Οι ηγέτες είναι διατεθειμένοι να κηρύξουν «πόλεμο» με ιδιαίτερη ευκολία, όταν πρόκειται για φτώχεια, ναρκωτικά ή για πανδημία. Αυτό τους επιτρέπει να απλοποιήσουν τις απειλές, να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους και να αναπτύξουν τεχνικές, ακόμη και αν δεν είναι καλά εξοπλισμένοι για να νικήσουν τη φτώχεια, τα ναρκωτικά ή τον ιό. Όμως με την έννοια της σκληρής ισχύος είναι πόλεμος; Όχι βέβαια!
Του Δημήτρη Τσαϊλά
υποναυάρχου ε.α.
Μολονότι η στρατιωτική ισχύς είναι αδύναμη απέναντι σε έναν ιό, ο οποίος μάλιστα είναι αδιάφορος για τα συμφέροντα των ξενιστών του. Και λοιπόν; Ίσως να επιμένετε ότι οι ηγέτες είναι επιρρεπείς σε υπερβολή, και αυτό είναι απλώς μια άλλη θεώρηση. Η κήρυξη πολέμου, σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μία λεκτική πράξη που υπερβαίνει την περιγραφή ή την ερμηνεία ή την αμφισβήτηση της πραγματικότητας. Φέρνει μια νέα πραγματικότητα. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να μιμηθούν μια εκτελεστική έκφραση όταν μιλούν μεταφορικά (όπως ένας δήμαρχος που κηρύσσει τον πόλεμο στα γκράφιτι).
Για να δούμε τι είναι ο πόλεμος;
Η εκδήλωση του κορωναϊού ως πολέμου κρύβει τη φύση της απειλής. Όμως ο θεωρητικός του πολέμου Carl Von Clausewitz μας υπενθυμίζει ότι η φύση του πολέμου είναι «βίαιη, διαδραστική και ουσιαστικά πολιτική.» Αν δεν υπάρχει κανένα από αυτά τα στοιχεία, αυτό που περιγράφουμε δεν είναι πόλεμος αλλά κάτι άλλο. Και για να εξηγηθούμε το κακό δεν είναι βία και ο ιός δεν έχει πολιτικές προθέσεις (αν και έχει πολιτικά αποτελέσματα).
Δεν γνωρίζω γιατρό ή νοσοκόμα ή επιδημιολόγο ή φαρμακευτικό ερευνητή που θέλει να θεωρηθεί πολεμιστής. Έχουν ένα εντελώς διαφορετικό είδος προκλήσεων, και η δουλειά τους είναι τιμητική ως έχει. Οπότε αφήστε τον πόλεμο για τους επαγγελματίες του πολέμου, τους στρατιωτικούς.