Χτες θα είχαμε τη γιορτή στο σχολείο και σήμερα οι γονείς θα έπαιρναν τα παιδιά τους να πάνε να δούνε την παρέλαση. Στρατιωτική για την Αθήνα, μαθητική για τα άλλα μέρη. Η δοξολογία θα είχε γίνει κανονικά με γεμάτες τις εκκλησίες, θα φιλούσαμε τις εικόνες και θα καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλον.
Οι δρόμοι θα ήταν γεμάτοι, ο κόσμος θα είχε ξεχυθεί στην εξοχή, στις ταβέρνες και τις καφετέριες, θα τρώγαμε μπακαλιάρο σκορδαλιά κάπου παραθαλάσσια, θα ποστάραμε βόλτες, παρέες και σημαιοφόρους, θα κάναμε ποδήλατο, θα μαζευόμασταν στα εξοχικά 40 άτομα να ψήσουμε, θα φιλιόμασταν, θα αγκαλιαζόμασταν και θα ευχόμασταν χρόνια πολλά, θα πίναμε από το ίδιο ποτήρι, θα δοκιμάζαμε από το πιάτο του άλλου, θα πνιγόμασταν από τα γέλια και θα βήχαμε γι'αυτό μέχρι δακρύων, θα δοκιμάζαμε τον μεζέ με το χέρι και θα γυρίζαμε από εδώ και από εκεί για την βόλτα.
Το μόνο ίδιο με την 25η Μαρτίου πέρυσι, πρόπερσι και όλα τα χρόνια μέχρι τώρα είναι αυτή η σημαία. Και σε κάθε δύσκολη στιγμή, όταν τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, αυτή θα μας θυμίζει ποιοί είμαστε και τί μας ενώνει.
Χρόνια Πολλά Ελλάδα!
Χρόνια Πολλά Έλληνες!
Ελένη Παπαδοπούλου