Freepen.gr - Εγκαταλείποντας πλέον τη θέση του ΠτΔ, θυμήθηκε ο Προκόπης Παυλόπουλος να ανεβάσει τους τόνους απέναντι στην Τουρκία και να καταστεί πιο συγκεκριμένος σε σημαντικά ζητήματα όπως τα Ιμια και η αμυντική θωράκιση των ελληνικών νησιών. Παραθέτουμε ορισμένα από τα σημεία αντιφώνησης του Προέδρου της Δημοκρατίαςκατά την ανακήρυξή του ως Επίτιμου Δημότη του Δήμου Μαρωνείας – Σαπών:
Ευρισκόμενος –θα το επαναλάβω- σε αυτή την ακριτική γωνιά της Πατρίδας μας, την Ελληνική Θράκη, οφείλω να εκθέσω, όπως το πράττω πάντοτε κατά την αποστολή μου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, τις Εθνικές μας Θέσεις για το μείζον ζήτημα που έχει δημιουργήσει η τουρκική προκλητικότητα, η οποία παραβιάζει κάθε έννοια Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Καθιστούμε σαφές προς την Τουρκία ότι η προκλητικότητα αυτή δεν θα περάσει. Οι εξίσου προκλητικές φαντασιώσεις της περί του, δήθεν, δικαίου του ισχυρού θα συντριβούν μπροστά στην ακατάβλητη βούληση και δύναμή μας να επιβάλουμε, με κάθε νόμιμο μέσο και υπό όρους αρραγούς ενότητας, την πλήρη εφαρμογή του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου, στο σύνολό τους. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα υπερασπισθούμε το Έδαφος, τα Σύνορα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μας, που είναι Έδαφος, Σύνορα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπ’ αυτό το πνεύμα καθιστούμε επίσης σαφές προς την Τουρκία -αλλά και προς κάθε άλλη κατεύθυνση- ότι η Εθνική μας Κυριαρχία, υφ’ όλες τις εκφάνσεις της, είναι κατά πάντα αδιαπραγμάτευτη, και μάλιστα ενώπιον οιουδήποτε Forum.
Επέκεινα, «γκρίζες ζώνες» δεν υπάρχουν στο Αιγαίο, όπως σαφώς προκύπτει από το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, με αμάχητο μάλιστα πρόσθετο νομικό τεκμήριο ιδίως το Πρόγραμμα «Natura 2000», το οποίο στο πλαίσιο των περιβαλλοντικώς προστατευόμενων κατά την Ευρωπαϊκή νομοθεσία περιοχών καθορίζει, ως την πιο μικρή λεπτομέρεια και μεταξύ άλλων, τα νησιά, τις νησίδες και τις βραχονησίδες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή και, άρα, στην Ελληνική Επικράτεια.
Το Διεθνές Δίκαιο, και κυρίως το Δίκαιο της Θάλασσας κατά την Συνθήκη του Montego Bay 1982 -το οποίο δεσμεύει πλήρως την Τουρκία με την μορφή γενικώς παραδεδεγμένων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, σύμφωνα με την νομολογία του Δικαστηρίου της Χάγης- καθορίζει επακριβώς την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας. Η Ελλάδα δεν πρόκειται λοιπόν ν’ ανεχθεί οιαδήποτε παραβίαση του Δικαίου της Θάλασσας και οιαδήποτε προσβολή της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης. Γι’ αυτό και θεωρεί ότι το λεγόμενο «Μνημόνιο» μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης δεν είναι απλώς άκυρο αλλά παντελώς ανυπόστατο, δεν παράγει κανένα αποτέλεσμα και δεν δημιουργεί κανένα έρεισμα διαπραγμάτευσης. Και αυτή δεν είναι θέση μόνο της Ελλάδας αλλά και της Διεθνούς Κοινότητας καθώς και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τέλος, ας το καταλάβει καλά η Τουρκία ότι η κάθε μορφής αμυντική θωράκιση όλων, ανεξαιρέτως, των Νησιών μας στο Αιγαίο -συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της στρατιωτικής τους θωράκισης- είναι όχι απλώς δικαίωμά μας αλλά και υποχρέωσή μας έναντι της τουρκικής προκλητικότητας. Τούτο θεμελιώνεται, σαφώς και ανενδοιάστως, ιδίως στις διατάξεις του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, οι οποίες παρέχουν στα Κράτη το δικαίωμα της προληπτικής άμυνας ακόμη και σε περίπτωση επικείμενης απειλής. Και στην περίπτωση της Ελλάδας η επικείμενη απειλή εκ μέρους της Τουρκίας είναι αυταπόδεικτη, όχι μόνο λόγω των καθημερινών προκλήσεων και απειλών της αλλά και διότι, κατά τρόπο εντελώς αντίθετο προς το Διεθνές Δίκαιο, συντηρεί το «casus belli» ως προς την καθ’ όλα νόμιμη επέκταση των χωρικών μας υδάτων, με άλλες λέξεις της αιγιαλίτιδας ζώνης μας.
Επιβάλλεται, μάλιστα, να απευθυνθούν, με την δέουσα αποφασιστικότητα, και τ’ ακόλουθα μηνύματα:
1. Πρώτον, προς την Ευρωπαϊκή μας Οικογένεια, την Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι πρέπει να γνωρίζει, όπως ήδη εξέθεσα, πως ο αγώνας της Ελλάδας αφορά και δικά της ζωτικά θέματα, ιδίως ως προς το Έδαφος, τα Σύνορα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της. Άρα πρέπει ν’ αντιδράσει αναλόγως και δυναμικώς. Επιπροσθέτως, η ανοχή της αυθαιρεσίας της Τουρκίας θα δημιουργήσει ένα εξαιρετικά αρνητικό προηγούμενο ως προς την εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας, το οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να βρει μπροστά της σε πολλές άλλες θαλάσσιες περιοχές της.
2. Και, δεύτερον, προς τις ΗΠΑ, ότι έχουν χρέος ν’ αναγνωρίζουν εμπράκτως, απέναντι σε μια Τουρκία που «ταξιδεύει με σημαίες ευκαιρίας», πως η Ελλάδα ήταν είναι και θα παραμείνει σταθερός και συνεπής Σύμμαχος, και σε διμερές επίπεδο και σ’ επίπεδο ΝΑΤΟ. Άρα, έχουν χρέος ν’ αντιδράσουν αναλόγως και εμπράκτως όταν η Τουρκία παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, με πρόσφατο πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Δίκαιο της Θάλασσας.