Το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης δεν προέκυψε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Από τα τέλη του 20ου αιώνα η Ελλάδα έχει καταστεί προορισμός ανθρώπων που περνούσαν τα σύνορά της αψηφώντας τις νόμιμες διαδικασίες. Ωστόσο την τελευταία 20ετια έχει αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση των εισερχομένων τόσο ως προς την καταγωγή όσο και το θρήσκευμά τους.
Του Στρατή Μαζίδη
Ωστόσο είναι γεγονός ότι τα όσα ακολούθησαν τα τελευταία 4-5 χρόνια έχουν οδηγήσει σε σειρά εξελίξεων. Αυτό που ζει ο κόσμος σήμερα στη Λέσβο και τα νησιά είναι το αποτέλεσμα αυτής της φωτογραφίας. Τι έχει αυτή η φωτογραφία; Μια αφίσα με την κ. Χριστοδουλοπούλου και σύνθημα το "όταν η ιδεολογία γίνεται πράξη".
Τι γίνεται πράξη όμως; Το ανοίγω τα σύνορα να μπει όλος ο κόσμος και τέλος; Πού πάνε; Τι θα φάνε; Τι θα πιουν; Δε γίνεται όλη την ώρα να λιάζονται στην Ομόνοια. Αλλά και ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως ανθρωπιστής, γιατί δεν αγωνίζεται να μείνουν και να προκόψουν στον τόπο τους; Τόσα δις χαλά κάθε χρόνο το Πακιστάν και η Ινδία για όπλα και πυρηνικά, γιατί δε θρέφουν τους λαούς τους; Η Αφρική πάλι είναι μια πανέμορφη ήπειρος, ως πότε θα αντιμάχονται ο ένας τον άλλο;
Βέβαια όσο η χώρα λειτουργούσε ως τράνζιτ, κανείς δεν είχε πρόβλημα. Και...Νόμπελ διεκδικούσαμε, και με τις γιαγιάδες συγκινούσαμε και σε βάρος των τότε Σύριων προσφύγων [το καλοκαίρι του 2015 η κατάσταση ήταν πολύ κρίσιμη και για αυτό μετά επενέβη η Μόσχα] που έφευγαν με ένα πορτοφόλι γεμάτο λεφτά αισχροκερδούσαμε.
Μετά όμως τα σύνορα της Ε.Ε. ήρθαν στα Σκόπια και έτσι ένα πρόβλημα που η τότε ελληνική κυβέρνηση προκάλεσε ανοίγοντας τα σύνορα με τις δηλώσεις κι εξαγγελίες της Χριστοδουλοπούλου, κατέστη καθαρά δικό μας. Και τελικά η ιδεολογία που έγινε πράξη μεταφράστηκε σε πολλά διάσπαρτα Αουσβιτς, ολάκερες και διαρκώς αυξανόμενες παραγκουπόλεις εκτός αυτών, παραβατικότητα και λεηλασίες περιουσιών γηγενών, αντίδραση τοπικών κοινωνιών που επιθυμούν να διατηρήσουν τη φυσιογνωμία τους.
Οι εικόνες της Μόριας είναι το αποτέλεσμα μιας προσέγγισης που δεν εξετάζει δεδομένα και στοιχεία. Δεν υποψιάζεται, δεν αναρωτιέται, δεν προβληματίζεται, δεν κοιτά λίγο παρακάτω. Οι πάντες είναι πρόσφυγες, παντού γίνεται πόλεμος, ας έρθουν όλοι. Κι έρχονται...