Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω κορωνοϊού περιλαμβάνει και μια σημαντική διάσταση που ομολογουμένως δύσκολα γίνεται αμέσως αντιληπτή. Πώς να γίνει όμως όταν νυχθημερόν πλανάται από πάνω μας ένα (τηλεοπτικό) ερώτημα «αλά Γκαίμπελς»: «Θέλετε τον απόλυτο πανικό;». Όποιος προσπαθήσει να επιχειρηματολογήσει ενάντια στο «απόλυτο Lockdown» που επιβλήθηκε, αυτός, ούτε λίγο ούτε πολύ, «καταστρέφει ζωές και καταστρέφει κάθε μέρα όλο και περισσότερες».
Έτσι όμως ο κορωνοϊός λειτουργεί και σαν ηθικολογικό «εργαλείο» στα χέρια των κρατούντων. Τόσο απλά και μονοσήμαντα. Μήπως όμως, θα μπορούσε κάποιος να πει, και ο υπερμοραλισμός της εξουσίας και των φερέφωνών της δεν σκοτώνει; Ποιος ρώτησε έναν καρκινοπαθή ή νεφροπαθή πόσο ασφαλής νοιώθει αυτές τις δύσκολες μέρες; Ποιες είναι οι κοινωνικές, οικονομικές, επαγκελματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις του κοινωνικού αυτοπεριορισμού μας; Αυτά καταγράφονται πουθενά;
Όμως το πιο σημαντικό είναι η σιγουριά με την οποία μας υπόσχονται ότι μόλις περάσουμε με τη σωστή τους καθοδήγηση τον κάβο με τα δύσκολα, ως εκ θαύματος «θα βρεθούμε σε μια άλλη, καινούρια και καλύτερη κοινωνία». Οποία βεβαιότητα ! Αρκεί να δει κανείς τις κυβερνητικές ανακοινώσεις και τον σημερινό Κυριακάτικο Τύπο που σχεδόν σύσσωμος υμνεί τον πρωθυπουργό και αγιοποιεί τους αρμόδιους επιστήμονες.
Μάλιστα, για τον κ. Αλέξη Παπαχελά της Καθημερινής πλέον «η χώρα από παράδειγμα προς αποφυγήν έγινε παράδειγμα προς μίμηση» (Καθημερινή, 18/19 Απριλίου 2020). Αν μη τι άλλο, μας φέρονται σαν να είμαστε παιδιά που χρειάζονται νουθεσίες, προτροπές, παινέματα, αλλά και απειλές μέχρι και ποινές. Και αυτό φαίνεται ν΄ αρέσει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Οι ελίτ μπορεί να συνεχίσουν τα παγκοσμιοποιητικά και πολυπολιτισμικά μεταεθνικά τους σχέδια - κάποιοι μιλούν και για «παγκόσμια διακυβέρνηση» - σαν να έχουν απέναντί τους υποτελείς.