 |
| PublicCo / pixabay |
Το καλοκαίρι του 1997 ο Παναθηναϊκός υπέστη έναν άδοξο αποκλεισμό από την Ρόζεμποργκ στην παράταση στο Τρόντχαϊμ. Μόλις λίγους μήνες πριν κάναμε όνειρα και ψάχναμε στις εφημερίδες ονόματα ταξιδιωτικών γραφείων για να πάμε στο τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών στη Ρώμη. Μετρούσαμε μάλιστα με ένα φίλο τις απουσίες που θα κάναμε.
Του Στρατή Μαζίδη
Τότε κατάλαβα ότι δεν πρέπει να στεναχωριέμαι για το ποδόσφαιρο όταν κάποιοι, όπως η τότε ιδιοκτησία, θησαυρίζουν από αυτό αλλά δεν επανεπενδύουν τίποτε αδιαφορώντας για τους φιλάθλους της ομάδας. Η μπάλα είναι για να χαιρόμαστε, είτε τη βλέπουμε, είτε παίζουμε οι ίδιοι. Αν θέλουμε προβλήματα, έχουμε αρκετά στη ζωή μας.
Δυστυχώς όμως αυτή δεν είναι η επικρατούσα άποψη. Η Ελλάδα, οι φίλοι μας από τη Θεσσαλονίκη εμφανίστηκαν έτοιμοι να κόψουν τη χώρα στη μέση. Στην ουσία του θέματος δε θα μπω. Θα πω όμως μόνο ένα. Η 20ετης επικυριαρχία ενός συλλόγου έφερε ως αποτέλεσμα οι ομάδες μας να παίζουν προκριματικά από τον Ιούλιο και να έχουν αποκλειστεί τον Αύγουστο.
Όταν είμαστε λοιπόν έτοιμοι να κόψουμε τη χώρα μας στα δύο, όχι γιατί υφιστάμεθα αντικατάσταση πληθυσμού, όχι επειδή πληρώνουμε ενοίκια στα σπίτια, όχι γιατί δεν μπορούμε να εκφραστούμε ελεύθερα, όχι επειδή χαρίζουμε το όνομα της Μακεδονίας, όχι γιατί μας επιβουλεύονται οι Τούρκοι αλλά εμείς κοιμόμαστε όρθιοι γυρεύοντας διορισμό, αλλά για την μπάλα, είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Είναι ωραία να τα ρίχνουμε πάντα στους ξένους, τον Κίσσινγκερ, το Σόρος, τους σιωνιστές, τους έτσι, τους αλλιώς. Ξεχνάμε όμως κάτι. Τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα και εμείς ήδη βλέπουμε κι ακούμε πολλούς τελάληδες που προσπαθούν να μας αποκοιμήσουν μεθοδεύοντας έντεχνα την επόμενη καταστροφή μας μέσω δικαστικής απόφασης.
Αν τελικά μετά από τόσες χιλιετίες ιστορίας το μόνο που μας κρατά ενωμένους είναι ένα διαχρονικό σαθρό ποδοσφαιρικό σύστημα, αν μια μπάλα μας χωρίζει τόσο εύκολα, τότε ίσως αυτή εδώ η χώρα να φτάνει στο τέλος της. Τι; Όχι; Ας το αποδείξουμε τότε. Μια φορά πάντως τη μοίρα μας ως χώρα την ορίζουμε εμείς.