιβόητο Casus Belli που προσφάτως επανέφερε ο κ. Αριντς (Πρόεδρος της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης). Και φυσικά, είναι ένα τεράστιο βήμα για την ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΗ όσο και ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΗ τουρκική διπλωματία, να λέει ο δεύτερος τη τάξη θεσμός της μια τέτοια φράση! Αυτό δεν το αμφισβητεί κανένας!
Επί της ουσίας όμως, καλό είναι να γνωρίζουμε και τι απαιτούν οι τούρκοι , προκειμένου να κάνουν μια τέτοια … υποχώρηση , πάντοτε στο πνεύμα της Ελληνοτουρκικής φιλίας!
Κλείνοντας αυτό το δεύτερο άρθρο για το Casus Belli στο Αιγαίο, χωρίς να διεκδικώ δάφνες διπλωματικού αναλυτή-σχολιαστή, ή ενός απλού παρατηρητή αν το επιθυμείτε, έχω να υποβάλω (αλλά δεν ξέρω που και σε ποιον) μερικές ερωτήσεις:
Οι «διπλωματικές επαφές των σοφών» των δύο χωρών (γύροι διαπραγματεύσεων) που είχαν ξεκινήσει από την εποχή του διδύμου Σκοπελίτη – Ζιγιάλ έχουν ολοκληρωθεί; Η Τουρκία εξακολουθεί να συνομιλεί μαζί μας μέσω του παρ ολίγον θύματος της 17Ν κ. Ντενίζ Μπουλούκμπασι;
Στους αναγνώστες των Aegean Times έχω μόνο μια ερώτηση: «Διαισθανθήκατε ποτέ , ότι η Τουρκική πλευρά, πέραν του σχεδίου-υπομνήματος-πρότασης του κ. Γκιουβέν Ερκαγιά, προσέθεσε έστω και το ελάχιστο σε όσα «δίδει» ως αντάλλαγμα στις σχέσεις καλής γειτονίας με προοπτική ένταξής της στην μεγάλη οικογένεια της Ε.Ε.; Δηλαδή, αισθανθήκατε ότι στην πρόταση των τριών σημείων Ερκαγιά, προστέθηκε το άνοιγμα της Χάλκης, η αναγνώριση της Οικουμενικότητας του Φαναρίου, η αναγνώριση της Σφαγής των ομογενών από την αρμενία και τον Πόντο, η έστω η ελληνικότητα των μνημείων που κοσμούν τα Μικρασιατικά παράλια;
Μήπως η περίφημη μυστική διπλωματία που ξεκίνησε επί ημερών Γιώργου Παπανδρέου συνεχίζεται μέχρι και στις μέρες μας και απλά γινόμαστε μάρτυρες της υλοποίησης του σχεδίου ΓΚΙΟΥΒΕΝ ΕΡΚΑΓΙΑ;
Μήπως, (λέω μήπως), ήρθε επιτέλους η ώρα, να συγκληθεί το συμβούλιο Πολιτικών Aρχηγών στην Ελλάδα;