 |
| Taken / pixabay |
Η θρησκευτική συνείδηση και η πίστη δεν μπορούν να εννοηθούν ως ανεξάρτητες έννοιες, πέρα από το δικαίωμα άσκησης της λατρείας. Ειδάλλως, χωρίς την λατρευτική εκδήλωση τόσο η πίστη, όσο και η θρησκευτική συνείδηση εκπίπτουν στο κατώτερο επίπεδο της απλής φιλοσοφικής ιδέας και κοσμοθεωρίας. Όμως, η πίστη και η λατρεία είναι στην ουσία ένα και για αυτό ως ανθρώπινο δικαίωμα έκφρασης και ελευθερίας (θα έπρεπε να) είναι αξεχώριστα και αδιαίρετα. Δεν γίνεται να απαγορεύεις το ένα και να πιστεύεις ότι όλα είναι καλά επειδή επιτρέπεις το άλλο. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η απαγόρευση άσκησης της λατρείας αποτελεί ταυτόχρονα απευθείας πλήγμα στην θρησκευτική πίστη και στη συνείδηση.
Για αυτό είναι ψέμα, ένα χρυσωμένο χάπι, όσα ισχυρίστηκαν τόσο η κυβέρνηση, όσο και η Ιεραρχία της Εκκλησίας, πως το κλείσιμο των ναών και η αποχή των πιστών από την λατρεία, δεν αποτελεί πρόβλημα για τη συνείδηση τους. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι, αν παραβιάστηκε ένα από τα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτό δηλαδή της θρησκευτικής ελευθερίας, διότι αυτό είναι αυταπόδεικτο και οφθαλμοφανές. Για πρώτη φορά στην ζωή μας, σε μια δημοκρατική περίοδο, έγινε μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας μια τόσο τρομακτική και τεράστια παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων της ελεύθερης μετακίνησης και της θρησκευτικής ελευθερίας.Το ζήτημα είναι, ότι για πρώτη φορά με πρόσχημα την επιδημία και την απαγόρευση άσκησης της λατρείας η θρησκευτική συνείδηση εξέπεσε στο επίπεδο της κολάσιμης πράξης. Και εφόσον ουδείς από όσους συμμετέχουν στην λατρεία δεν στερείται θρησκευτικής συνείδησης, στην πραγματικότητα η απαγόρευση αφορά τα πιστεύω του και αυτό για το οποίο κολάζεται είναι, ότι η θρησκευτική συνείδηση του αψήφισε την εξουσία και "δεν εσυμμορφώθη προς τις εντολές".
Το βασικό πρόβλημα που αναφύεται στην Αντιγόνη, δηλαδή, όταν η Αντιγόνη προτίμησε να υπακούσει στους άγραφους νόμους των θεών και όχι στον άδικο νόμο του τυράννου Κρέοντα.
Ο κόσμος έχει καταλάβει φυσικά, τι ακριβώς έχει συμβεί, με το κλείσιμο των ναών και το μέγεθος της κατάχρησης της εξουσίας. Ωστόσο, το ανέχθηκε με πολύ κόπο, αλλά και διάθεση κατανόησης. Διότι εδώ παίζει ρόλο και η σκοπιμότητα, ο λόγος που γίνεται κάτι. Σε άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, πριν ο λαός αντιδράσει. Τώρα, όμως η επιδημία έκανε την ανοχή μια πρόσκαιρη συμβιβαστική επιλογή. Θα είναι όμως λάθος της κυβέρνησης, αν εκλάβει αυτή τη στάση του λαού ως αδυναμία ή ένδειξη προσαρμογής σε "άλλες προσχεδιασμένες καταστάσεις". Ένα λάθος μεγάλο που θα το βρει μπροστά της. Επίσης, πρέπει να είναι κατανοητό, ότι τα μέτρα εναντίον της θρησκευτικής ελευθερίας, μπορούν μόνο άπαξ να εφαρμοστούν και ότι σε μια δεύτερη φορά, θα αποδειχθούν άκυρα και ίσως πολιτικά μοιραία για όσους θα τα πάρουν....