Τα μέτρα αρχίζουν σιγά σιγά να χαλαρώνουν. Και είναι γεγονός ότι θα πρέπει να αναλάβουμε σταδιακά και ελεγχόμενα, ορθολογικές και ρεαλιστικές δράσεις για την επόμενη μέρα.
υποναυάρχου ε.α.
προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Όμως είναι εύλογα τα ερωτήματα που προκύπτουν, για τις πρώτες δράσεις απελευθέρωσης που σχεδιάζονται (όπως δημοσιοποιήθηκε από τα ΜΜΕ ότι έχει προταθεί) και ξεκινούν μεταξύ άλλων και με την σκέψη για άνοιγμα των σχολείων.
• Τι άλλαξε σε ότι αφορά αυτόν καθαυτό τον κορωνοϊό, για να πούμε ότι αλλάζει η στρατηγική της πολιτικής προστασίας;
• Τι άλλαξε σε σχέση με την ύπαρξη και διαθεσιμότητα των φαρμάκων και των εμβολίων, για να πούμε ότι έχουμε πλέον την δυνατότητα να ελέγξουμε την δριμύτητα της μετάδοσης αλλά και των των επιπτώσεων της ίωσης ή και να την καταπολεμήσουμε;
• Τι άλλαξε σε σχέση με τις υγειονομικές δυνατότητες της χώρας, σε τέτοιο βαθμό που να κάνει την διαφορά, ώστε να πούμε ότι σήμερα έχουμε αναπτύξει πολύ μεγαλύτερες και περισσότερες δυνατότητες, που να μας κάνουν αισιόδοξους ότι θα μπορέσει το υγειονομικό μας σύστημα να διαχειριστεί μία ενδεχόμενη ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων;
• Τι οδήγησε τους εισηγητές ώστε να προτείνουν μεταξύ των άλλων μέτρων να ανοίξουν τα σχολεία πρώτα (και τα κομμωτήρια!!!);
Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσμετρήσουμε ότι υπάρχουν περιοχές στον κόσμο όπου επανακάμπτει η ίωση είτε εμφανίζονται πολλοί ασυμπτωματικοί φορείς, γεγονός που επιδεινώνει την κατάσταση, αφού καθίσταται δύσκολο να εντοπισθούν και να ελεγχθεί η δριμύτητα της μετάδοσης.
Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
Όπως έχω επισημάνει και στο παρελθόν για τα ζητήματα πολιτικής προστασίας, οι σύγχρονες παράμετροι και αναγκαιότητες για την ασφάλεια των πολιτών σε όλες τις υπερμεγέθεις πόλεις και κινητικές παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες, με πλήθος δραστηριοτήτων που επηρεάζουν πολλούς ανθρώπους και με μεγάλες συσσωρεύσεις, απαιτούν από τις αρχές πολιτικής προστασίας να σχεδιάζουν με το χειρότερο προβλεπόμενο σενάριο (worst case scenario). (https://www.facebook.com/stelios.fenekos/posts/1879265872116865)
Και φοβάμαι ότι αυτό που συζητείται με τα σχολεία, δεν είναι το χειρότερο σενάριο, αλλά ένα σενάριο αρκετά αισιόδοξο, εν πολλοίς πειραματικό (ξεκινάμε με αυτούς που έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να νοσήσουν βαριά και βλέπουμε).
Όλα αυτά έρχονται να ενισχύσουν την άποψή μου, ότι η επιτυχημένη μέχρι τώρα στρατηγική μας είναι βραχυπρόθεσμη.
Και θα το επαναλάβω: άλλο Στρατηγική (βραχυπρόθεσμη εν πολλοίς όπου σχεδιάζεις με βάση τον ορατό ορίζοντα και με τα μέσα που ΣΗΜΕΡΑ έχεις) και άλλο Στρατηγικός Σχεδιασμός (όπου σχεδιάζεις για μη καταφανώς ορατό ορίζοντα). Στον Στρατηγικό σχεδιασμό θα πρέπει να κάνεις ρεαλιστικές εκτιμήσεις και όχι υπεραισιόδοξες για τις παραμέτρους που γνωρίζεις ελάχιστα είτε δεν γνωρίζεις καθόλου.
Όπως επίσης απαιτούνται μέσα τα οποία δεν κατέχεις σήμερα για την επίτευξη των στόχων και χρειάζεται να σχεδιάσεις πάλι με ρεαλισμό για να τα αποκτήσεις, προκειμένου να υποστηρίξεις τον στρατηγικό σχεδιασμό.
Και μάλιστα είσαι αναγκασμένος να τα αποκτάς χρονικά συντονισμένα με τον κάθε επί μέρους στρατηγικό στόχο, για να μπορέσεις να ανταποκριθείς όχι μόνο στις απαιτήσεις υλοποίησης των στόχων αλλά και στις αστοχίες, τις συγκυρίες και τις εσφαλμένες εκτιμήσεις που έχεις κάνει.
Γι αυτό και στα συστήματα πολιτικής προστασίας, όπου διακυβεύονται χιλιάδες ζωές και είναι δύσκολη η πλήρης κάλυψη και ο συντονισμός μεγάλου αριθμού ανθρώπων και δράσεων στις πολυπληθείς μεγαλουπόλεις, χρειάζεται οι αρχές πολιτικής προστασίας να σχεδιάζουν με το “worst case scenario”.
Και όσον αφορά την προτεινόμενη ενέργεια (όπως δημοσιοποιήθηκε από τα ΜΜΕ), ότι εξετάζεται για άνοιγμα των σχολείων, ως ένα από τα πρώτα μέτρα απελευθέρωσης, μου μοιάζει υπεραισιόδοξη! (Θα ήταν εύλογο εάν αφορούσε μόνο τα μεγάλα και πιο υπεύθυνα παιδιά για να δώσουν μόνο πανελλήνιες εξετάσεις και τους φοιτητές στις εξεταστικές περιόδους).
Σημειωτέον ότι στην αρχή της πανδημίας τα παιδιά θεωρήθηκαν ως υγειονομικές βόμβες. Τι άλλαξε από τότε;