Πριν λίγες ημέρες παρακολουθήσαμε έναν ευρωβουλευτή, που ανεξαρτητοποιήθηκε αφού το κόμμα του δεν εξασφάλισε την επανείσοδό του στο κοινοβούλιο, να αναφέρεται στον σκοτεινό ρόλο της Τουρκίας σχετικά με την παράνομη μετανάστευση καταλήγοντας να σκίζει μια έγχρωμη φωτοτυπία της τουρκικής σημαίας.
Του Στρατή Μαζίδη
Αντίσταση μέσα στην ασφάλεια του ευρωκοινοβουλίου μαζί φυσικά με όλα τα σχετικά προνόμια που εξασφαλίζουν όσοι τυχεροί καθίστανται κάτοικοι Βρυξελλών. Κάτι σαν τα...πέτρινα χρόνια της εξορίας που έζησαν κάποιοι στο Παρίσι.
Ωστόσο τέτοιες ενέργειες δεν εμπεριέχουν κανέναν ηρωισμό ή μορφή αντίστασης. Ο καθένας μπορεί να εκτυπώσει κάτι και μετά να το σκίσει, κάψει κ.ο.κ. Κι αν το κάνει χωρίς να γίνει αντιληπτός, ακόμη καλύτερα για τον ίδιο.
Όμως η πρόσφατη ιστορία μας έδειξε ότι τα πραγματικά παληκάρια αψήφουν τον κίνδυνο, πνίγονται από την αδικία, ανεβαίνουν ιστούς άοπλοι για να κατεβάσουν τη σημαία του εισβολέα - κατακτητή. Δέχθηκαν βέβαια το βόλι του δειλού κατακτητή. Φεύγουν με το τσιγάρο στο στόμα. Άλλοι πάλι περικυκλώνονται από ειδικές δυνάμεις και δέχονται τις ριπές των πυροβόλων τους υπερασπιζόμενοι την καταγωγή τους.
Για αυτό και ορισμένους τους γράφει η Ιστορία ενώ κάποιους άλλους απλά τους προσπερνά στην αναζήτηση των επόμενων αληθινών πρωταγωνιστών της.