 |
| Matryx / pixabay |
Για να σοβαρευτούμε λίγο... Ο πλανήτης φυσικά και η Ευρώπη εισέρχονται σε μια κρίση πρωτοφανή και το τυπικό έναυσμα για την επίσημη πρώτη της, θα είναι η ημερομηνία έναρξης της χαλάρωσης των περιοριστικών μέτρων... Η Γερμανία επεδίωξε για λόγους προφανείς, να περάσει όλη η διαδικασία διαχείρισης αυτής της κρίσης μέσα από ενισχυμένη χρεοκρατία, για να μπορέσει έτσι με όχημα το χρέος και με εργαλείο την ΕΚΤ, να βάλει στο χέρι τα πάντα δημιουργώντας ένα περιβάλλον ερειπίων πρόθυμων να υποταχθούν. Η κίνηση πυροτέχνημα των χωρών του Νότου απλώς διευκόλυνε την κυριαρχία των άλλοθι που οδήγησε στην συμβιβαστική απόφαση του πρόσφατου Eurogroup...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πληροφορούμαστε από την ισπανική εφημερίδα El pais, ότι η Ισπανία προτίθεται να προτείνει την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού ταμείου ανασυγκρότησης που θα διαχειριστεί κεφάλαια ύψους 1,5 τρις μέσω της ΕΚΤ και οποίο ουσιαστικά θα γραφτεί κάτω από το σφουγγάρι. Έτσι, η ενίσχυση των εθνικών οικονομιών δεν θα κοινοτικοποιήσει το χρέος και ως εκ τούτου η Γερμανία δεν θα έχει λόγο να αντιταχθεί σε μια τέτοια απόφαση.
Επιφανειακή και άκρως επιπόλαια ανάγνωση του πραγματικού προβλήματος με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη η Ευρώπη. Μια Ευρώπη που έχει συνθλιβεί ουσιαστικά, μεταξύ άλλων ΚΑΙ εξ αιτίας ενός ετεροβαρούς καταμερισμού που υλοποιήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και αυστηροποιήθηκε την δεκαετία της κρίσης, δεν μπορεί να οδηγηθεί σε επιθετική ανάταξη της οικονομίας της μόνο με την διασφάλιση της σχετικής ρευστότητας, ακόμη και αν τα νούμερα γραφτούν κάτω από το σφουγγάρι.
Η επιθετική ανάταξη της Ευρώπης και φυσικά της πατρίδας μας, που έχει λαμβάνειν ένα πολύ μικρό μέρος από αυτό το πακέτο εάν τελικά υιοθετηθεί η ισπανική πρόταση, και το οποίο μικρό μέρος έχει εξανεμιστεί προκαταβολικά με το πλιάτσικο που έχει ήδη πραγματοποιηθεί στο μαξιλάρι των 37 δις, δεν μπορεί να υπάρξει.
Για να υπάρξει σοβαρή και βιώσιμη οικονομική ανάταξη, αυτή θα είναι αποτέλεσμα πρωτίστως ενός εθνικού σχεδιασμού παραγωγικής και οικονομικής ανασύνταξης με τον οποίο ουδείς ασχολείται. Πολύ δε περισσότερο που το δικαίωμα αυτού του σχεδιασμού, επί της ουσίας δεν απελευθερώνεται αλλά παραμένει στο ιδιότυπο καθεστώς αιχμαλωσίας των ευρωκοινοτικών προβλέψεων.
Καμία απολύτως βιώσιμη ανάταξη δεν μπορεί να προκύψει εάν απλώς κατασπαταληθούν χρήματα που στην καλύτερη περίπτωση θα καταστήσουν τις χώρες της Ευρώπης ανακαινισμένα φιλέτα ευάλωτα στην γερμανική βουλημία.
Όχι 1,5 τρις αλλά 1001,5 τρις να διατεθούν εάν χρησιμοποιηθούν απλώς για να αναπαράξουν την πεπατημένη, η λήξη του προγράμματος θα βρει τις ευρωπαϊκές χώρες σε ένα προεκποιησιακό καθεστώς από το οποίο θα είναι πρακτικά αδύνατον να δραπετεύσουν.