 |
| marineregions.org |
Στη χώρα μας δεν έχουν προβληθεί και αναλυθεί όσες αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων έχουν παρθεί μετά το 1990, και ιδίως μετά το 1994 όταν τέθηκε σε εφαρμογή η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και που αφορούν παρόμοιες ή ομοιάζουσες περιπτώσεις, ώστε να ενημερωθούν σχετικά όλοι οι Έλληνες.
Μαργέλης Κωνσταντίνος
To δε τελευταίο χρονικό διάστημα προτάσσεται έντονα η επιλογή της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Δεν γίνεται όμως λόγος για την επιλογή του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο έχει ασχοληθεί και αυτό με παρόμοια ζητήματα και δημιουργήθηκε ακριβώς για την εκδίκαση τέτοιου είδους διαφορών, κατόπιν της ενεργοποίησης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1994.
Η διαφορά μεταξύ των δύο δικαστηρίων έγκειται στο γεγονός ότι για να γίνει προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης απαιτείται η υπογραφή ενός συνυποσχετικού, μίας δηλαδή συμφωνίας μεταξύ των δύο αντιδίκων τόσο για τα θέματα προς εκδίκαση, όσο και για το νομικό πλαίσιο με το οποίο θα γίνει η εκδίκαση. Το μόνο συνυποσχετικό που θα δεχόταν να υπογράψει η Τουρκία είναι εκείνο με το οποίο θα μειώνεται η βαρύτητα των όρων της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και θα ενισχύεται η επήρεια της πλησιέστερης ηπειρωτικής ακτογραμμής (Τουρκίας) στο μέγεθος που βολεύει τις επιδιώξεις της. Όταν θα έχει φτιαχτεί εκ των προτέρων ένα πλαίσιο που θα εξασφαλίζει την ικανοποίηση των παράλογων απαιτήσεών της και μάλιστα μέσα από ένα διεθνές όργανο, με την δική μας υπογραφή.
Επιπλέον, η Τουρκία δέχεται την παραπομπή στη Χάγη μόνο εφόσον μπουν στο τραπέζι της εκδίκασης και τα ανυπόστατα θέματα περί κυριαρχίας επί ελληνικών νησίδων και νησιών, καθώς και η θρασύτατη αξίωση αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου.
Αντίθετα, σε περίπτωση προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας η εκδίκαση αναγκαστικά θα γίνει με βάση τους όρους της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ και μόνο για συναφή θέματα, δηλαδή για την οριοθέτηση των ΑΟΖ και των θαλασσίων συνόρων των δύο χωρών.
Όμως, η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, όπως δεν είχε αναγνωρίσει και τη Σύμβαση της Γενεύης του 1958 για το Δίκαιο της Θάλασσας των Ηνωμένων Εθνών. Ο λόγος είναι ώστε να χειρίζεται τις υποθέσεις που την αφορούν όπως εκείνη τη συμφέρει.
Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι στην ημίκλειστη Μαύρη Θάλασσα έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια και στα μέσα του 1980 οριοθέτησε την ΑΟΖ της αρχικά με την τότε Σοβιετική Ένωση και μετέπειτα τόσο με την Ρουμανία όσο και με τη Βουλγαρία με βάση τη μέση γραμμή και όχι με βάση την αρχή της ευθυδικίας (πλησιέστερης ηπειρωτικής χώρας) που τώρα επικαλείται.
Το ουσιαστικό όμως, δεδομένο είναι πως η Τουρκία σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να δεχθεί μία προσφυγή χωρίς τους όρους που την συμφέρουν. Ένας διπλωματικός ελιγμός από πλευράς μας θα μπορούσε να ήταν η οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο και η συμφωνία για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας με την Αίγυπτο, ώστε να προκύψει μία απόφαση διεθνούς δικαστηρίου για την περιοχή την οποία η Τουρκία αμφισβητεί.
Δυστυχώς όμως, τα ιστορικά γεγονότα αποδεικνύουν ότι η Τουρκία όχι μόνο δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο, αλλά ούτε και τις αποφάσεις των διεθνών οργανισμών. Ακόμα λοιπόν και στο παραπάνω ενδεχόμενο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η Τουρκία δεν θα δεχτεί τις αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου και στην πράξη θα τις αμφισβητήσει. Άρα οποιαδήποτε συζήτηση περί προσφυγής σε ένα διεθνές δικαστήριο ακόμα και με όρους διεθνούς δικαίου πιθανότατα θα αποδειχτεί πρακτικά άχρηστη.
Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ θα έπρεπε να προστατεύσει τους ενεργειακούς πόρους εντός της ορίων της, καθώς είναι σε μεγάλο βαθμό ενεργειακά ελλειμματική και εξαρτώμενη από εισαγωγές, δεν έχει επιδείξει σθεναρή στάση απέναντι στις αντίθετες με το διεθνές δίκαιο τουρκικές προκλήσεις. Σε αυτή την εξέλιξη έχει συμβάλει το γεγονός ότι η ανορθόδοξη νομισματική ενοποίηση δεν εξελίχθηκε σε μία δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση. Σε μία τέτοια περίπτωση εκτός του ότι θα υπήρχε ενιαίος δημοσιονομικός προϋπολογισμός και οι δανειακές συμβάσεις θα ήταν αχρείαστες, το κυριότερο, θα υπήρχε μία ενιαία κυβερνητική επιτροπή με υπουργεία εξωτερικών και άμυνας, τα οποία αυτόματα θα επενέβαιναν σε κάθε είδους πρόκληση απέναντι στο ενιαίο πλέον ομοσπονδοποιημένο κράτος της Ε.Ε..
Από την άλλη μεριά, μία μερίδα αφ’ υψηλού ύφους «ρεαλιστών» πολιτικών, καθηγητών και δημοσιογράφων θεωρούν πως αν πάμε στη Χάγη, είναι πιθανό να χάσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματά στην περιοχή του Καστελόριζου. Δεν αναφέρουν όμως, το περιεχόμενο του συνυποσχετικού που έχουν κατά νου. Ο ίδιος κύκλος ελιτίστικης πολιτικής σκέψης στήριξε άμεσα ή έμμεσα τη συμφωνία των Πρεσπών, αποδέχτηκε άμεσα ή έμμεσα την παραχώρηση του εθνικού μας πλούτου για έναν αιώνα και θεωρεί ότι οι Κύπριοι έπρεπε να είχαν υποτακτικά υπογράψει το σχέδιο Ανάν.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος «υπεράνω» κύκλος πολιτικής σκέψης προβάλει ως σοβαρό εναλλακτικό δρόμο τον απευθείας διάλογο με την Τουρκία. Δεν διευκρινίζει όμως σε ποιες βάσεις μπορεί να στηριχτεί ένας τέτοιος διάλογος, όταν η μία πλευρά, η τουρκική, όχι απλά δεν δέχεται το διεθνές θεσμοθετημένο δίκαιο, αλλά το παραβιάζει συστηματικά εισβάλοντας σε γειτονικές χώρες (Κύπρος, Ιράκ, Συρία), στέλνοντας στρατεύματα να λάβουν μέρος σε εμφύλια διαμάχη τρίτης χώρας (Λιβύη), σιγοντάροντας τρομοκράτες-τζιχαντιστές και φυλακίζοντας πολιτικά ή δημόσια πρόσωπα ή απλούς πολίτες που εκδηλώνουν διαφορετική πολιτική άποψη.
Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζεται από έναν αυτοπροβαλλόμενο ως προοδευτικό δημοκρατικό πολιτικό κύκλο ότι μπορεί να υπάρξει διάλογος ή και συνδιαχείριση-συνεκμετάλλευση με ένα ουσιαστικά δικτατορικό καθεστώς. Κατά τον Πλάτωνα «όμοιος ομοίω αεί πελάζει», δηλαδή «ο όμοιος τον όμοιο πάντα πλησιάζει»…
Δυστυχώς, κάποιες «σημαίνουσες-illuminati» προσωπικότητες του ελληνικού πολιτικού κόσμου προσπαθούν να «αμερικανοποιήσουν» τον τρόπο σκέψης των Ελλήνων, καθώς θεωρούν πως οι Έλληνες πρέπει να δέχονται τις απόψεις τους άκριτα, ως ένα είδος πλέμπας. Είναι εκείνη η ομάδα «πεφωτισμένων» πολιτικών προσώπων που χειρίστηκε ανεπιτυχώς τις τύχες της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες. Που αντιδρά όπως ο δ…. στο λιβάνι στη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος για σοβαρά εθνικά ζητήματα. Που σπεύδει να χαρακτηρίσει ως ακραίες ή μη σοβαρές ή επιπόλαιες ή επικίνδυνες τυχόν διαφορετικές γνώμες είτε απευθείας, είτε διαμέσου «αυλικών».
Μία λούμπεν πολιτική τάξη απομακρυσμένη από την αγωνία του Έλληνα οικογενειάρχη και του Έλληνα πολίτη. Που δεν βίωσε και δεν βιώνει τις βιοτικές συνέπειες που έχει υποστεί κατά την τελευταία δεκαετία ο Έλληνας εργαζόμενος, ελεύθερος επαγγελματίας, αγρότης, συνταξιούχος, η Ελληνίδα μητέρα, ο Έλληνας πατέρας, ο Έλληνας ασθενής, ο Έλληνας νέος.
To δε τελευταίο χρονικό διάστημα προτάσσεται έντονα η επιλογή της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Δεν γίνεται όμως λόγος για την επιλογή του Διεθνούς Δικαστηρίου για το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο έχει ασχοληθεί και αυτό με παρόμοια ζητήματα και δημιουργήθηκε ακριβώς για την εκδίκαση τέτοιου είδους διαφορών, κατόπιν της ενεργοποίησης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1994.
Η διαφορά μεταξύ των δύο δικαστηρίων έγκειται στο γεγονός ότι για να γίνει προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης απαιτείται η υπογραφή ενός συνυποσχετικού, μίας δηλαδή συμφωνίας μεταξύ των δύο αντιδίκων τόσο για τα θέματα προς εκδίκαση, όσο και για το νομικό πλαίσιο με το οποίο θα γίνει η εκδίκαση. Το μόνο συνυποσχετικό που θα δεχόταν να υπογράψει η Τουρκία είναι εκείνο με το οποίο θα μειώνεται η βαρύτητα των όρων της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και θα ενισχύεται η επήρεια της πλησιέστερης ηπειρωτικής ακτογραμμής (Τουρκίας) στο μέγεθος που βολεύει τις επιδιώξεις της. Όταν θα έχει φτιαχτεί εκ των προτέρων ένα πλαίσιο που θα εξασφαλίζει την ικανοποίηση των παράλογων απαιτήσεών της και μάλιστα μέσα από ένα διεθνές όργανο, με την δική μας υπογραφή.
Επιπλέον, η Τουρκία δέχεται την παραπομπή στη Χάγη μόνο εφόσον μπουν στο τραπέζι της εκδίκασης και τα ανυπόστατα θέματα περί κυριαρχίας επί ελληνικών νησίδων και νησιών, καθώς και η θρασύτατη αξίωση αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου.
Αντίθετα, σε περίπτωση προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας η εκδίκαση αναγκαστικά θα γίνει με βάση τους όρους της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ και μόνο για συναφή θέματα, δηλαδή για την οριοθέτηση των ΑΟΖ και των θαλασσίων συνόρων των δύο χωρών.
Όμως, η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, όπως δεν είχε αναγνωρίσει και τη Σύμβαση της Γενεύης του 1958 για το Δίκαιο της Θάλασσας των Ηνωμένων Εθνών. Ο λόγος είναι ώστε να χειρίζεται τις υποθέσεις που την αφορούν όπως εκείνη τη συμφέρει.
Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι στην ημίκλειστη Μαύρη Θάλασσα έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια και στα μέσα του 1980 οριοθέτησε την ΑΟΖ της αρχικά με την τότε Σοβιετική Ένωση και μετέπειτα τόσο με την Ρουμανία όσο και με τη Βουλγαρία με βάση τη μέση γραμμή και όχι με βάση την αρχή της ευθυδικίας (πλησιέστερης ηπειρωτικής χώρας) που τώρα επικαλείται.
Το ουσιαστικό όμως, δεδομένο είναι πως η Τουρκία σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να δεχθεί μία προσφυγή χωρίς τους όρους που την συμφέρουν. Ένας διπλωματικός ελιγμός από πλευράς μας θα μπορούσε να ήταν η οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο και η συμφωνία για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας με την Αίγυπτο, ώστε να προκύψει μία απόφαση διεθνούς δικαστηρίου για την περιοχή την οποία η Τουρκία αμφισβητεί.
Δυστυχώς όμως, τα ιστορικά γεγονότα αποδεικνύουν ότι η Τουρκία όχι μόνο δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο, αλλά ούτε και τις αποφάσεις των διεθνών οργανισμών. Ακόμα λοιπόν και στο παραπάνω ενδεχόμενο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η Τουρκία δεν θα δεχτεί τις αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου και στην πράξη θα τις αμφισβητήσει. Άρα οποιαδήποτε συζήτηση περί προσφυγής σε ένα διεθνές δικαστήριο ακόμα και με όρους διεθνούς δικαίου πιθανότατα θα αποδειχτεί πρακτικά άχρηστη.
Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ θα έπρεπε να προστατεύσει τους ενεργειακούς πόρους εντός της ορίων της, καθώς είναι σε μεγάλο βαθμό ενεργειακά ελλειμματική και εξαρτώμενη από εισαγωγές, δεν έχει επιδείξει σθεναρή στάση απέναντι στις αντίθετες με το διεθνές δίκαιο τουρκικές προκλήσεις. Σε αυτή την εξέλιξη έχει συμβάλει το γεγονός ότι η ανορθόδοξη νομισματική ενοποίηση δεν εξελίχθηκε σε μία δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση. Σε μία τέτοια περίπτωση εκτός του ότι θα υπήρχε ενιαίος δημοσιονομικός προϋπολογισμός και οι δανειακές συμβάσεις θα ήταν αχρείαστες, το κυριότερο, θα υπήρχε μία ενιαία κυβερνητική επιτροπή με υπουργεία εξωτερικών και άμυνας, τα οποία αυτόματα θα επενέβαιναν σε κάθε είδους πρόκληση απέναντι στο ενιαίο πλέον ομοσπονδοποιημένο κράτος της Ε.Ε..
Από την άλλη μεριά, μία μερίδα αφ’ υψηλού ύφους «ρεαλιστών» πολιτικών, καθηγητών και δημοσιογράφων θεωρούν πως αν πάμε στη Χάγη, είναι πιθανό να χάσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματά στην περιοχή του Καστελόριζου. Δεν αναφέρουν όμως, το περιεχόμενο του συνυποσχετικού που έχουν κατά νου. Ο ίδιος κύκλος ελιτίστικης πολιτικής σκέψης στήριξε άμεσα ή έμμεσα τη συμφωνία των Πρεσπών, αποδέχτηκε άμεσα ή έμμεσα την παραχώρηση του εθνικού μας πλούτου για έναν αιώνα και θεωρεί ότι οι Κύπριοι έπρεπε να είχαν υποτακτικά υπογράψει το σχέδιο Ανάν.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος «υπεράνω» κύκλος πολιτικής σκέψης προβάλει ως σοβαρό εναλλακτικό δρόμο τον απευθείας διάλογο με την Τουρκία. Δεν διευκρινίζει όμως σε ποιες βάσεις μπορεί να στηριχτεί ένας τέτοιος διάλογος, όταν η μία πλευρά, η τουρκική, όχι απλά δεν δέχεται το διεθνές θεσμοθετημένο δίκαιο, αλλά το παραβιάζει συστηματικά εισβάλοντας σε γειτονικές χώρες (Κύπρος, Ιράκ, Συρία), στέλνοντας στρατεύματα να λάβουν μέρος σε εμφύλια διαμάχη τρίτης χώρας (Λιβύη), σιγοντάροντας τρομοκράτες-τζιχαντιστές και φυλακίζοντας πολιτικά ή δημόσια πρόσωπα ή απλούς πολίτες που εκδηλώνουν διαφορετική πολιτική άποψη.
Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζεται από έναν αυτοπροβαλλόμενο ως προοδευτικό δημοκρατικό πολιτικό κύκλο ότι μπορεί να υπάρξει διάλογος ή και συνδιαχείριση-συνεκμετάλλευση με ένα ουσιαστικά δικτατορικό καθεστώς. Κατά τον Πλάτωνα «όμοιος ομοίω αεί πελάζει», δηλαδή «ο όμοιος τον όμοιο πάντα πλησιάζει»…
Δυστυχώς, κάποιες «σημαίνουσες-illuminati» προσωπικότητες του ελληνικού πολιτικού κόσμου προσπαθούν να «αμερικανοποιήσουν» τον τρόπο σκέψης των Ελλήνων, καθώς θεωρούν πως οι Έλληνες πρέπει να δέχονται τις απόψεις τους άκριτα, ως ένα είδος πλέμπας. Είναι εκείνη η ομάδα «πεφωτισμένων» πολιτικών προσώπων που χειρίστηκε ανεπιτυχώς τις τύχες της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες. Που αντιδρά όπως ο δ…. στο λιβάνι στη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος για σοβαρά εθνικά ζητήματα. Που σπεύδει να χαρακτηρίσει ως ακραίες ή μη σοβαρές ή επιπόλαιες ή επικίνδυνες τυχόν διαφορετικές γνώμες είτε απευθείας, είτε διαμέσου «αυλικών».
Μία λούμπεν πολιτική τάξη απομακρυσμένη από την αγωνία του Έλληνα οικογενειάρχη και του Έλληνα πολίτη. Που δεν βίωσε και δεν βιώνει τις βιοτικές συνέπειες που έχει υποστεί κατά την τελευταία δεκαετία ο Έλληνας εργαζόμενος, ελεύθερος επαγγελματίας, αγρότης, συνταξιούχος, η Ελληνίδα μητέρα, ο Έλληνας πατέρας, ο Έλληνας ασθενής, ο Έλληνας νέος.