Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Μετρά διαφορετικά τις παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου, θεωρεί κέρδος της αμυντικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ τις δηλώσεις στήριξης, επισκέπτεται στρατόπεδα όπου του απαγορεύεται η είσοδος από ΜΚΟ και φεύγει σα να μην τρέχει τίποτε.
Του Στρατή Μαζίδη
Τελευταίο σημείο αναφορά η ομιλία του στην κοπή πίτας της ΝΟΔΕ Καβάλας όπου αποκάλυψε την επικοινωνία του με τον πρωθυπουργό κατά την παρουσία του τουρκικού Ορούτς Ρέις εντός αυτού που αποκαλούμε, μιας κι επίσημα δεν το έχουμε προσδιορίσει, ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Ο διάλογος ήταν ο εξής:
"Κύριε Πρωθυπουργέ, είναι σε εκείνο το σημείο. Το παρακολουθούμε από απόσταση".
"Εντάξει κύριε υπουργέ, ψυχραιμία".
Λίγες ώρες αργότερα ακολούθησε κι άλλη συνομιλία μεταξύ του Πρωθυπουργού και του υπουργού Εθνικής Άμυνας.
"Κύριε υπουργέ μετακινήθηκε;".
"Αλλάζει λίγο πορεία αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι βγαίνει".
"Τι συστήνετε κύριε υπουργέ";
"Ψυχραιμία κύριε Πρωθυπουργέ. Ανταγωνισμός ψυχραιμίας, όπως σας το είπα".
Φοβερός διάλογος! Αναρωτιέμαι πόσες φορές έχουμε ακούσει τη λέξη "ψυχραιμία" τα τελευταία χρόνια. Επί ΣΥΡΙΖΑ είχαμε την αποφασιστική ψυχραιμία, ο ΥΕΘΑ προχθές μας εισήγαγε στην ψύχραιμη αυτοπεποίθηση. Τώρα μας είπαμε ότι επί 30 ώρες είχαμε ανταγωνισμό ψυχραιμίας! Έχουμε πλέον τόσο ψυχρό αίμα ώστε πια μάλλον πάγωσε και δεν κυκλοφορεί. Το αστείο είναι ότι ο υπουργός αντί να σκεφτεί τι ακαταλαβίστικα κι άνευ νοήματος πράγματα λέει, εμφανίζεται να το παίζει κι άνετος που ξέρει τι γίνεται παίζοντας στα δάκτυλα τον αντίπαλο. Όπως σας το είπα, δικαιώθηκε δηλαδή. Αναρωτιέμαι πως αντιδρούν απέναντι όταν διαβάζουν τέτοια κείμενα κι ενημερώνονται.
Η επικοινωνία πάντως είναι αστεία. Περισσότερο θυμίζει πχ μπλακ άουτ στο ρεύμα όπου ο μπαμπάς μιλά με το παιδάκι που είναι μόνο στο σπίτι για να μη φοβάται παρά ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό άμυνας μιας χώρας που ίσως βρίσκεται σε παραμονές πολέμου. Λέμε ίσως γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί, όσο κι αν ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει πως θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να φτάσει στο σημείο να κάνει ό,τι χρειάζεται.
Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει από το γεγονός της επιπολαιότητας σε μια κοπή πίτας να αποκαλύπτεται το περιεχόμενο της επικοινωνίας των δύο βασικών πολιτικών παραγόντων κατά τη διάρκεια μιας μίνι κρίσης, αλλά με τέτοιους διαλόγους κρατήσαμε την...ψυχραιμία μας.