 |
| Wokandapix / pixabay |
Μένουμε σπίτι, αν έχουμε. Παίρνουμε τηλέφωνο το γιατρό μας. Αν έχουμε κι από αυτόν. Τέλος πλένουμε τα χέρια μας πολύ σχολαστικά και μένουμε μέσα για να έχουμε την υγεία μας. Γενικά όταν είσαι μέσα ή ακόμη και κάτω, δεν κινδυνεύεις από τίποτε για κάποιο χρονικό διάστημα.
Του Στρατή Μαζίδη
Σήμερα λοιπόν παραμένουμε σπίτι, διότι σπίτι μένουμε ούτως ή άλλως. Κι ας το χαρούμε όσο μπορούμε. Ας μην το θεωρούμε φυλακή διότι αύριο μεθαύριο όταν τελειώσει αυτή η ιστορία, τότε θα αρχίσουν τα δύσκολα, τα οποία ξεκίνησαν ήδη να αχνοφαίνονται.
Υπάρχει κόσμος που έχει μείνει χωρίς χρήματα. Οι υποχρεώσεις τρέχουν. Επιχειρηματίες που είχαν αντέξει στεκόμενοι καλά, αρχίζουν κι αυτοί να κλυδωνίζονται. Εισοδηματίες βλέπουν τα εισοδήματα να ψαλιδίζονται και να εισέρχονται σε μια εποχή όπου πολύ δύσκολα θα διατηρήσουν τα επίπεδα στα οποία είχαν φτάσει, εργαζόμενοι που πέτυχαν να φτάσουν ως εδώ, παρκαρίστηκαν.
Το "απαγορεύονται οι απολύσεις" μόνο ως αστείο φαντάζει. Αν κάποιος έκλεισε, δεν έχει ή έχει πέσει στα τάρταρα η δουλειά του, θα συνεχίσει να απασχολεί κόσμο; Πώς θα τον πληρώσει; Επιδοτούμενος; Και όταν παρέλθει η επιδότηση κι αυτός παραμένει βυθισμένος; Η οικονομία ακόμη και τώρα που μπήκε στον αναπνευστήρα δεν παύει να ζει ούσα σε άσχημη κατάσταση. Αν η κυβέρνηση μπορεί να...απαγορεύει τις απολύσεις, τότε καλύτερα να απαγορεύσει την πανδημία, τις θεομηνίες, τις κακοτοπιές κ.ο.κ.
Όταν χαράξει η επόμενη ημέρα, το σκοτάδι μπορεί να είναι βαθύτερο από το σημερινό ειδικά αν η ελληνική κυβέρνηση ακολουθήσει τη συνταγή των προκατόχων της να εστιάζει περισσότερο στην ικανοποίηση ξένων ευρωπαϊκών κέντρων και όχι τις ζωτικές ανάγκες των πολιτών. Γιατί σήμερα "μένουμε σπίτι", αύριο όμως υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να μείνουμε στο δρόμο αν ακολουθήσει ένα ακόμη δυσβάστακτο μνημόνιο στις πλάτες των τότε ζωντανών - οικονομικά νεκρών.