 |
| Taken / pixabay |
Σε δύο εβδομάδες θα ξέρουμε. Τι θα ξέρουμε; Αν θα ξέρουμε σε δύο εβδομάδες. Η φράση έχει καταντήσει ανέκδοτο. Αυτό όμως που δεν είναι καθόλου αστείο λέγεται ζοφερή πραγματικότητα. Ένας κόσμος προβληματισμένος για το αύριο. Τι θα του ξημερώσει αύριο; Θα έχει δουλειά; Θα βρει δουλειά; Θα του φορτώσουν κι άλλα μνημόνια; Τα χρήματα τελειώνουν, πού θα βρούμε άλλα;
Του Στρατή Μαζίδη
Έχω την αίσθηση ότι το κλίμα ξεκίνησε ήδη να αλλάζει στον κόσμο. Μπορεί να μην περνά από τα μέσα ενημέρωσης για ευνόητους λόγους, όμως αρκετοί προβληματίζονται για πολλά. Ίσως υπήρχαν κι άλλες επιλογές πριν κλειδωθούμε όλοι μέσα ή σχεδόν όλοι, που θα μπορούσαν να είχαν εφαρμοστεί νωρίτερα. Οι σημερινοί τηλε-ήρωες πολύ εύκολα μπορεί να βρεθούν σε δύσκολη θέση. Από το "ωσαννά" στο Γολγοθά είναι μόνο τέσσερις ημέρες.
Και ενώ εμείς κάθε φορά περιμένουμε δύο εβδομάδες, οι εξελίξεις δεν σταματούν. Κόσμος μεταφέρεται από τα νησιά στην ενδοχώρα αδιαμαρτύρητα πέραν των νέων αφίξεων, τουρκικά αεροπλάνα πετούν πάνω από τα νησιά μας, ο Σάρατζ, δηλαδή ο Ερντογάν πήρε μια σημαντική νίκη στη δυτική Λιβύη. Στη Βόρειο Ηπειρο μεθοδεύονται άσχημες καταστάσεις με την ανοχή μας για άλλη μια φορά. Εμείς μπορεί να μην ασχολούμαστε με αυτά και να κυνηγούμε μόνο ιερείς σαν εγκληματίες, αλλά θα τα βρούμε μπροστά μας.
Σε αυτές τις "δύο εβδομάδες" κάθε φορά γίνονται πράγματα αλλά εμείς πρέπει να ακούμε κάθε απόγευμα για νεκρούς, να μας μαλώνουν, να μας φοβίζουν και να μας στάζουν ακόμη μια δόση απαγορεύσεων. Να μας λένε "όχι τώρα" και "πολύ νωρίς ακόμη". Να μας μιλούν για πολέμους, αόρατους εχθρούς και επιστήμονες στρατηγούς.
Κι έτσι κυλούν στο διηνεκές οι "δύο εβδομάδες" με τηλε-διαγγέλματα. Η ζωή έχει τεθεί σε κατάσταση αναμονής. Κανείς δεν ξέρει πως θα είναι όταν επανεκκινήσει. Θα θέλουμε να επανεκκινήσει; Εμπιστευόμαστε ότι αυτοί που αποφασίζουν θα προτάξουν εμάς κι όχι τους ξένους εντολοδότες τους; Σε δύο εβδομάδες θα ξέρουμε...πλάκα κάνω.