 |
| sweetlouise / pixabay |
Νομίζω ότι τώρα, μετά από ένα μήνα, συνειδητοποιεί κάποιος ότι σταμάτησε ο χρόνος και άλλαξε η ζωή. Μία βόλτα στα μαγαζιά μέσα σε έρημες πόλεις και βλέπεις τις βιτρίνες που έχουν μείνει με τις χειμωνιάτικες προσφορές των τελευταίων ημερών, μπουφάν, πουλόβερ, μποτάκια. Τα καφέ και τα εστιατόρια κλειστά, τραπέζια και καρέκλες δεμένα με αλυσίδες, στοιβαγμένα, νέκρα.
Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου
Κάποιες πόρτες υπηρεσιών χάσκουν ανοιχτές, σαν τάφος ανοιχτός είναι, κόσμος πουθενά. Τα σινεμά με τις ταινίες του Μαρτίου, αφίσες για εκδηλώσεις του Φεβρουαρίου, παραστάσεις, συναυλίες. Ταξίδι στο χρόνο.
Κάποιοι ψωνίζουν με μάσκες στο σούπερμάρκετ, κάποιοι οδηγούν με μάσκα μέσα στο αυτοκίνητο. Κάποιοι κάνουν δυο βήματα πίσω άμα δουν κάποιον να τους πλησιάζει.
Μεταποκαλυπτικό τοπίο.
Την ίδια στιγμή σκέφτεσαι απλά πώς θα ήταν μία συνηθισμένη ημέρα, οι βιτρίνες με την ανοιξιάτικη κολεξιόν, τα καφέ γεμάτα, ο κόσμος θα έφευγε για το Πάσχα και θα έτρεχε για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής, με κοντομάνικα θα ήμασταν έξω, οι εκκλησίες γεμάτες, τίγκα το πλοίο για Μύκονο, γεμάτη η Κέρκυρα από κόσμο, φιλιά κι αγκαλιές την Ανάσταση και το Πάσχα και η ζωή θα συνεχιζόταν χαζοχαρούμενα ή όχι τόσο χαζοχαρούμενα, σίγουρα πάντως πιο φυσιολογικά.
Τελικά μένουμε σπίτι, γιατί απλά έξω δεν αντέχεται.