 |
| Engin_Akyurt / press |
Να πώ λίγα λόγια (για όσες και για όσους έχουν μνήμη χρυσόψαρου). Το όμορφο γαϊτανάκι των εποχών των παχιών αγελάδων των ΜΜΕ πήγαινε ώς εξής.
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Αγόραζαν κάποιες διαφημιστικές εταιρείες τηλεοπτικό χρόνο από τα κανάλια, τον μεταπουλούσαν και τον χρυσοπλήρωναν οι διαφημιζόμενες εταιρείες.
Τα κανάλια πλήρωναν με τη σειρά τους ηγεμονικές αμοιβές σε κάποιους και ψίχουλα σε κάποιους άλλους, ανάλογα με τις συμφωνίες που γίνονταν. Κάποιοι μάλιστα άτυχοι έμειναν απλήρωτοι στο τέλος.
Πολλά κανάλια μάλιστα έδιναν και άλλες παροχές πχ μέχρι πληρωμένες διακοπούλες, ναι διακοπούλες, σωστά διαβάσατε. Τα ποσά που διακινούνταν φυσικά ήταν υπέρογκα και εκτός κάθε λογικής και θύμιζαν κασέ αθλητικών αστέρων.
Το αποτέλεσμα; Κάποια κανάλια βρέθηκαν καταχρεωμένα με δάνεια και το ίδιο σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό έγινε με τις εταιρείες που διαφημιζόταν.
¨Ενας απο τους λόγους των πολλών και επώνυμων κανονιών στο εμπόριο ήταν φυσικά και τα υπέρογκα δάνεια που ένα μεγάλο τους κομμάτι πήγαινε σε διαφημίσης. Η λογική τους ήταν ότι με την αλόγιστη διαφήμιση θα έπαιρναν μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά, μεγαλύτερους τζίρους και φυσικά μεγαλύτερος τζίρος έφερνε μεγαλύτερα δάνεια για κεφάλαια κίνησης.
Μέχρι που έσκασε η φούσκα με την κρίση.
Τα φέσια φυσικά πήγαν στις τράπεζες και στους προμηθευτές, έμμεσα δηλαδή πάλι στις τράπεζες.
Τα θαλασσοδάνεια των τραπεζών αυτών τα πληρώσαμε με τις ανακεφαλαιοποιήσεις και θα συνεχίσουμε να τα πληρώνουμε όσο θα χρειαστεί στο μέλλον.
Ποιός πλήρωσε στο τέλος δηλαδή τα χρήματα κάποιων που μας κουνάνε το δάχτυλο σήμερα; Εγώ και εσείς φυσικά ,όχι αυτοί που περιδρόμιασαν τα κλεμμένα, γιατί κλεμμένα ήταν τελικά μέσα από τις δικές μας τσέπες. Πάντα στο τέλος πληρώνουν οι κλασικοί μ....ες που λέει και ο Γεωργίου