Με το νέο ευρωπαϊκό πακέτο προ των πυλών, είναι σίγουρο πως τους επόμενους μήνες οι πολιτικοί και τα καθεστωτικά ΜΜΕ θα θυμηθούν τα ωραία χρόνια του Σχεδίου Μάρσαλ. Οι εφημερίδες θα γεμίσουν με άρθρα, όπου οι ιστορικές αναλογίες θα είναι σαφείς: όπως τα λεφτά του Σχεδίου Μάρσαλ έβαλαν την Ελλάδα στο δρόμο της ανάπτυξης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και τα λεφτά του ευρω-πακέτου θα βοηθήσουν τη χώρα μας να απογειωθεί οικονομικά μετά την πανδημία του κορωνοϊού.
Όμως το ελληνικό οικονομικό "θαύμα" μετά τον πόλεμο δεν οφείλεται στη βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ αλλά στο νοικοκύρεμα των δημοσίων δαπανών και στις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που έκαναν δυο Υπουργοί Οικονομικών : ο κεντρώος Γεώργιος Καρτάλης τo 1952 και ο δεξιός Σπύρος Μαρκεζίνης τo 1953.
Μάλιστα, το εγχώριο πολιτικό σύστημα προχώρησε σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις μόνο όταν τα λεφτά της αμερικάνικης βοήθειας άρχισαν να τελειώνουν και έσφιξαν τα λουριά. Όσο έρρεαν τα μπικικίνια του Σχεδίου Μαρσάλ (που στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η διεθνοποίηση του πολυδάπανου, κεϋνσιανού New Deal, που πρώτα εφαρμόστηκε στο εσωτερικό των Η.Π.Α.), πολιτικοί και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες ξεκοκάλιζαν τη βοήθεια, η διαφθορά αυξήθηκε κατακόρυφα, κάθε μέρα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ήταν γεμάτα με νέα σκάνδαλα ενώ η μόνιμη και αποτυχημένη συνταγή των Αμερικάνων γραφειοκρατών ήταν ακόμη πιο σφικτοί έλεγχοι τιμών και συναλλάγματος.
Δε χρειαζόμαστε νέα Σχέδια Μάρσαλ στην Ελλάδα του 2020. Καρτάληδες και Μαρκεζίνηδες χρειαζόμαστε.