Καλός ο φράκτης στον Εβρο αλλά σε πιο φυσιολογικές περιόδους και με φυσιολογικούς γείτονες. Στην περίπτωσή μας δεν ισχύει τίποτε από τα δύο. Όσο ισχυρός και να είναι ο φράκτης, βλέπουμε ότι τα προβλήματα εξακολουθούν.
Του Στρατή Μαζίδη
Εκτός του ότι παρέχουν στην άλλη πλευρά τη δυνατότητα να έχουν εικόνα στο δικό μας οικόπεδο, τίθεται ένα θέμα τι θα συμβεί την επόμενη φορά που κάποιοι φιλησύχοι αλλοδαποί από πλήθος χωρών μαζί με την αντίστοιχη τουρκική υποστήριξη θα βάλουν περισσότερους γάντζους και συρματόσχοινα ή όταν κάποιοι άλλοι επίλεκτοι ανοίξουν πυρ στην ευθεία.
Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια που μετέφραζα σχετικό άρθρο από το τουρκικό τείχος κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία. Υψηλά τείχη, μηδενική ορατότητα, πύργοι παρατήρησης και ελέγχου και όλα όσα χρειάζονται για να καταστεί αδιαπέραστο.
Με τα συρματοπλέγματα φυλάς αγροτεμάχια και παραθαλάσσια οικόπεδα, όχι σύνορα χώρας σε αυτήν την περιοχή και με αυτούς τους γείτονες.
Άλλωστε ένας από τους βασικούς λόγους που κράτησαν την Κωνσταντινούπολη παραπάνω από 1000 χρόνια ήταν τα τείχη της. Και όλες οι ιστορικές πόλεις υπήρξαν αντίστοιχα οχυρωμένες.
Μιας λοιπόν και η κυβέρνηση διασφάλισε χρηματοδότηση 700 εκ. ευρώ, ορίστε η ευκαιρία να κτίσει ένα αντίστοιχο τείχος κατά μήκος όλης της συνοριογραμμής του Εβρου. Με τον τρόπο αυτό και δυνάμεις θα αποδεσμεύσει, και μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας θα δημιουργήσει και τέλος θα κλείσει οριστικά τον Εβρο.
Τέλος, καθώς στο αστυνομικό δελτίο σύχνα-πυκνά διαβάζουμε για λαθρέμπορους ναρκωτικών που έρχονται από την Αλβανία μέσα από δύσβατες περιοχές, ίσως κι εκεί ένα τείχος να ήταν απαραίτητο.