Όσο η ζωή ενός εκάστου είναι αναντικατάστατη, άλλο τόσο αναντικατάστατη είναι και η ύπαρξη των στοιχειωδών έστω, για την ύπαρξη της. Την ώρα που οι κοινωνίες μας θα έπρεπε σε συνθήκες αναγκαστικού εγκλεισμού να θέτουν τα μεγάλα ερωτήματα για το μετά από αυτό, ώστε να είναι έτοιμες για ένα βήμα μπρος, μένουν περισσότερο στο «σοκ» της καθημερινής ανακοίνωσης κρουσμάτων και νεκρών (λογικό έως ένα βαθμό) ή δαπανούν ώρες σκέψης σε θεωρίες συνωμοσίας που ενδεχομένως κάποιες από αυτές να τέμνονται με μερικές από τις σκοτεινότερες πλευρές της ανθρώπινης φύσης. Μπορεί αυτό να οδηγήσει σε δύο βήματα πίσω;
Γιώργος Σαχίνης
Προφανώς και δεν πρέπει να υποτιμήσουμε όλοι μας ένα πολύ ανθεκτικό συναίσθημα αλλοτρίωσης και απαλλοτρίωσης της λογικής … Πρέπει να είναι λοιπόν «εξόριστος» ο σκεπτικισμός ή να τον αποδεχόμαστε ως αναγκαιότητα; Να θυμίσω μια πρόσφατη αναφορά: «Η αναγκαιότητα του σκεπτικισμού έχει τις ρίζες της στην περίφημη ρήση του Πασκάλ πως οι άνθρωποι είναι «σκεπτόμενες καλαμιές», δηλαδή λαμπρά μοναδικοί και μοναδικά τρωτοί, ώστε “ο μοναδικός ηρωϊσμός τους να βρίσκεται στην ίδια τη Σκέψη”. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για τις χειρότερες φρικαλεότητες αλλά για τις πιο συγκινητικές πράξεις αγάπης, θάρρους και ευγένειας. Εκείνο που μας σώζει από τις αυτοκαταστροφικές μας τάσεις δεν είναι η πίστη, αλλά η έλλογη πλευρά της ανθρώπινης νόησης. Η λογική αποτελεί τη σωτηρία μας, ιδιαίτερα από τη βίαιη και επικίνδυνη συμπεριφορά παρορμητικών αντιδράσεων σαν μηχανές αντανακλαστικών: Κάτι που προδίδει εσωτερική ανελευθερία. Και αυτή η ανελευθερία αποτελεί την πρώτη ύλη από την οποία κατασκευάζονται οι θεωρίες συνωμοσίας».
Μια πρώτη προσέγγιση υποστηρίζει ότι: «Ο φόβος, που δικαίως έχει καταλάβει τις «κοινωνικές αγέλες», δεν χωρά αμφιβολία ότι θα αξιοποιηθεί ευρύτερα μετά την πανδημία, καθώς θα είναι περισσότερο έτοιμες να αποδεχτούν την υπονόμευση δικαιωμάτων τους στο όνομα κάποιου ασαφούς «δημοσίου συμφέροντος», το οποίο κατά περίπτωση θα ορίζεται από έναν ολοένα και πιο στενό πυρήνα εξουσίας...».
Κάπως έτσι περιοριστικά μέτρα θα μπαίνουν και όταν θα βγαίνουν θα είναι λιγότερα από όσα προστίθενται, χώρια που αν ο «ιός» έχει κι ένα και δύο κύματα , θα είναι ακόμη πιο εύπεπτος αυτός ο εφελκυσμός. Είπαμε πριν μας προκύψει «ανοσία αγέλης», εμείς έχουμε βίο με ανο(η)σία αγέλης.
Αντί επιλόγου, επειδή η φράση «αυτές είναι οι 15 κρισιμότερες ημέρες» εδώ και δύο μήνες έχει γίνει ανέκδοτο , θυμίζοντας στα βαθιά μνημόνια κάθε φορά το «κρισιμότερο Euro-group» ή το «από μέρα σε μέρα η Τρίπολη της Λιβύης πέφτει στα χέρια του Χαφτάρ» μέχρι που Χαφτάρ σε τόσο χρόνο θα είχε φτάσει πιο πέρα και από το Γιβραλτάρ, επιλέγω να σας μεταφέρω , αντιγράφοντας, ένα αντίδωρο από ανάρτηση - κείμενο του κ. Παναγιώτη που επέλεξε το ψευδώνυμο Αρκάτος: «Αρκάτος είναι λοιπόν αυτός που περπατάει χωρίς αποσκευές, χωρίς τίποτα στα χέρια του. Το έκανα κάποτε συχνά να βγαίνω έξω χωρίς τίποτα, ούτε κλειδιά (τα άφηνα κάτω από το χαλάκι) και περπατούσα στην πόλη τυχαία. Η αίσθηση θυμίζει λίγο σαν το κολύμπι στη θάλασσα, λίγο. Τώρα με την καραντίνα ξανάρχισα αυτό το “χόμπι” και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Χωρίς τίποτα όμως. Ούτε κλειδιά, ούτε λεφτά, ούτε κινητό, ούτε βεβαίωση κυκλοφορίας»!
Απλά να θυμάστε αν το επιλέξετε να κρατάτε αποστάσεις, εκτός σας, γιατί εντός μας, πρέπει να σπάσουμε πολλούς φραγμούς αλλιώς σε ότι μελλοντικά θα «φορεθεί» για εμάς χωρίς εμάς, θα έχει και τη δική μας υπογραφή, έστω και δια της σιωπής θα είναι συναίνεση, για κάποιους ακόμη και συνενοχή… Μέρα που ξημερώνει ο Σταυρός είχε πρώτα την αυτόβουλη άρση του ως βάρος. Την Σταύρωση την ανέλαβαν άλλοι, αλλά το μαρτύριο ήταν δικό του, οι άλλοι απλά έπαιξαν το χιτώνα του στα ζάρια…
Μια πρώτη προσέγγιση υποστηρίζει ότι: «Ο φόβος, που δικαίως έχει καταλάβει τις «κοινωνικές αγέλες», δεν χωρά αμφιβολία ότι θα αξιοποιηθεί ευρύτερα μετά την πανδημία, καθώς θα είναι περισσότερο έτοιμες να αποδεχτούν την υπονόμευση δικαιωμάτων τους στο όνομα κάποιου ασαφούς «δημοσίου συμφέροντος», το οποίο κατά περίπτωση θα ορίζεται από έναν ολοένα και πιο στενό πυρήνα εξουσίας...».
Κάπως έτσι περιοριστικά μέτρα θα μπαίνουν και όταν θα βγαίνουν θα είναι λιγότερα από όσα προστίθενται, χώρια που αν ο «ιός» έχει κι ένα και δύο κύματα , θα είναι ακόμη πιο εύπεπτος αυτός ο εφελκυσμός. Είπαμε πριν μας προκύψει «ανοσία αγέλης», εμείς έχουμε βίο με ανο(η)σία αγέλης.
Αντί επιλόγου, επειδή η φράση «αυτές είναι οι 15 κρισιμότερες ημέρες» εδώ και δύο μήνες έχει γίνει ανέκδοτο , θυμίζοντας στα βαθιά μνημόνια κάθε φορά το «κρισιμότερο Euro-group» ή το «από μέρα σε μέρα η Τρίπολη της Λιβύης πέφτει στα χέρια του Χαφτάρ» μέχρι που Χαφτάρ σε τόσο χρόνο θα είχε φτάσει πιο πέρα και από το Γιβραλτάρ, επιλέγω να σας μεταφέρω , αντιγράφοντας, ένα αντίδωρο από ανάρτηση - κείμενο του κ. Παναγιώτη που επέλεξε το ψευδώνυμο Αρκάτος: «Αρκάτος είναι λοιπόν αυτός που περπατάει χωρίς αποσκευές, χωρίς τίποτα στα χέρια του. Το έκανα κάποτε συχνά να βγαίνω έξω χωρίς τίποτα, ούτε κλειδιά (τα άφηνα κάτω από το χαλάκι) και περπατούσα στην πόλη τυχαία. Η αίσθηση θυμίζει λίγο σαν το κολύμπι στη θάλασσα, λίγο. Τώρα με την καραντίνα ξανάρχισα αυτό το “χόμπι” και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Χωρίς τίποτα όμως. Ούτε κλειδιά, ούτε λεφτά, ούτε κινητό, ούτε βεβαίωση κυκλοφορίας»!
Απλά να θυμάστε αν το επιλέξετε να κρατάτε αποστάσεις, εκτός σας, γιατί εντός μας, πρέπει να σπάσουμε πολλούς φραγμούς αλλιώς σε ότι μελλοντικά θα «φορεθεί» για εμάς χωρίς εμάς, θα έχει και τη δική μας υπογραφή, έστω και δια της σιωπής θα είναι συναίνεση, για κάποιους ακόμη και συνενοχή… Μέρα που ξημερώνει ο Σταυρός είχε πρώτα την αυτόβουλη άρση του ως βάρος. Την Σταύρωση την ανέλαβαν άλλοι, αλλά το μαρτύριο ήταν δικό του, οι άλλοι απλά έπαιξαν το χιτώνα του στα ζάρια…