 |
| ErikaWittlieb / pixabay |
Συναντώ σήμερα τυχαία έναν φίλο, συνάδελφος, που είχα να τον δω καμιά 15αριά χρόνια. Ασυναίσθητα κάνουμε χειραψία, μου λέει "τώρα με την χειραψία δεν πιστεύω να κολλήσουμε τίποτα", απαντώ εγώ μεταξύ αστείου και σοβαρού, γιατί θεώρησα ότι το έλεγε αστειευόμενος "έλα μωρέ, μπορεί όλοι να το έχουμε περάσει, εγώ είχα μία φαρυγγίτιδα τέλη Φεβρουαρίου και σκέφτομαι να πάω να κάνω τεστ αντισωμάτων μήπως ήταν ο ιός", τραβιέται αυτός πίσω "μου λέει, τί δηλαδή είχες κορονοϊό;", του λέω "δεν ξέρω αν ήταν, θα κάνω τεστ αντισωμάτων, που καλό είναι να κάνουμε όλοι μας να ξέρουμε αν το έχουμε περάσει, γιατί μπορεί να το έχουμε και να μην το ξέρουμε" και του δίνω και μαντηλάκι, γιατί τον βλέπω ότι έχει ανησυχήσει.
Δρ Ελένη Παπαδοπούλου
Να μην σας τα πολυλογώ γυρίζω σπίτι, έχει περάσει καμιά ώρα και χτυπάει το τηλέφωνο - βρήκε το τηλέφωνο μου μετά από 15 χρόνια - και μου λέει "συγγνώμη που σε παίρνω, έχουμε να μιλήσουμε τόσα χρόνια, αλλά ρε συ ανησύχησα, έχω ανεβάσει πυρετό (36,9), επειδή μου είπες ότι θα κάνεις τεστ, πότε το έπαθες;", "τον Φεβρουάριο του λέω, πριν τα πρώτα κρούσματα" και αρχίζει "και ανησυχώ και είπες ότι θα κάνεις τεστ και γιατί θα κάνεις τεστ" και να του εξηγώ ότι όλοι όσοι είμαστε εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να το κάνουμε υποχρεωτικά, αυτός να έχει σαλτάρει, με τα χίλια ζόρια τον καθησύχασα και το έκλεισα.
Και σκέψου ότι δεν ήμουν καν κρούσμα κορονοϊού. Αν εγώ είχα τέτοια αντιμετώπιση, που είχα απλά την υποψία, τους ανθρώπους που έχουν νοσήσει πώς τους αντιμετωπίζουν; Σαν λεπρούς, σαν πανουκλιασμένους, σαν ζόμπυ που θα μας φάνε;
Δεν θεωρώ ότι ο τύπος αυτός είναι εξαίρεση. Αν δεν είναι πλειοψηφία είναι σίγουρα ο μέσος όρος. Και είναι το δημιούργημα της τρομοκρατίας και της προπαγάνδας όλων όσων επένδυσαν σε φέρετρα για να φανούν ως Μεσσίες.