Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς να ήταν ο Χριστός ως προς την ανθρώπινη μορφή του; Το έχω σκεφτεί και πιστεύω ότι έχω μια υποθετική εικόνα που βασίζεται σε πολλά στοιχεία που δίνει η Καινή Διαθήκη. Κατά αρχήν όσον αφορά την θωριά του στα 30-33 χρόνια της ηλικίας του, η μορφή του θα ήταν νεανικά ανδροπρεπής.
Θα ήταν όμορφος στην όψη ή τουλάχιστον πολύ συμπαθής, καθώς το πλήθος δεν έλκεται μόνο από τους λόγους κάποιου, αλλά και από τη μορφή και τη συνολική του εικόνα. Θα είχε σίγουρα γένια, ειδάλλως οι Ιουδαίοι δεν θα αποκαλούσαν ποτέ «Ραββί» κάποιον, που θα ξυριζόταν όπως οι Ρωμαίοι. Θα ήταν οπωσδήποτε μελαχρινός με σκούρα καστανά μαλλιά, όπως οι άνθρωποι της Παλαιστίνης και θα ήταν μακριά η κόμη του κατά το συνήθειο των Ιουδαίων της εποχής των αφοσιωμένων στα πνευματικά.
‘Οσον αφορά την προσωπικότητα και την εξωτερική του συμπεριφορά ως άνθρωπος, θα πρέπει να ήταν πολύ προσιτός και κοινωνικός και παρόλο το σεβασμό που ενέπνεε με την πνευματική του παρουσία και δράση, δεν πιστεύω ότι θα ήταν σοβαροφανής και αγέλαστος. Το αντίθετο. Μπορεί να διέθετε και χιούμορ. Ένας σκυθρωπός άνθρωπος δεν πάει σε ένα γάμο με τα μούτρα κάτω, ούτε προσφέρει 10 αγγεία με καλό κρασί για τη χαρά των άλλων. Δε μπορώ να τον φανταστώ να κάθεται πέτρινος, όταν οι άλλοι γύρω του χαίρονταν στο γαμήλιο γλέντι. Ήταν πολύ συντροφικός και αποδεχόταν τις προσκλήσεις για δείπνα, βλέποντας τα ως ευκαιρία να διδάξει τους παρόντες. Έτρωγε και έπινε, πάντα με μέτρο, αν και οι εχθροί του τον κατηγορούσαν και για αυτό.
Πλήρως αταξικός στις επιλογές του συνομιλούσε και ευεργετούσε όλους. Από την πόρνη και τον τελώνη, μέχρι τον εκατόνταρχο και τον Φαρισαίο. Ήταν μορφωμένος, αφού ήξερε να διαβάζει και να γράφει σε μια εποχή που η συντριπτική πλειονότητα ήταν αναλφάβητοι. Θα μου πείτε τι Θεός θα ήταν, αν δεν εξέπληττε τους σοφούς από τα 12 χρόνια του; Δεν θα μου έκανε εντύπωση, αν εκτός από τα αραμαϊκά, μιλούσε και ελληνικά, αφού η Γαλιλαία και η Ναζαρέτ ήταν μέσα στο ελληνιστικό πολιτιστικό περιβάλλον της Δεκαπόλεως (Λόγος που οι Ιουδαίοι περιφρονούσαν τους Γαλιλαίους).
Τέλος, εκείνος που θυσίασε και την ζωή του για τη σωτηρία των άλλων, δε μπορεί παρά να δάκρυζε για τον προσωρινό θάνατο του φίλου του Λαζάρου. Συμπονετικός και εκφραστικά συναισθηματικός, δε μπορεί παρά να ήταν ο ορισμός της Αγάπης σε κάθε περίπτωση και προς τον καθένα. Αυτή είναι η εικόνα που έχω για τον «δικό» μου Χριστό. Πολύ διαφορετική από τον βλοσυρό και τιμωρό Χριστό του μεσαίωνα και των ιερατικών Γραμματέων, κυρίως της Δύσης…