 |
| zhugher / pixabay |
Το μόνο σίγουρο από αυτό που βιωνουμε συλλογικά αυτές τις εβδομάδες, είναι ότι όλοι θα βγούμε τραυματισμένοι, άλλοι ψυχολογικά, άλλοι σωματικά, αλλοι οικονομικά, και άλλοι όλα αυτά μαζί. Ελάχιστοι θα είναι αλώβητοι. Δεν μπορώ όμως να μη σκεφτώ ότι μια πανδημία ήταν θέμα χρόνου να συμβεί.
Όσες θεωρίες συνομωσίες και αν θέλει κάποιος να πιστέψει, η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος ζωής μας και η κοινωνική ανισότητα γεννάει επιδημίες. Εχουμε εκχωρήσει το κοινωνικό κράτος και τη δημοσια υγεία σε μια ολιγαρχία που αν μπορούσε θα ιδιωτικοποιούσε ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε και θα μας τον πούλαγε μετά σε κουτάκια κόκα κόλα.
Έχουμε παραδώσει την γη μας, την τροφή μας, τις θάλασσες και τα ποτάμια μας σε τοξικές βιομηχανίες που μολύνουν και σκοτώνουν ό,τι αναπνέουμε, τρώμε και πίνουμε. Και μετά μας χρεώνουν το λογαριασμό. Νομίζαμε ότι οι παραγκουπόλεις της Αφρικής και της Ασίας, όπου η ζωή δεν στοιχίζει τίποτα, είναι πολύ μακριά μας και όμως να τώρα που βρεθήκαμε εμείς μπρόστα στο τρομερό δίλημμα ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει στα κορεσμένα νοσοκομεία μας.
Ποτέ δεν καταλάβαμε ότι όλοι μας, εκτός και αν ανήκουμε στη μικρή ελίτ αυτού του πλανήτη, δεν είμαστε παρα στατιστικές στο πολιτικό κοστος που πληρώνεται με την υγεία και το αίμα μας. Και μπορεί οι μετανάστες και οι πρόσφυγες να ήταν η δικλείδα ασφαλείας ότι εμείς είμαστε σε καλύτερη μοίρα όμως η μοίρα αυτή μας δένει όλους.
Η επιδημία θα λειτουργήσει ως επιταχυντής διαδικασιών που κάθε άλλο παρά παροδικές θα είναι. Οι κρίσεις πάντα αλλάζουν τις κοινωνίες, αυτό είναι αλήθεια. Η κοινωνία όμως δεν είναι κάτι αφηρημένο αλλά ο καθένας απο εμάς. Και όσο και αν σιχαίνομαι τις ιδέες περί ατομικής ευθύνης που γίνεται συλλογική όποτε μας βολεύει, εδώ δυστυχώς η ατομική συνειδητοποίηση θα μας σώσει. Και η μνήμη.