Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, μου έρχονται στο μυαλό, τα λόγια του Διοικητού μου, την ώρα που έφευγα για περιπολία στο Ανατολικό Αιγαίο, με την Κανονιοφόρο: «Κώστα, καλό ταξίδι. Εκεί, απέναντι στον Τούρκο, να τιμήσεις την Ιστορία και την Παράδοση του Πολεμικού Ναυτικού, αλλά πρόσεχε, μη με μια απόφαση σου, οδηγήσεις τη Χώρα σε πόλεμο, όταν αυτή δεν είναι έτοιμη ή δεν τον θέλει».
Του Κώστα Βουλγαράκη
υποναύαρχος ε.α.
Ένας «χρησμός», βαρύς και σύνθετος, για κάθε Κυβερνήτη, ιδιαίτερα για κάθε νεαρό Κυβερνήτη.
Ένα (1) χρόνο αργότερα βέβαια, αυτός ο σεβαστός Διοικητής μου, έγινε ο Ναύαρχός πρωταγωνιστής της κρίσης των Ιμίων και τον καταλαβαίνω απόλυτα.
Από την κρίση των Ιμίων, μάθαμε πολλά και κυρίως μάθαμε να διακρίνουμε ανθρώπους και προσωπικότητες, όραμα και διαχείριση καταστάσεων, απόφαση και συνδιαλλαγή. Πολλοί ενίοτε ηγούνται, αλλά τελικά, οι πολλοί είναι σκέτοι, απλοί διαχειριστές καταστάσεων και πολύ λίγοι, είναι οι πραγματικοί Ηγέτες που μπορούν να δημιουργούν και να ελέγχουν καταστάσεις.
Διότι (μεταξύ άλλων) Ηγέτης είναι, αυτός που μπορεί να αντέξει την ανθρώπινη απώλεια συντρόφων και προσωπικού του, για χάρη ενός υπέρτατου σκοπού. Αυτός που θα μπορέσει ο ίδιος, να κοιτάξει στα μάτια, τη μάνα του σκοτωμένου Ναύτη του και να της πεις : «μάνα, ο γιος σου έπεσε για την Πατρίδα».
Διότι όποιος φοβάται μη γλιστρήσει κανένας Ναύτης και στραμπουλίξει το πόδι του, δεν κάνει ούτε για παιδονόμος σε Δημοτικό Σχολείο. Η ντροπή και ο εξευτελισμός, είναι ο χειρότερος θάνατος. Εμείς που τα ζήσαμε όλα αυτά, ακόμα δεν μπορούμε να κοιμηθούμε ήρεμα στα κρεβάτια μας. Νιώθουμε πίκρα, θυμό και απογοήτευση.
Μια ερώτηση παραμένει καρφωμένη στο μυαλό μου και πολύ θα ήθελα να είχα την ευκαιρία, να την κάνω σ’ αυτούς τους εν ζωή πρωταγωνιστές πολιτικούς, εκείνης της εποχής, στον Σημίτη και στον Πάγκαλο: «Επιμένετε ακόμα κύριοι, ότι δεν εκχωρήσατε κανένα κυριαρχικό μας δικαίωμα; Εσείς, κοιμάστε τώρα ήσυχοι τα βράδια; Μετανιώσατε καθόλου, νιώθετε τύψεις για τους χειρισμούς σας;».
Αυτό που ξέρω και έχοντας ζήσει λεπτό προς λεπτό, όλα αυτά τα δραματικά γεγονότα, είναι ότι, στις ξένες Σχολές Πολέμου, η κρίση των Ιμίων, συζητιόνταν με το εισαγωγικό ερώτημα: «Πως είναι δυνατόν, ένας ικανός Στόλος, που διαθέτει το ΑΠΟΛΥΤΟ επιχειρησιακό και τακτικό πλεονέκτημα, καθώς και σημαντική υπεροχή ισχύος πυρός στο πεδίο των επιχειρήσεων, να αποσύρεται από το πεδίο της μάχης και να συνθηκολογεί»;
Αυτό θα στιγματίζει τη γενιά μας και θα βαρύνει ΟΛΟΥΣ μας και αυτούς που έφταιξαν και δυστυχώς περισσότερο αυτούς που ενώ ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν και να θυσιαστούν για την Πατρίδα, τους στέρησαν αυτό το δικαίωμα κάποιοι δειλοί ριψάσπιδες.
Σήμερα, ας αφήσουμε λοιπόν ελεύθερα, άλλο ένα βουβό δάκρυ να κυλήσει, σε ανάμνηση εκείνων των ημερών.
Επανερχόμενος όμως, στα λόγια του αξιότιμου εκείνου Διοικητή μου και μετά την πολύχρονη θητεία μου στο Γενικό Επιτελείο, μπορώ να πω με πάσα βεβαιότητα ότι:
«Η ετοιμότητα στο πεδίο της μάχης, είναι ευθύνη των Στρατιωτικών.
Όμως, η ετοιμότητα της Χώρας για πόλεμο, είναι ευθύνη των Πολιτικών».