Ώστε είναι μέρος του re-branding της Ελλάδας το διαβόητο – ναί με την κακή, κάκιστη έννοια της λέξης – λογότυπο για τα 200 Χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία; Και τι θα πεί παρακαλώ re-branding; Τι πρόκειται να ανανεώσουμε; Και για ποιό λόγο;
Αντωνοπούλου - Πανάγου Ηλέκτρα
Τι μας ετοιμάζεται, λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια, σε κλειστά γραφεία, με εντεταλμένους συμβούλους, μακριά από όλους εμάς που μας αφορά, αλλά δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει; Το λογότυπο λοιπόν, που ετοιμάστηκε στο άψε-σβήσε, χωρίς να ρωτηθεί κανένας μας.
Με όρους εμπορικής αργκό, με την διαστρεβλωμένη εικόνα της σημαίας, με χρώματα που γεννούν κατάθλιψη, απονευρωμένο, άψυχο, ευτελές και στερούμενο κάθε θετικού στοιχείου, ‘’βγήκε στον αέρα’’ το σήμα.
Ένα σήμα που συνειδητά διαλύει κάθε σύνδεσμο με το Γεγονός, τις συνθήκες, τους ανθρώπους, τη Ιστορία, την Παράδοση με τις ρίζες αυτού τού τόπου.
Ένα σήμα χωρίς σημαινόμενο, ή μήπως με ένα περίεργο – τουλάχιστον - σημαινόμενο;
Ένα λογότυπο που παραπέμπει σε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την κορυφαία στιγμή του Ελληνισμού. Λες και ήταν κάποια εμπορική επιτυχία, κάπου, κάποιων, κάποτε...
Ένα λογότυπο – κι αυτός όρος μάρκετινγκ είναι – που, κατά τους δημιουργούς του μας προτρέπει να απαλλαγούμε από το παρελθόν και να προχωρήσουμε στο μέλλον.
Μας λένε, δηλαδή ότι η Ιστορία, τελείωσε, δεν υπάρχει, δεν μας αφορά, και εν τέλει ό,τι έγινε δεν έγινε.
Κι εκείνη η γραμματοσειρά; Σαν να ντρέπεται, αντί να προβάλλει το Γεγονός, ψιθυρίζει αντί να διακηρύσσει με στεντόρεια φωνή - μαύρα γράμματα σε μπλέ βαθύ φόντο που θέλουν να δηλώσουν τι;
Με δυό κουβέντες: ή κάποιοι βαρέθηκαν να εργαστούν με αγάπη, σεβασμό, δέος και με την ψυχή τους γονατισμένη στον Εθνικό Ξεσηκωμό ή παίζουν - ΟΛΟΙ αυτοί – το παιχνίδι όσων νομίζουν, ότι θα ξεμπερδέψουν εύκολα και γρήγορα μαζί μας.
Σε κάθε περίπτωση τους έχω νέα:
Πολλοί προσπάθησαν κατά καιρούς να μας "τελειώσουν", αλλά δεν τους έγινε η χάρη.
Ούτε και τώρα.