 |
| rebcenter-moscow / pixabay |
Μάνος Χατζιδάκις
Χθες το βράδυ στον τοίχο φίλου στο Facebook διάβασα την ανάρτηση για κάποιον που αυτοκτόνησε μπροστά στα μάτια του. Είχε μάλιστα και τις φωτογραφίες, με τη φωτογραφία του νεκρού καλυμμένη από το Facebook.
Του Μιχάλη Χαιρετάκη
Ηταν ένας άντρας γύρω στα 50, άνεργος, που έμενε με την γριά μητέρα του και όταν εκείνη πέθανε, εκείνος αυτοκτόνησε από θλίψη μαζί με απόγνωση. Επεσε από τον έβδομο όροφο μιας πολυκατοικίας και φυσικά δεν στραμπούληξε το πόδι του όπως κάποιος σύμβουλος λίγα χρόνια πριν. Ετσι δεν είναι κύριε Μιχάλη;
Ιστορία θλιβερή που δεν περνάει σήμερα ούτε στα ψιλά των εφημερίδων όπως και πολλές άλλες. Δυστυχώς συνηθίσαμε το τέρας και κάποιοι θεωρούν ότι δεν πρέπει να βλέπουμε το πρόσωπό του.
Θα μπορούσε να είναι κάποιος από εμάς, θα μπορούσα να είμαι ακόμα και εγώ, σε έναν παράλληλο κόσμο, αν δεν το πάλευα μένοντας ουσιαστικά άνεργος στα 50, κλείνοντας τη δική μου εταιρεία. Στην Ελλάδα του 2020 δυστυχώς δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας, δεν υπάρχουν επιδόματα, για ανθρώπους που είχαν την ατυχία να μείνουν άνεργοι σε ηλικία πάνω από τα 30. Η Ελλάδα δεν τρώει τα παιδιά της, τα δολοφονεί.
Κάθε ένας από αυτούς τους τραγικούς αυτόχειρες, φυσικά δεν έχει ψυχολογικά προβλήματα, όπως δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα αυτοί οι φανατικοί που στο όνομα μίας θρησκείας μαχαιρώνουν και σκοτώνουν.
Τα ψυχολογικά προβλήματα είναι η εύκολη δικαιολογία για κάθε είδους έγκλημα. Εγκλημα που συνήθως ξεκίνα από τη συμπεριφορά της ίδιας της πολιτείας.
Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά μαζικά οι πολίτες, άλλοι να αυτοκτονούν μέσα στην κατάθλιψη και την απογοήτευση από την εγκατάλειψή τους και άλλοι να μαχαιρώνουν και να πυροβολούν μαζικά ανθρώπους. Είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας-έκτρωμα που σχεδιάζουν και υλοποιούν νοσηροί εγκέφαλοι με τη βοήθεια επίορκων πολιτικών.
Όσοι από εσάς, που διαβάζετε το άρθρο αυτό, νιώθετε πνιγμένοι από τα προβλήματα της καθημερινότητας, όσοι από σας νομίζετε ότι πάσχετε από κατάθλιψη και δεν βρίσκετε ενδιαφέρον σε τίποτα, σας έχω νέα.
Είναι πολύ πιθανόν σε μία άλλη χώρα που σέβεται ακόμα τους πολίτες της, πού υπάρχει ένα στοιχειώδες κράτος πρόνοιας, να ήσασταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος.
Στην Ελλάδα όμως του 2020 σε αυτή τη χώρα πού ετοιμάζεται πανηγυράκι για τα 200 χρόνια από την απελευθέρωσή της, λίγο πριν από τον αφανισμό της δεν χωράτε, είστε ανεπιθύμητος άνθρωπος.
Όσοι πάλι από εσάς λέτε ακόμα «καλά είμαι εδώ» και «δόξα σοι ο Θεός» όπως έγραφε στο ποίημα ο Μιχάλης Κατσαρός, έχω και σε σας νέα. Η ασφαλής ζωή σας είναι πολύ εύθραυστη και μπορεί εύκολα να θρυμματιστεί μέσα μόνο σε λίγους μήνες, λίγες μέρες, λίγες ώρες. Και τότε κανείς δεν θα νοιαστεί για σας γιατί ο πόνος σας δεν θα πουλάει.