Και στην ελαφρότητα, αποδεχόμενοι την παράνοια, αδιαφορώντας για τον τόπο που θα βρεθούμε πέφτοντας. Κι αυτός ο τόπος είναι η άβυσσος.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Δημοφιλία Τσιόδρα και Χαρδαλιά στα ύψη, σύμφωνα με δημοσκοπικά ευρήματα, "πειραγμένα" ή μη. Απότοκος της "προβατοποιημένης λογικής", που μεγαλοποιεί το αυτονόητο και το μέτριο, που, συχνά, επιδοκιμάζει την ανύποπτη πολιτική υποκρισία που είναι ενδεδυμένη με τη λιβρέα του χθες και την ιματισμένη μετριότητα των διαφόρων Ταρτούφων και διαδρομιστών των κομματικών γραφείων.
Όλοι αυτοί εμβάλλουν στο λαό το φόβο που έχουν μέσα τους, ιδιαίτερα τώρα με τον κορωνοϊό. Και αποδεικνύεται ότι ο θάνατος της πολιτικής υποκρισίας είναι πιο μακρύς από τη ζωή. Κι εμείς; Η "προβατοποιημένη λογική" μας επιτρέπει να εκλαμβάνονται ως πράξεις υψηλής πολιτικής έκστασης ό,τι απορρέει από πολιτικά επικοινωνιακά τεχνάσματα. Και θαυμάζουμε τους "αγελαδάρηδες" και τους Ταρτούφους της ευκαιριακής πολιτικής, που χειραγωγούν το απαθές πλήθος. Ετσι, ανθίζει το μηδέν σε τούτο τον τόπο. Κι αυτό το μηδέν είναι το μόνο μηδέν, που δεν προσδιορίζει το τέλος της αναζήτησης.
Όσο θα θαυμάζουμε και θα αναδεικνύουμε με τη ροπή μας προς τη φαντασμαγορία ανθρώπους είτε με "προσωπεία", είτε μετριότητες-αθύρματα της πολιτικής πονηρίας, των οποίων η δραστηριότητα θυμίζει τη δραστηριότητα κώνωπος επί κέρατος βοός, τόσο θα εξυπηρετούμε το πολιτικό ψεύδος και θα διαμορφώνουμε πλεόνασμα κοινωνικής και προσωπικής φθοράς.
Σαν τους "πρωτόπλαστους", για μια ακόμα φορά, έχουμε δαγκώσει το μήλο της πολιτικής πονηρίας και πορευόμαστε προς το Πουθενά. Δε χορτάσαμε πολιτική κοροϊδία. Δεν κουραστήκαμε να "παίζουμε" με τις κακότεχνες φιγούρες των πολιτικών καραγκιόζηδων και με χάρτινους αετούς προσδοκιών. Δεν σταματήσαμε να "ψωνίζουμε" ελπίδες από τα καταστήματα του στιγμιαίου, που στήνονται εν μια νυχτί από τους εκφραστές του "Το τίποτα είναι το παν".
Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι όσο "φαρμάκι μας ποτίζουν" τόσο επιταχύνουμε την καταφυγή μας προς το υπερκόσμιο ή προς τη συμπαντική ουσία. Ισως, πάλι, για πολλούς να είναι ένα είδος υποκειμενικής ηδονής, ένα είδος μαζοχισμού και θα πρέπει να επιστρατευτεί η ψυχοδιαγνωστική και η ψυχιατρική επιστήμη, για να ολοκληρωθεί η διάγνωση.
Ετσι, ίσως, εξηγηθεί η πρόσκαιρη, στο πλαίσιο γκροτέσκο, "δημοφιλία" των όποιων εκφραστών της εξουσίας, με τα όποια "προσωπεία".
Το βέβαιο είναι όμως ότι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η απόγνωση δεν ξέρει ούτε να ζήσει, ούτε να πεθάνει!