Σχόλασα χωρίς παρενέργειες και καραντίνες και σήμερα.
Το παιδί μου μόνο του σπίτι αφού έκλεισαν και τα σχολειά.
Εμείς;
Εμείς στα νοσοκομεία με κομμένες άδειες και ρεπό.
Έχουμε κι εμείς οικογένεια, έχουμε κι εμείς παιδιά, έχουμε κι εμείς ζωή.
Μίλησα με συνάδελφους που είναι σε καραντίνα ήδη.
Μου έστειλαν φώτο από την καθημερινότητα τους.
Ενισχυμένες μάσκες, κλεισμένοι μέσα στο σπίτι μαζί με τα παιδιά, τηρούν αποστάσεις ο ένας από τον άλλο και έχουν αλλάξει εντελώς τον τρόπο ζωής τους.
Γιατί;
Γιατί έτυχε να '' βολευτουν'' και να διοριστούν δημόσιοι υπάλληλοι όπως εσύ υποστηρίζεις.
Νοσηλευτές όπως εγώ λέω.
Σου είχα πει παλιότερα να έρθεις κοντά μου, ναι εσένα που θεωρείς βολεμένο τον Ελληνα νοσηλευτή, τον Ελληνα γιατρό και να περάσεις ένα 8ωρο δίπλα μου χωρίς να κανείς τίποτα. Απλά να βλέπεις.
Τώρα θέλω να σε προφυλάξω, δεν σε κάλω κοντά μου.
Θέλω να μείνεις μακριά μου.
Την ώρα που όλα κλείνουν, εμείς είμαστε εδώ με κομμένες άδειες και ρεπό.
Δεν ήθελα να φτάσουμε ως εδώ για να καταλάβεις τι δουλειά κάνω.
Σήμερα πήγα στα διοικητικά γραφεία του νοσοκομείου για μια αίτηση. Δυο υπάλληλοι μου απαγόρευσαν να μπω στο γραφείο και με προέτρεψαν να τους μιλήσω από τη πόρτα γιατί, ως νοσηλευτής, μπορεί να είμαι φορέας κάποιου ίου.
Άλλωστε το μαρτυρούσε η μάσκα που φορούσα, ήμουν ύποπτος. Ακόμα και μέσα στον ίδιο χώρο εργασίας πόσο διαφορετικοί '' βολεμενοι'' υπάρχουν, έτσι δεν είναι;
Ένιωσα άσχημα, ένιωσα ότι είχα σίγουρα κάποιο μεταδιδόμενο λοιμώδες νόσημα και πως το είχα ήδη μεταδώσει σε οποίον έπεφτε το βλέμμα μου πάνω του.
Τώρα κάθε φορά που βγαίνω έξω, νιώθω ένοχος γιατί είμαι νοσηλευτής.
Νιώθω ένοχος γιατί είμαι εκεί με όλους τους άλλους συνάδελφους, αψηφώντας τους κίνδυνους, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το σπιτικό μου, μόνο και μόνο γιατί για σένα είμαι ο '' βολεμενος'' δημόσιος υπάλληλος που περιμένει να πληρωθεί στις 13 και 27 του μηνά.
Νιώθω ένοχος γιατί έχω μια δουλίτσα μωρέ κι εγώ.
Κοιτά λοιπόν πως έχουν τα πράγματα.
Εσύ ούτε που ζυγώνεις πλέον το νοσοκομείο. Όπως και το 80% από αυτούς που έρχονταν μέχρι τώρα χωρίς να έχουν σοβαρό λόγο. Και καλά κάνετε. Αλλά γιατί ρε φίλε ερχόσουν για ψηλού πήδημα πριν, φώναζες, έβριζες, έλεγες ότι μας πληρώνεις, απαιτούσες, χτυπούσες;
Είδες λοιπόν πώς τα φέρνει η ζωή;
Τώρα πια είμαστε οι αναγκαστικοί ήρωες σου.
Παίζουμε τις ζωές μας κόρωνα γράμματα.
Ε, δεν μας λες και βολεμένους.
Ούτε και δημοσίους υπάλληλους.
Γιατί δεν είμαστε τίποτα από τα δυο.
Το πολύ πολύ, αύριο να είμαι κι εγώ σε καραντίνα.
Ή και κάπου χειρότερα.
Μην απαντήσεις. Δεν έχει νόημα. Ούτε φιλικό χτύπημα στη πλάτη θέλω. Ούτε οίκτο.
Αυτά που αξίζουμε εμείς, εσύ είσαι ανίκανος να τα δεις.
Ένα πράγμα θέλω. Να τα θυμάσαι όλα αυτά και μετά.
Και να με ξεβολεψεις μέσα στο μυαλό σου.
Λάμπρος Λιάπης.