 |
| egorshitikov / pixabay |
Η εσωτερική δύναμη μιας κοινωνίας φαίνεται, σύμφωνα με το λόγο του Νίτσε, από τα πόσα παράσιτα μπορεί να ανέχεται. Κι όταν τα παράσιτα είναι τόσα πολλά, όπως συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα, τότε θέτουν σε δεινή δοκιμασία την αντοχή της κοινωνίας και υποσκάπτουν την υγεία της.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η ελληνική κοινωνία δεν κινδυνεύει από την οικογένεια ιών με την ονομασία "κοροναϊός". Κινδυνεύει από την παρασιτική δράση πολιτικών, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, που έχουν εθίσει την κοινή γνώμη στις πιο βάναυσες παραβιάσεις κανόνων της αντικειμενικής κοινωνικής και πολιτικής ηθικής.
Η ελληνική κοινωνία κινδυνεύει από την κραυγαλέα έλλειψη αισθητικής στην πολιτική, που σε εναγκαλισμό με την ανικανότητα και το "δηθεναριό", στοιχεία ανατριχιαστικής αντιαισθητικής που αποτύπωνονται ακόμη και στην παρουσία πολιτειακών παραγόντων, διαμορφώνουν την οδυνηρή αλήθεια μας ως λαού. Ενός λαού που υφίσταται τις μεθοδεύσεις των παρασίτων της πολιτικής ως αμέτοχος και φιλοθεάμον λαός.
Μα, αντιδρά ο λαός, θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς, έχοντας τις εικόνες από το πρόσφατο ογκώδες συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη για τα γελοία ποδοσφαιρικά δρώμενα. Ναι, ο λαός αντιδρά εθισμένος στη βλακεία που του ενεφύσησαν οι επιτήδειοι της πολιτικής. Αντιδρά επιφανειακά και επιπόλαια. Αντιδρά με τη λογική του "χαβαλέ" και την έκσταση των περιστρεφομένων δερβίσιδων, αγνοώντας ότι μετέχει στα "παιχνίδια" επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων.
Οι συνειδήσεις σε τούτο τον τόπο είναι μουδιασμένες. Δεν εξεγείρονται για ζέοντα προβλήματα. Βέβαια, μόνο μια συνθετική ερμηνεία της ιστορίας θα ήταν ικανή να προσεγγίσει την πυρήνα της ψυχής και του πολιτισμού ενός λαού και να αποκαλύψει το βαθύτερο είναι του και τη συμπεριφορά του, ιδίως στις κρίσιμες καμπές της εθνικής του ζωής.
Όμως, κανένας παράγοντας δεν επιδρά αποφασιστικότερα στην εξέλιξη και την πορεία του λαού, όσον οι πολιτικοί ηγέτες του, όταν μάλιστα ο λαός είναι ευσυγκίνητος και αψίκορος και βίαιος και εύπλαστος, με τάσεις στη μυθοπλασία.
Ο πολιτισμός και η αισθητική των πολιτικών ηγετών καθορίζουν και τον πολιτισμό της ψυχής ενός λαού. Και είναι οι πολιτικοί ηγέτες που με το πνεύμα τους και την αρέτη τους γίνονται η μοίρα του λαού τους, ενώ με τις αποφάσεις τους μεταβάλλουν την πορεία τους και ανοίγουν σωτήριους ή ολέθριους δρόμους για το έθνος τους.
Τέτοιοι πολιτικοί είναι το πεπρωμένο της κοινωνίας. Οι πραγματικοί ηγέτες θέλουν και επιδιώκουν τους πολλούς, το πλήθος, το λαό πεπαιδευμένο, υπεύθυνο, αφυπνισμένο και με ακονισμένη κοινωνική πολιτική, γνωστική, ηθική και εθνική συνείδηση. Οι εγχώριοι νανοειδείς της πολιτικής επιδιώκουν συστηματικά ακριβώς το αντίθετο. Οπότε και διαπιστώνεται μια κοινωνική συμπεριφορά πλασμένη κατά το ήθος και την αισθητική των πολιτικών του "σωτήρων" ή καλύτερα των πολιτικών του παρασίτων.
Οι πολιτικοί της περιορισμένης ευθύνης, της έλλειψης αυτοσυνείδησης και αυτογνωσίας, το μόνο που επιδιώκουν είναι να ενσπείρουν εντυπώσεις και τον πανικό. Και οι πολίτες να εθιστούν και να αρκούνται, όπως και έγινε, στα ψιχία της ισχνής ελπίδας. Ετσι, η Ελλάδα περιέπεσε σε μια εσωτερική αστοργία. Με τους ντόπιους και τους ξένους επιδρομείς να προσπαθούν, αν και δεν καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια, να "ρουφήξουν" όση ικμάδα διαθέτει τούτη η χώρα.
Και οι πολίτες με μουδιασμένες συνειδήσεις ασχολούνται με τον Σαββίδη και τον Μαρινάκη, με τα τηλεοπτικά υποπροϊόντα της τηλεοπτικής αθλιότητας, με τη σπερμολογία, χάνοντας τις πραγματικότητες που διασφαλίζουν τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην προοπτική.