Όποιος έχει έστω μιά χαλαρή σχέση με την εκκλησιαστική ζωή γνωρίζει πως η συμμετοχή στον εκκλησιασμό και στα ιερά μυστήρια της είναι μιά αναντικατάστατη ψυχική τροφή. Αυτό το μαθαίνει στο κατηχητικό, στις διαλέξεις, στο κήρυγμα, το βρίσκει στους λόγους των Αγίων, είναι παντού στον πατερικό λόγο.
Ένας βασικός ρόλος της ιεράς συνόδου, κυρίως δε σε περίοδο κρίσης, είναι η διασφάλιση αυτής της τροφοδοσίας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα έλεγα, με οποιονδήποτε δυνατό τρόπο.
Με το που έγινε η απαγόρευση κυκλοφορίας και βγήκε η φόρμα με τους επιτρεπόμενους λόγους δημόσιας μετακίνησης, είδαμε τις κατηγορίες που η κυβέρνηση θεωρεί πως για αυτές, θα μπορεί ο καθένας μας να ρισκάρει κάπως να μολυνθεί βγαίνοντας απο το σπίτι του, αλλά είναι απαραίτητες για την διαβίωσή του.
Φυσικά η ανάγκη για τροφή είναι απαραίτητη, όπως και η ανάγκη για εξάσκηση, για ανακούφιση του κατοικίδιου ζώου μας, για το σέρβις των χρηστικών συσκευών μας , των αυτοκινήτων , των ηλεκτρικών συσκευών, κλπ, αλλά και η διεκπεραίωση των τραπεζικών μας υποχρεώσεων.
Η κυβέρνηση δεν έβαλε τον εκκλησιασμό στις απαραίτητες κινήσεις του πληθυσμού. Δε μας σόκαρε, καθώς χρόνια τώρα σχεδόν κανένας Έλληνας Ορθόδοξος δεν θεωρεί την όποια κυβέρνηση σαν θεματοφύλακα της θρησκευτικής μας παράδοσης. Όμως η Ιερά Σύνοδος δεν έχει δικαιολογία.
Η Ιερά Σύνοδος λοιπόν, συμφώνησε πως ο εκκλησιασμός, σαν ρίσκο μετάδοσης της ίωσης δεν αξίζει όσο η επίσκεψη σε υπεραγορά τροφίμων, όσο η σωματική άσκηση ή ακόμα και η βόλτα του σκύλου μας. Οι ιεράρχες της Ελλησίας μας, παραδέχτηκαν πως μπορούμε κάλλιστα να προσευχόμαστε στα σπίτια μας, κατά μόνας, κάποιοι ιεράρχες μας μετέφεραν πως το να μην πάμε στην Εκκλησία για ένα διάστημα "είναι θέλημα θεού". Κάποιοι μας είπαν πως τώρα με την ίωση που κυκλοφορεί, είναι δείγμα αγάπης πρός τον πλησίον ο μη εκκλησιασμός.
Με όλα τα παραπάνω , η Ιερά Σύνοδος, αποφάσισε πως ο Εκκλησιασμός δεν ανήκει στις απαραίτητες κινήσεις του πληθυσμού αλλά στην κατηγορία των μη απαραίτητων κινήσεων, δηλαδή είναι μια πολυτέλεια. Μαζί με τα κομμωτήρια, τις καφετέριες, τις εκδρομές στην παραλία, τις άσκοπες μετακινήσεις γενικά.
Η σύνοδος των αρχιερέων της Εκκλησίας, θεώρησε πως δεν αξίζει τον κόπο να "πατήσει πόδι" γι αυτό στην κυβέρνηση και να ζητήσει έστω την τήρηση των όρων του εκκλησιασμού όπως αυτών της υπεραγοράς τροφίμων ή της τράπεζας. Δεν πρότεινε καν τον υπαίθριο εκκλησιασμό με τις προβλεπόμενες κοινωνικές αποστάσεις, δεν πρότεινε τίποτα που να δείχνει πως ο εκκλησιασμός είναι σημαντικότερος απο τη βόλτα του Αζώρ.
Η ίδια η Ιερά Σύνοδος, θεωρεί τον εκκλησιασμό πολυτέλεια, μη απαραίτητη λαϊκή παράδοση, μη μαχητή χριστιανική πρακτική , τον παρέδωσε στους πολιτικάντηδες να τον βάλουν στην κατηγορία "κομμωτήρια". Παρέδωσε μαζί και την καμπανοκρουσία του Πάσχα, ελπίζουμε όχι και αυτήν της Μεγάλης Παρασκευής που δεν καλεί για εκκλησιασμό.
Δυσκολεύομαι να γράψω επίλογο γι αυτό το θέμα. Για κάποιο λόγο μου έρχεται στο νου ένα Κυριακάτικο πρωινό κάπου στο Λονδίνο όταν επισκέφτηκα μια Αγγλικανική εκκλησία ενώ λειτουργούσε. Ήταν εντελώς άδεια απο ντόπιους. Εγώ και μερικοί Ισπανοί τουρίστες. Στο τέλος πιάσαμε κουβέντα με τον ιερέα. Καλοχτενισμένος, κοντοκουρεμένος, γλυκομίλητος, έμοιαζε να βγήκε απο περιοδικό μόδας.
Μας εξήγησε πως ο κόσμος δεν έρχεται πια όπως παλιά στις Λειτουργίες. Έχει πάντα άλλα πιό απαραίτητα πράγματα να κάνει για τις καθημερινές του ανάγκες, καθώς η ζωή γίνεται πιο απαιτητική... "εμείς όμως, είμαστε ευέλικτοι, αν κάποιοι χρειάζονται να παρακολουθήσουν μια Λειτουργία, μπορούμε να κλείσουμε ραντεβού και να καλύψουμε την ανάγκη τους, σχεδόν οποιαδήποτε ημέρα σε λογικά χρονικά πλαίσια", μας είπε με ενθουσιασμό ο νεαρός πάστορας.
Ενώ περνούσα το πλατύσκαλο της πύλης πρός την έξοδο σκεφτόμουν...Λειτουργία με ραντεβού, σαν κομμωτήριο ένα πράμα, αδιανόητο για μας τους Ορθόδοξους. (?!!)