Σαν σήμερα, τις βραδινές ώρες της 13ης Φεβρουαρίου 1945 οι συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις εξαπέλυσαν έναν από τους πιο ανελέητους βομβαρδισμούς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ενάντια σε μια πόλη που κατά γενική ομολογία δεν είχε κανέναν στρατηγικό, στρατιωτικό, οικονομικό ή άλλο ενδιαφέρον, πέρα του ότι φιλοξενούσε ένα εκατομμύριο πρόσφυγες από την Αν. Πρωσία και τη Σιλεσία. Τρεις φορές μέσα σε 14 ώρες η Δρέσδη μετατράπηκε σε παρανάλωμα φωτιάς των “Bomber-Harris & Co”, με επακόλουθο περίπου 25.000 νεκρούς και μια εντελώς ερειπωμένη πόλη (φωτό).
Σήμερα, η καταστροφή της Δρέσδης δεν είναι μόνο ημέρα μνήμης για τους Γερμανούς και τα επίσημα θεσμικά τους όργανα, αλλά και σφοδρής αντιπαράθεσης μεταξύ «αντιγερμανών» ακροαριστερών antifa και ακροδεξιών και ναζιστικών ομάδων. Με τους μεν πρώτους να αμφισβητούν δεδομένα και αριθμούς και να φωνάζουν συνθήματα όπως „Bomber Harris, do it again!“ και „No Tears for Krauts“ ή πως «Όλα τα καλά έρχονται από ψηλά» („Alles Gute kommt von oben“) και τους δεύτερους να μη κρύβουν την τραυματισμένη εθνικιστική τους ταυτότητα, ακόμη και τις φιλοναζιστικές τους απόψεις.
Πως περιέγραψε όμως την καταστροφή της Δρέσδης η οξυδερκέστατη αριστερή δημοσιογράφος ενός αριστερού περιοδικού konkret *, η Ουρλίκε Μάινχοφ, είκοσι χρόνια μετά τον βομβαρδισμό, το 1965, λίγα χρόνια πριν η ίδια πέσει στα «γρανάζια» της γερμανικής τρομοκρατίας (RAF): « (…) Στους Άγγλους στρατιώτες που έκαναν τις επιθέσεις δεν είχαν πει την αλήθεια. Τους είπαν πως θα επιτεθούν την Ανώτατη Διοίκηση του στρατού στη Δρέσδη. Τους είπαν ότι η Δρέσδη είναι ένα σημαντικό κέντρο ανεφοδιασμού για το ανατολικό μέτωπο. Τους είπαν ότι ο στόχος της επίθεσης ήταν ένα αρχηγείο της Γκεστάπο στο κέντρο της πόλης, ένα σημαντικό εργοστάσιο πυρομαχικών, ένα μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής δηλητηριωδών αερίων. (…) Είναι η αγγλική κυβέρνηση υπό τον πρωθυπουργό της Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ, που μέχρι το τέλος του πολέμου, μέχρι τον Μάρτιο του 1945, κατάφερε να κρατήσει κρυφό τον πραγματικό, εκ προθέσεως, προγραμματισμένο χαρακτήρα των αγγλικών βομβαρδισμών στις γερμανικές πόλεις. Η Δρέσδη ήταν το αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής. Η Δρέσδη έγινε ερείπια και στάχτη, δύο χρόνια αφότου η έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχε κριθεί στο Στάλινγκραντ. (…) Στη Δρέσδη, ο πόλεμος εναντίον του Χίτλερ εκφυλίστηκε σε αυτό που υποστήριζε πως πολεμά και που πιθανόν και πολέμησε: Στη βαρβαρότητα και απανθρωπιά για την οποία δεν υπάρχει δικαιολογία.» Σήμερα κάποιοι «αριστεροί αντιφασίστες» στη Γερμανία θα την θεωρούσαν μόνο γι αυτά που έγραψε εθνικίστρια και ακροδεξιά.
* Ulrike M. Meinhof, konkret, Nr. 3, 1965.