Μόνο όσοι με γνωρίζουν καταλαβαίνουν τι λέω όταν δηλώνω πως απεχθάνομαι το ποδόσφαιρο. Δεν έχει και μεγάλη σημασία αν με πιστέψετε ή όχι για όσα ακολουθήσουν.
Του Παντελή Σαββίδη
Πιστεύω, όμως, πως η υπόθεση του ΠΑΟΚ ανέδειξε δύο μεγάλες κρίσεις που διέρχεται η ελληνική κοινωνία: τη σχέση κέντρου περιφέρειας και τα μεγάλα κενά της εξωτερικής πολιτικής.
Για το πρώτο έχω γράψει πολλές φορές. Δεν θα αναλωθώ σ αυτό. Πιστεύω πως είναι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα και τα πολιτικά ζητήματα λύνονται με πολιτικές προτάσεις και πράξεις. Όχι με τις γραφικές απειλές ότι θα χωρίσουμε την Ελλάδα στα δύο. Είμαι αντίθετος σε αυτήν τη λογική και αυτά τα συνθήματα έστω και ως πλάκα. έστω και ως διαφορετική υποδήλωση απο αυτό που η άμεση πρόσληψη εντυπώνει στη συνείδηση.
Η διαφορά, όμως κέντρου-περιφέρειας είναι υπαρκτή και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να καλυφθεί. Ένας απο αυτούς είναι μια κυβερνητική απόφαση όποια επένδυση γίνεται στη χώρα να κατευθύνεται στην περιφέρεια. Οι πρώτοι που θα ωφεληθούν θα είναι η πρωτεύουσα και οι πολίτες της. Έκανα και εγώ μια πρόταση περί δημιουργίας πολιτικού φορέα αλλά δεν θα την επαναλάβω. Για να γίνει αντιληπτή πρέπει να ωριμάσουν οι συνθήκες.
Θα εστιάσω, όμως, σήμερα στη σχέση του θέματος που ανέκυψε με τον ΠΑΟΚ και, κυρίως, του Ιβάν Σαββίδη με την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Όπως γράφω και παρακάτω, ο Ιβάν Σαββίδης ήταν ένας εκ των χιλιάδων Ελλήνων Ποντίων που ήρθαν στη χώρα μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλόκ. Οι Έλληνες αυτοί, παρόλο που δεν έζησαν στην Ελλάδα, όταν μιλούσαν για την πατρίδα, (την Ελλάδα, δηλαδή) ένοιωθαν μια μέθεξη. Τη γνώριζαν απο τη μυθολογία και την ιστορία. Ένοιωθαν σαν κάτι ξεχωριστό πολιτισμικά. Και εκεί που ζούσαν, στη Ρωσία ή άλλες χώρες, υπέστησαν δεινές εξορίες επι σταλινισμού επειδή ήσαν Έλληνες. Το αποδέχονταν όμως. Ήταν Έλληνες, τι να κάνουμε. Ήταν κατι ξεχωριστό.
Ήρθαν στην Ελλάδα, αντίκρυσαν μια άλλη πραγματικότητα και, κυρίως, το ελλαδικό στυλάκι που το έζησαν και οι δικοί μας πρόσφυγες όταν ήρθαν στην Ελλάδα το '22. Εκεί Ρωμιοί, εδώ Τούρκοι, τότε, Ρώσοι σήμερα.
Ο Ιβάν Σαββίδης ήταν ένας απο αυτούς. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Τον συνάντησα μια φορά σε εκείνες τις αποστολές που έκανε στην Παναγία Σουμελά της Τραπεζούντας. Και τον συνάντησα σε συνέντευξη που έδινε σε όλους τους δημοσιογράφους που είχαν συμπεριληφθεί στην αποστολή. Δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί του.
Ο Ιβάν ήταν και είναι μια ευτυχής συγκυρία για τον Βορειοελλαδικό χώρο και, οπως θα δείτε παρακάτω, την Ελλάδα.
Στους νεοπρόσφυγες που δεν είχαν να ζήσουν η ελληνική πολιτεία έδινε μια βοήθεια την οποία επι των χρόνων της κρίσης αδυνατούσε να παράσχει.Είχα μάθει, τότε, πως ένα μέρος αυτής της προσπάθειας καλύφθηκε απο τον Ιβάν.
Έκανε μερικές αξιοπρόσεκτες επενδύσεις σε μια περίοδο κρίσης κατά την οποία όχι, μόνο κανείς δεν επένδυε αλλά οι Ελληναράδες επιχειρηματίες, όχι μόνο των Αθηνών αλλά και της περιφέρειας έβγαζαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Ο Ιβάν Σαββίδης έφερε στην Ελλάδα χρήματα. Ήταν δικά του, ήταν Ρώσων νεόπλουτων δεν έχει σημασία.
Με τις επιχειρήσεις που αγόρασε ή δημιούργησε έδωσε εργασία σε όχι ευκαταφρόνητο αριθμό εργαζομένων.
Η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη στη Θεσσαλονίκη ενόχλησε δυνάμεις εκτός Ελλάδας που στην αρχή δεν την πήραν σοβαρά αλλά όταν διαπίστωσαν πως τους ενοχλεί άρχισαν να αντιδρούν. Δεν αποκλείω πίσω απο το κλίμα δυσφήμησής του να βρίσκονται και αυτοί. Αλλά αυτό μόνο ως υπόθεση μπορώ να το κάνω.
Η παρουσία του είναι μια ευκαιρία για την κυβέρνηση να βελτιώσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία. Βρίσκονται σε τραγικό επίπεδο. Και δεν επιτρέπεται η Ελλάδα να έχει τόσο κακές σχέσεις με μια δύναμη σαν τη Ρωσία.
Δεν περιμένω τίποτε ως άμεση υποστήριξη απο τη Ρωσία. Η τελευταία φορά που το έκαναν ήταν κατά την Επανάσταση του 1821. Αλλά οι σχέσεις μεταξύ΄των κρατών δεν διαμορφώνονται για άμεση υποστήριξη σε περίπτωση μιας ακραίας σύρραξης. Που και εκεί δεν ξέρει κανείς πως θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Είμαι υπέρ των σημερινών ισορροπιών που έχει διαμορφώσει η χώρα. Οι οποίες έχουν ελλείψεις. Και μια απο τις ελλείψεις αυτές είναι οι κακές ελληνορωσικές σχέσεις. Λένε πως η κυβέρνηση ζήτησε απο τη Ρωσία την υποστήριξή της να παραστεί στη Διάσκεψη του Βερολίνου. και στη Μόσχα γελούσαν. Να το κάνουν γιατί; Για να δυσαρεστήσουν τη συνεργάτιδά τους Τουρκία; Τι έχουν να κερδίσουν απο την Ελλάδα;
Έχουν. Στον σύγχρονο κόσμο τα πράγματα δεν είναι μονοδιάστατα. Σήμερα οι ρωσοτουρκικές σχέσεις είναι καλές αύριο μπορεί να δυσκολέψουν. Απέκτησαν, βεβαίως, στρατηγικά χαρακτηριστικά μέσω της σύνδεσής τους με την ενέργεια αλλά σε τακτικό επίπεδο δεν αποκλείεται να περάσουν κρίση, σαν και αυτή που ήδη διαφαίνεται. Τόσο στη Συρία, όσο και στη Λιβύη ή με την επίσκεψη του Ερντογάν στην Ουκρανία.
Ο Ιβάν Σαββίδης και ο πόλος που εχει διαμορφώσει παρέχουν μια δυνατότητα οικονομικής εισόδου Ρώσων επιχειρηματιών ή του ρωσικού κράτους στην Ελλάδα. Οικονομική δυνατότητα που μπορεί να αποκτήσει και πολιτικά χαρακτηριστικά αλλά αυτό δεν είναι κακό. Παντού συμβαίνουν και όλοι το επιδιώκουν. Η δυνατότητα αυτή πρέπει να αξιοποιηθεί. Όχι, προς θεού για να περάσουμε με τους Ρώσους. Αλλά για να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις να μην είμαστε μονοδιάστατοι.
Η μία διάσταση είναι η απλοϊκή μορφή που, απλώς, έχει θεωρητική σημασία στη ζωή.
Οι φίλαθλοι θα συνεχίσουν να ερίζουν για τα γκόλ. Οι διαμορφωτές της πολιτικής, όμως, θα πρέπει να σκεφθούν σοβαρά.
Δείτε τις ευκαιρίες μέσα απο την κρίση.
Πιστεύω, όμως, πως η υπόθεση του ΠΑΟΚ ανέδειξε δύο μεγάλες κρίσεις που διέρχεται η ελληνική κοινωνία: τη σχέση κέντρου περιφέρειας και τα μεγάλα κενά της εξωτερικής πολιτικής.
Για το πρώτο έχω γράψει πολλές φορές. Δεν θα αναλωθώ σ αυτό. Πιστεύω πως είναι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα και τα πολιτικά ζητήματα λύνονται με πολιτικές προτάσεις και πράξεις. Όχι με τις γραφικές απειλές ότι θα χωρίσουμε την Ελλάδα στα δύο. Είμαι αντίθετος σε αυτήν τη λογική και αυτά τα συνθήματα έστω και ως πλάκα. έστω και ως διαφορετική υποδήλωση απο αυτό που η άμεση πρόσληψη εντυπώνει στη συνείδηση.
Η διαφορά, όμως κέντρου-περιφέρειας είναι υπαρκτή και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να καλυφθεί. Ένας απο αυτούς είναι μια κυβερνητική απόφαση όποια επένδυση γίνεται στη χώρα να κατευθύνεται στην περιφέρεια. Οι πρώτοι που θα ωφεληθούν θα είναι η πρωτεύουσα και οι πολίτες της. Έκανα και εγώ μια πρόταση περί δημιουργίας πολιτικού φορέα αλλά δεν θα την επαναλάβω. Για να γίνει αντιληπτή πρέπει να ωριμάσουν οι συνθήκες.
Θα εστιάσω, όμως, σήμερα στη σχέση του θέματος που ανέκυψε με τον ΠΑΟΚ και, κυρίως, του Ιβάν Σαββίδη με την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Όπως γράφω και παρακάτω, ο Ιβάν Σαββίδης ήταν ένας εκ των χιλιάδων Ελλήνων Ποντίων που ήρθαν στη χώρα μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλόκ. Οι Έλληνες αυτοί, παρόλο που δεν έζησαν στην Ελλάδα, όταν μιλούσαν για την πατρίδα, (την Ελλάδα, δηλαδή) ένοιωθαν μια μέθεξη. Τη γνώριζαν απο τη μυθολογία και την ιστορία. Ένοιωθαν σαν κάτι ξεχωριστό πολιτισμικά. Και εκεί που ζούσαν, στη Ρωσία ή άλλες χώρες, υπέστησαν δεινές εξορίες επι σταλινισμού επειδή ήσαν Έλληνες. Το αποδέχονταν όμως. Ήταν Έλληνες, τι να κάνουμε. Ήταν κατι ξεχωριστό.
Ήρθαν στην Ελλάδα, αντίκρυσαν μια άλλη πραγματικότητα και, κυρίως, το ελλαδικό στυλάκι που το έζησαν και οι δικοί μας πρόσφυγες όταν ήρθαν στην Ελλάδα το '22. Εκεί Ρωμιοί, εδώ Τούρκοι, τότε, Ρώσοι σήμερα.
Ο Ιβάν Σαββίδης ήταν ένας απο αυτούς. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Τον συνάντησα μια φορά σε εκείνες τις αποστολές που έκανε στην Παναγία Σουμελά της Τραπεζούντας. Και τον συνάντησα σε συνέντευξη που έδινε σε όλους τους δημοσιογράφους που είχαν συμπεριληφθεί στην αποστολή. Δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί του.
Ο Ιβάν ήταν και είναι μια ευτυχής συγκυρία για τον Βορειοελλαδικό χώρο και, οπως θα δείτε παρακάτω, την Ελλάδα.
Στους νεοπρόσφυγες που δεν είχαν να ζήσουν η ελληνική πολιτεία έδινε μια βοήθεια την οποία επι των χρόνων της κρίσης αδυνατούσε να παράσχει.Είχα μάθει, τότε, πως ένα μέρος αυτής της προσπάθειας καλύφθηκε απο τον Ιβάν.
Έκανε μερικές αξιοπρόσεκτες επενδύσεις σε μια περίοδο κρίσης κατά την οποία όχι, μόνο κανείς δεν επένδυε αλλά οι Ελληναράδες επιχειρηματίες, όχι μόνο των Αθηνών αλλά και της περιφέρειας έβγαζαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Ο Ιβάν Σαββίδης έφερε στην Ελλάδα χρήματα. Ήταν δικά του, ήταν Ρώσων νεόπλουτων δεν έχει σημασία.
Με τις επιχειρήσεις που αγόρασε ή δημιούργησε έδωσε εργασία σε όχι ευκαταφρόνητο αριθμό εργαζομένων.
Η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη στη Θεσσαλονίκη ενόχλησε δυνάμεις εκτός Ελλάδας που στην αρχή δεν την πήραν σοβαρά αλλά όταν διαπίστωσαν πως τους ενοχλεί άρχισαν να αντιδρούν. Δεν αποκλείω πίσω απο το κλίμα δυσφήμησής του να βρίσκονται και αυτοί. Αλλά αυτό μόνο ως υπόθεση μπορώ να το κάνω.
Η παρουσία του είναι μια ευκαιρία για την κυβέρνηση να βελτιώσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία. Βρίσκονται σε τραγικό επίπεδο. Και δεν επιτρέπεται η Ελλάδα να έχει τόσο κακές σχέσεις με μια δύναμη σαν τη Ρωσία.
Δεν περιμένω τίποτε ως άμεση υποστήριξη απο τη Ρωσία. Η τελευταία φορά που το έκαναν ήταν κατά την Επανάσταση του 1821. Αλλά οι σχέσεις μεταξύ΄των κρατών δεν διαμορφώνονται για άμεση υποστήριξη σε περίπτωση μιας ακραίας σύρραξης. Που και εκεί δεν ξέρει κανείς πως θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Είμαι υπέρ των σημερινών ισορροπιών που έχει διαμορφώσει η χώρα. Οι οποίες έχουν ελλείψεις. Και μια απο τις ελλείψεις αυτές είναι οι κακές ελληνορωσικές σχέσεις. Λένε πως η κυβέρνηση ζήτησε απο τη Ρωσία την υποστήριξή της να παραστεί στη Διάσκεψη του Βερολίνου. και στη Μόσχα γελούσαν. Να το κάνουν γιατί; Για να δυσαρεστήσουν τη συνεργάτιδά τους Τουρκία; Τι έχουν να κερδίσουν απο την Ελλάδα;
Έχουν. Στον σύγχρονο κόσμο τα πράγματα δεν είναι μονοδιάστατα. Σήμερα οι ρωσοτουρκικές σχέσεις είναι καλές αύριο μπορεί να δυσκολέψουν. Απέκτησαν, βεβαίως, στρατηγικά χαρακτηριστικά μέσω της σύνδεσής τους με την ενέργεια αλλά σε τακτικό επίπεδο δεν αποκλείεται να περάσουν κρίση, σαν και αυτή που ήδη διαφαίνεται. Τόσο στη Συρία, όσο και στη Λιβύη ή με την επίσκεψη του Ερντογάν στην Ουκρανία.
Ο Ιβάν Σαββίδης και ο πόλος που εχει διαμορφώσει παρέχουν μια δυνατότητα οικονομικής εισόδου Ρώσων επιχειρηματιών ή του ρωσικού κράτους στην Ελλάδα. Οικονομική δυνατότητα που μπορεί να αποκτήσει και πολιτικά χαρακτηριστικά αλλά αυτό δεν είναι κακό. Παντού συμβαίνουν και όλοι το επιδιώκουν. Η δυνατότητα αυτή πρέπει να αξιοποιηθεί. Όχι, προς θεού για να περάσουμε με τους Ρώσους. Αλλά για να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις να μην είμαστε μονοδιάστατοι.
Η μία διάσταση είναι η απλοϊκή μορφή που, απλώς, έχει θεωρητική σημασία στη ζωή.
Οι φίλαθλοι θα συνεχίσουν να ερίζουν για τα γκόλ. Οι διαμορφωτές της πολιτικής, όμως, θα πρέπει να σκεφθούν σοβαρά.
Δείτε τις ευκαιρίες μέσα απο την κρίση.