Έχουν περάσει 24 χρόνια από εκείνη την “μακρά” νύχτα των Ιμίων που
Ελλάδα και Τουρκία βρέθηκαν στα πρόθυρα ενός γενικευμένου πολέμου.
Πέρασαν 24 χρόνια από την νύχτα που η Ελλάδα δεν σήκωσε το γάντι που της
πέταξε η τουρκική επιθετικότητα αλλά υποχώρησε ” ατιμωτικά” ενώπιον
των πιέσεων τρίτων αλλά και της τουρκικής υπεροπλίαςστον αεροπορικό
τομέα η οποία δημιουργήθηκε με κύρια ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας.
Από: Πτήση & Διάστημα
Ο Αττίλας στην Κύπρο το 1974 δεν ταρακούνησε καθόλου το ελληνικό
πολιτικό σύστημα ούτε και τον τρόπο λήψης αποφάσεων που σχετιζόταν με
την άμυνα της χώρας. Η Ελλάδα εξακολουθούσε να πιστεύει πως η συμμετοχή
της στην ΕΟΚ, κατόπιν ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι άριστες σχέσεις της με την
Γαλλία ήταν ικανές να ανασχέσουν την τουρκική επιθετικότητα. Όλες σχεδόν
οι προμήθειες αμυντικού υλικού που έγιναν από το 1974 έγιναν στα
πλαίσια της διπλωματίας των εξοπλισμών με τον επιχειρησιακό
σχεδιασμό και την μεγιστοποίηση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των
αποκτημένων οπλικών συστημάτων να έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Αρχής γενομένης από τα τέλη του 1975 όπου η Π.Α ζήτησε από την
αμερικάνικη κυβέρνηση την ολοκλήρωση του αντι-πλοϊκού πυραύλου Harpoon
στα νεοαφιχθέντα τότε Α-7 corsair και την προμήθεια 150 βλημάτωνόπως
αποκαλύφθηκε σε έγγραφα των Wikileaks.
Η αμερικάνικη πλευρά
ενημέρωσε την Π.Α για το πιθανό κόστος προμήθειας αλλά και πιστοποίησης
του βλήματος στα A-7Η (τα Corsair στο USN δεν απέκτησαν ποτέ την
ικανότητα TASMO, καθώς τον ρόλο αυτό είχαν αναλάβει τα A-6), το οποίο
έκριναν υψηλό αποτρέποντας (αλλά όχι αρνούμενη την προμήθεια του
βλήματος) την Πολεμική Αεροπορία από την πραγματοποίηση μιας τέτοιας
προμήθειας εξαιτίας του υψηλού κόστους ενός τέτοιου προγράμματος.
Παρόλα
αυτά η Πολεμική Αεροπορία επανήλθε τον Νοέμβριο του 1977 ζητώντας να
της παρουσιαστούν επίσημα τα βλήματα Harpoon και οι τεχνικές
λεπτομέρειες της ολοκλήρωσης των βλημάτων είτε στα Α-7 Corsair είτε στα F-4 Phantom.
Στα έγγραφα των Wikileaks οι Αμερικανοί εκτιμούν πως η Ελλάδα παρά το
ενδιαφέρον της δεν θα καταφέρει να “σηκώσει” το οικονομικό κόστος της
αγοράς των Harpoon ακόμα και μέσω των FMS.
Η Ελλάδα λοιπόν παρά του ότι διέθετε μια πλατφόρμα με ακτίνα δράσης ικανή να φτάσει μέχρι την Κύπρο και
να ανατρέψει τις ισορροπίες στην Ν.Α Μεσόγειο επέλεξε να χρησιμοποιεί
τα Α-7 σε ρόλο τακτικού βομβαρδιστικού απειλώντας απλά τα παράλια της
Μικράς Ασίας, και επέλεξε να τα χρησιμοποιεί σε ρόλους TASMO με iron
bombs και φυσικά βάζοντας τους πιλότους τους σε θανάσιμο κίνδυνο…
Η Πολεμική Αεροπορία κατείχε την παγκόσμια πρωτοτυπία στα 28 χρόνια
που υπηρέτησαν Mirage F.1CG στις τάξεις της, να μην αγοράσει ποτέ
πυραύλους Magic και Super 530F (που θα αξιοποιούσαν πλήρως τις
δυνατότητες του αεροσκάφους), ενώ δεν έγιναν καν σκέψεις για αγορά
Exocet για τα μαχητικά παρά το γεγονός ότι οι πύραυλοι απέδειξαν την
αξία τους ήδη από το 1982 στον πόλεμο των Φωκλαντ, όπου ελάχιστα βλήματα
βρέθηκαν πολύ κοντά στο να κρίνουν τον πόλεμο ενάντια στο Βασιλικό
Ναυτικό.
Καθόλη την δεκαετία της ’80 από το σύνολο του αμυντικού προϋπολογισμού, μόλις το 17% αυτού θα αφορά την αγορά νέων οπλικών συστημάτων, ενώ το 83% θα αφορά λειτουργικές δαπάνες. Ουδείς
από το πολιτικό σύστημα της χώρας σκέφτεται πως λίγα χρόνια πριν η
Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο. Η επιτυχής αντιμετώπιση της κρίσης του
Σισμίκ το 1987, και η πρόσκαιρη υπεροπλία της Ελλάδος έναντι της
Τουρκίας εξαιτίας του εμπάργκο των ΗΠΑ στην Τουρκία είναι λόγοι
καθησυχαστικοί για την Ελληνική πλευρά.
Το 1985 η Ελλάδα θα προχωρήσει στην λεγόμενη “Αγορά του Αιώνα”. Η διπλωματία των εξοπλισμών ανεξαρτήτως κόστους (επιχειρησιακού για τις Ε.Δ) είναι πάλι παρούσα. Η Π.Α ζητά την αγορά 120 F-18. Η
ελληνική κυβέρνηση δίνει μια σολομώντεια λύση “σπάζοντας” την
παραγγελία ανάμεσα σε F-16 και Mirage 2000 για κρατήσει τις ισορροπίες
ανάμεσα στην κύρια σύμμαχο χώρα στο ΝΑΤΟ τις Η.Π.Α και την Γαλλία.
Τον “συμβιβασμό” αυτό όπως θα δούμε παρακάτω η χώρας μας θα τον
πληρώσει ακριβά. Στον αντίποδα η Τουρκία ήδη από το 1983 θα επιλέξει την
απόκτηση 160 F-16 στα πλαίσια του προγράμματος Peace Onyx I
σε τοπική παραγωγή που θα εγκαθίσταντο στην TAI αρχής γενομένης από το
1987. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να ισχυριστεί από την Ελληνική πλευρά
ότι δεν ήξερε πως θα διαμορφωνόταν η ισορροπία δυνάμεων τα επόμενα που θα ακολουθούσαν.
Φθάνουμε λοιπόν στο τραγικό βράδυ των Ιμίων. Η πολεμική αεροπορία αντί να διαθέτει 100-120 F-18 σε ρόλο αεροπορικής υπέροχης εξοπλισμένα με AMRAAM, 30 Mirage F-1 σε ρόλο αναχαίτισης εξοπλισμένα με πυραύλους Magic και Matra 530F και 110 Α-7E/H Corsair II εξοπλισμένα με Harpoon
σε ρόλο TASMO και στρατηγικής κρούσης, μπορούσε να παρατάξει λιγότερα
από 30 Μirage F-1, ουσιαστικά υποξοπλισμένα (η αποτελεσματικότητα του
συνδυασμού Sindewinder/F-1 είναι ακόμη και σήμερα αμφισβητήσιμη) χωρίς
να φέρουν AM 39 Exocet.
Τα 38 Mirage 2000 ήταν εξοπλισμένα με πυραύλους Matra 530D και ικανότητα εμπλοκής περί τα 40 χλμ (πάλι χωρίς Εxocet), ενώ τα 37 F-16 δεν διέθεταν ούτε σύστημα αυτοπροστασίας ούτε AIM-120 AMRAAM, ενώ
τα μόνα αεροσκάφη που ίσως είχαν την δυνατότητα να επιχειρήσουν εκείνη
την νύχτα ήταν τα A-7E Corsair εξαιτίας του ατρακτιδίου LANA, που
διέθεταν σε αντίθεση με τα νεοαποκτηθέντα τότε F-16 που δεν διέθεταν
ατρακτίδιο σκόπευσης LANTIRN.
Στο αντίποδα η Τουρκική Αεροπορία διέθετε 150 F-16 C/D εξοπλισμένα με ατρακτίδια LANTIRN, ανεξακρίβωτο αριθμό πυραύλων AIM-120A AMRAAM, ικανούς να εμπλέξουν τα ελληνικά μαχητικά σε διπλάσια απόσταση (55 km), ενώ διέθετε 80 παραπάνω Phantom από την Π.Α (150 στο σύνολο), τα οποία είχε λάβει ως επιβράβευση των διευκολύνσεων που παρείχε η Τουρκία στις Η.Π.Α στον πόλεμο του Κόλπου το 1991.
Υπό
αυτούς τους συσχετισμούς δυνάμεων δόθηκε εντολή το βράδυ των Ιμίων
στους πιλότους της 115 ΠΜ να χτυπήσουν τον τουρκικό στόλο με iron bombs
(!!!) έχοντας να αντιμετωπίσουν την Τουρκική Αεροπορία και την
αντι-αεροπορική άμυνα των πλοίων του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού.
Βλέποντας
κανείς την αποφασιστικότητα στο βλέμμα των πιλότων της 345 ΜΒ δεν
μπορεί παρά να μην αναρωτηθεί πως γίνεται η πολιτεία, ανθρώπους σαν
αυτούς- νικητές στο φρόνημα και την ψυχή- να τους δίνει
τα απαραίτητα εργαλεία να επιφέρουν συντριπτικά πλήγματα σε όποιων
αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας αλλά να τους
αντιμετωπίζει ως αναλώσιμους.
Εάν η Π.Α διέθετε Harpoon το 1987 θα υπήρχαν μετέπειτα Γκρίζες Ζώνες;
Εαν τα Mirage διέθεταν Exocet το βράδυ των Ιμίων και ΑΙΜ-120 τα
ελληνικά F-16 θα τολμούσε ποτέ η πρωθυπουργός της Τουρκίας να αναφέρεται
στο ελληνικό έδαφος των Ιμίων με την ψευτο-ονομασία Καρντάκ; Ως πότε οι συμβιβασμοί σε διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο θα μας καθιστούν μια “μικρή πλην τίμια χώρα”;
Γιατί όμως τα θυμηθήκαμε όλα αυτά; γιατί και σήμερα, η χώρα μας,
πολλά χρόνια μετά την Κυπριακή Καταστροφή, έχει ξεχάσει το τι σημαίνει
να έχεις δίπλα σου ένα γείτονα σαν την Τουρκία. Από το 1975 μέχρι το
1996 είχαν περάσει κυβερνήσεις όλων των κομμάτων, αλλά τα Α-7Η θα
πετούσαν σε αποστολές αυτοκτονίας με iron bombs ενώ τα F.1CG δεν
απέκτησαν ποτέ Super Matra 530F και πυραύλους AM.39 Exocet.
Έτσι
και σήμερα, τα υποβρύχια 214ΗΝ δεν έχουν τορπίλες, τα άρματα μάχης
Leo2HEL έχουν βλήματα για λίγες μέρες αγώνα και θα πολεμήσουν χωρίς
συνοδεία ΤΟΜΑ, τα στελέχη του ΠΝ αναχαιτίζουν τα τουρκικά ερευνητικά με
40χρονες φρεγάτες, τα Mirage 2000 δεν έχουν ανταλλακτικά, τα ΝΗ-90
πετούν μόνο στις παρελάσεις, κι πολλοί, στη χώρα μας, ενδιαφέρονται μόνο
για ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες…