Η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας αργά, πονεμένα, με βαθιές πληγές εξέρχεται νικήτρια του πολέμου απέναντι στους πάντες και τα πάντα. Ανάμεσα σε αυτούς τους πάντες και η Τουρκία, η οποία είχε και διατηρεί πρωταγωνιστικό ρόλο στον αιματηρό πόλεμο της Συρίας.
Του Στρατή Μαζίδη
Η Ελλάδα το 2012 διέκοψε τις διπλωματικές της σχέσεις με τη Συρία και απέλασε την τότε πρέσβειρα. Το καλοκαίρι του 2013 ήταν η μόνη χώρα μαζί με την Αλβανία που στήριξε την πιθανότητα στρατιωτικής επέμβασης με αφορμή την προβοκάτσια με τα χημικά όπλα στην Γκούτα.
Έκτοτε άλλαξαν πολλά. Η Συρία έφτασε στο χείλος του γκρεμού το καλοκαίρι του 2015. Στη συνέχεια λίγο λίγο άρχισε η ανάκτηση της χώρας. Από το σπάσιμο της πολιορκίας της αεροπορικής βάσης του Κουβέιρες στο Χαλέπι μέχρι την απελευθέρωση της Παλμύρα, την άφιξη στο πολιορκημένο Ντέιρ Εζορ και το πέρασμα πριν λίγους μήνες ανατολικά του Ευφράτη στο βορρά.
Επί του παρόντος η Συρία βρίσκεται στην τρίτη και καθοριστική φάση εκκαθάρισης του Ιντλίμπ πολεμώντας τόσο τους τρομοκράτες όσο και τον τουρκικό στρατό. Η Αγκυρα απειλεί θεούς και δαίμονες. Η Δαμασκός όμως συνεχίζει ακάθεκτη έχοντας το πράσινο φως της ισχυρής της συμμάχου ενώ αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων, των Σύριων και των Ασσύριων.
Όμως οι Ελληνες πολιτικοί ανεξαρτήτως χρώματος και κόμματος αδυνατούν να δουν μέχρι τη Συρία με την οποία έχουμε μακραίωνους ιστορικούς δεσμούς. Αλλά είπαμε, η Ελλάδα είναι σύμμαχη των ΗΠΑ. Ποιων είπα; Ναι των ΗΠΑ αυτών που είπαν πριν λίγες ημέρες ότι συμπαραστέκονται στην Τουρκία στο Ιντλίμπ, δηλαδή συμπαραστέκονται σε έναν σπόνσορα τρομοκρατών απέναντι στο νόμιμο στρατό της χώρας. Σε αυτούς στηριζόμαστε... Στηριζόμαστε;