Εκείνο που τρομάζει τους διάφορους καλοθελητές που θέλουν να ξαναγράψουν την Ιστορία τούτου του τόπου είτε με τις διάφορες διαλέξεις τους – σε ένα κοινό που πολλές φορές είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι – είτε με τα σχολικά βιβλία είτε ως μέλη επιτροπών, είναι δυό πράγματα:
Αντωνοπούλου- Πανάγου Ηλέκτρα
- Δεν αντέχουν να ακούνε για Έλληνες με τρισχιλιετή Ιστορία
- Τρομάζουν στην σκέψη ότι εκείνοι που έκαναν την Επανάσταση του '21, ήταν απλοί άνθρωποι.
Για το πρώτο, έχουν στραφεί σε μία προσπάθεια – ανιστόρητη, αντιεπιστημονική, ύπουλη – να μας πείσουν ότι η Επανάσταση του '21 γέννησε το Έθνος και όχι ότι το Έθνος έκανε την Επανάσταση.
Λες και κάποιοι, πού δεν είχαν τίποτα κοινό μεταξύ τους, καμμία αίσθηση ότι αποτελούν ένα σύνολο, ένα έθνος, πήραν τα όπλα, “έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά” για να γίνουν έθνος.
Σε μιά διαρκή, αλλά απέλπιδα προσπάθεια, αναμασούν προπαγανδίζουν, επιχειρήματα περί ασυνέχειας, και ανυπαρξίας του Ελληνισμού κατά τα πρίν την Επανάσταση χρόνια, διαγράφοντας όλες τις προσπάθειες των Ελλήνων να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό, που ξεκίνησαν από το 1466 με την εξέγερση της Πάτρας και συνεχίστηκαν καθ’ όλη την διάρκεια της οθωμανικής κατοχής μέχρι την μεγαλειώδη εξέγερση του 1821.
Το Έθνος λοιπόν έκανε την Επανάσταση κι όχι η Επανάσταση το Έθνος.
Σχετικά με το δεύτερο, έχουν αποδυθεί σε μία υπονόμευση των ηρωϊκών μορφών του ‘21, υπό το πρόσχημα μιάς δήθεν πολιτικής και ιστορικής ορθότητας. Και λοιπόν;
Μήπως δεν γνωρίζουμε ότι ο Καραϊσκάκης ήταν αθυρόστομος; Τι νέο προσφέρει μια τέτοια “ανάλυση”. Τίποτα απολύτως. Ο στόχος είναι άλλος: να “κατεβάσει από το εικονοστάσι των Ηρώων” ο Έλληνας τις άγιες μορφές που έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα για να μπορούν κάποιοι σήμερα να τους λοιδωρούν. Να τους εξευτελίσει. Να τους μετρήσει με τα σημερινά μέτρα, να τους “καλουπώσει” στους καθωσπρεπεισμούς του '21 ου αιώνα και έτσι να τους ακυρώσει.
Λες και δεν ξέρουμε ότι οι Ήρωες της Επανάστασης του ‘21 ήταν απλοί καθημερινοί άνθρωποι, με τις αδυναμίες τους και του κουσούρια τους, με τα καλά τους και τα κακά τους. Λες και δεν ξέρουμε ότι δεν φοίτησαν στα σχολεία της Εσπερίας κι ότι πάρα πολλοί ήταν αγράμματοι. Και λοιπόν; Τους εμπόδισε να σηκώσουν στην πλάτη τους έναν αγώνα που ήταν ή Ελευθερία ή Θάνατος;
Και φυσικά ΔΕΝ πρέπει να ξεχνάμε ότι τον Αγώνα δεν τον έκαναν οι 10-20 γνωστοί οπλαρχηγοί, αλλά οι χιλιάδες απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που έγιναν το λίπασμα της δικής μας λευτεριάς.
Σε αυτούς που σήμερα έχουν βαλθεί – με το αζημίωτο; - να ξεθεμελιώσουν ό,τι το ‘21 έχτισε αφιερώνω το κείμενο, απόσπασμα από το έργο του Εθνικού μας Ποιητή Διονύσιου Σολωμού, “ Η Γυναίκα της Ζακυθος “.
‘’Καὶ ἐβιάσθηκα νὰ κινήσω γιὰ τὸ ξωκλήσι τοῦ Ἁγίου Λύπιου, γιατὶ εἶδα πὼς ἐχασομέρησα, καὶ ἤθελα νὰ φθάσω γιὰ νὰ περιγράψω τὴ γυναίκα τῆς Ζάκυνθος.
Καὶ ἰδοὺ καμία δωδεκαριὰ ψωρόσκυλα ποὺ ἠθέλανε νὰ μοῦ ἐμποδίσουν τὸ δρόμο,
καὶ μὴ θέλοντας ἐγὼ νὰ τὰ κλοτσοβολήσω γιὰ νὰ μὴν ἐγγίξω τὴν ψώρα καὶ τὰ αἵματα πούχανε, ἐστοχασθήκανε πῶς τὰ σκιάζουμαι, καὶ ἤρθανε βαβίζοντας σιμότερά μου· ὅμως ἐγὼ ἐκαμώθηκα πὼς σκύφτω νὰ πάρω πέτρα, καὶ ἔφυγαν ὅλα καὶ ἐξεθύμαιναν τὰ κακορίζικα ψωριασμένα τὴ λύσσα τους, τὸ ἕνα δαγκώνοντας τὸ ἄλλο.
Ἀλλὰ ἕνας ὅπου ἐδιαφέντευε κάποια ἀπὸ τὰ ψωρόσκυλα ἐπῆρε κι αὐτὸς μιὰ πέτρα, καὶ βάνοντας ὁ ἄθεος γιὰ σημάδι τὸ κεφάλι ἐμὲ τοῦ Διονυσίου τοῦ Ἱερομόναχου δὲν τὸ πίτυχε. Γιατὶ ἀπὸ τὴ βία τὴ μεγάλη, μὲ τὴν ὁποίαν ἐτίναξε τὴν πέτρα, ἐστραβοπάτησε καὶ ἔπεσε.
Ἔτσι ἐγὼ ἔφτασα στὸ κελὶ τοῦ Ἁγίου Λύπιου παρηγορημένος ἀπὸ τὲς μυρωδὶες τοῦ κάμπου, ἀπὸ τὰ γλυκότρεχα νερὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἀστρόβολον οὐρανό, ὁ ὁποῖος ἐφαινότουνα ἀπὸ πάνου ἀπὸ τὸ κεφάλι μου μία Ἀνάσταση’’
- Δεν αντέχουν να ακούνε για Έλληνες με τρισχιλιετή Ιστορία
- Τρομάζουν στην σκέψη ότι εκείνοι που έκαναν την Επανάσταση του '21, ήταν απλοί άνθρωποι.
Για το πρώτο, έχουν στραφεί σε μία προσπάθεια – ανιστόρητη, αντιεπιστημονική, ύπουλη – να μας πείσουν ότι η Επανάσταση του '21 γέννησε το Έθνος και όχι ότι το Έθνος έκανε την Επανάσταση.
Λες και κάποιοι, πού δεν είχαν τίποτα κοινό μεταξύ τους, καμμία αίσθηση ότι αποτελούν ένα σύνολο, ένα έθνος, πήραν τα όπλα, “έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά” για να γίνουν έθνος.
Σε μιά διαρκή, αλλά απέλπιδα προσπάθεια, αναμασούν προπαγανδίζουν, επιχειρήματα περί ασυνέχειας, και ανυπαρξίας του Ελληνισμού κατά τα πρίν την Επανάσταση χρόνια, διαγράφοντας όλες τις προσπάθειες των Ελλήνων να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό, που ξεκίνησαν από το 1466 με την εξέγερση της Πάτρας και συνεχίστηκαν καθ’ όλη την διάρκεια της οθωμανικής κατοχής μέχρι την μεγαλειώδη εξέγερση του 1821.
Το Έθνος λοιπόν έκανε την Επανάσταση κι όχι η Επανάσταση το Έθνος.
Σχετικά με το δεύτερο, έχουν αποδυθεί σε μία υπονόμευση των ηρωϊκών μορφών του ‘21, υπό το πρόσχημα μιάς δήθεν πολιτικής και ιστορικής ορθότητας. Και λοιπόν;
Μήπως δεν γνωρίζουμε ότι ο Καραϊσκάκης ήταν αθυρόστομος; Τι νέο προσφέρει μια τέτοια “ανάλυση”. Τίποτα απολύτως. Ο στόχος είναι άλλος: να “κατεβάσει από το εικονοστάσι των Ηρώων” ο Έλληνας τις άγιες μορφές που έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα για να μπορούν κάποιοι σήμερα να τους λοιδωρούν. Να τους εξευτελίσει. Να τους μετρήσει με τα σημερινά μέτρα, να τους “καλουπώσει” στους καθωσπρεπεισμούς του '21 ου αιώνα και έτσι να τους ακυρώσει.
Λες και δεν ξέρουμε ότι οι Ήρωες της Επανάστασης του ‘21 ήταν απλοί καθημερινοί άνθρωποι, με τις αδυναμίες τους και του κουσούρια τους, με τα καλά τους και τα κακά τους. Λες και δεν ξέρουμε ότι δεν φοίτησαν στα σχολεία της Εσπερίας κι ότι πάρα πολλοί ήταν αγράμματοι. Και λοιπόν; Τους εμπόδισε να σηκώσουν στην πλάτη τους έναν αγώνα που ήταν ή Ελευθερία ή Θάνατος;
Και φυσικά ΔΕΝ πρέπει να ξεχνάμε ότι τον Αγώνα δεν τον έκαναν οι 10-20 γνωστοί οπλαρχηγοί, αλλά οι χιλιάδες απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που έγιναν το λίπασμα της δικής μας λευτεριάς.
Σε αυτούς που σήμερα έχουν βαλθεί – με το αζημίωτο; - να ξεθεμελιώσουν ό,τι το ‘21 έχτισε αφιερώνω το κείμενο, απόσπασμα από το έργο του Εθνικού μας Ποιητή Διονύσιου Σολωμού, “ Η Γυναίκα της Ζακυθος “.
‘’Καὶ ἐβιάσθηκα νὰ κινήσω γιὰ τὸ ξωκλήσι τοῦ Ἁγίου Λύπιου, γιατὶ εἶδα πὼς ἐχασομέρησα, καὶ ἤθελα νὰ φθάσω γιὰ νὰ περιγράψω τὴ γυναίκα τῆς Ζάκυνθος.
Καὶ ἰδοὺ καμία δωδεκαριὰ ψωρόσκυλα ποὺ ἠθέλανε νὰ μοῦ ἐμποδίσουν τὸ δρόμο,
καὶ μὴ θέλοντας ἐγὼ νὰ τὰ κλοτσοβολήσω γιὰ νὰ μὴν ἐγγίξω τὴν ψώρα καὶ τὰ αἵματα πούχανε, ἐστοχασθήκανε πῶς τὰ σκιάζουμαι, καὶ ἤρθανε βαβίζοντας σιμότερά μου· ὅμως ἐγὼ ἐκαμώθηκα πὼς σκύφτω νὰ πάρω πέτρα, καὶ ἔφυγαν ὅλα καὶ ἐξεθύμαιναν τὰ κακορίζικα ψωριασμένα τὴ λύσσα τους, τὸ ἕνα δαγκώνοντας τὸ ἄλλο.
Ἀλλὰ ἕνας ὅπου ἐδιαφέντευε κάποια ἀπὸ τὰ ψωρόσκυλα ἐπῆρε κι αὐτὸς μιὰ πέτρα, καὶ βάνοντας ὁ ἄθεος γιὰ σημάδι τὸ κεφάλι ἐμὲ τοῦ Διονυσίου τοῦ Ἱερομόναχου δὲν τὸ πίτυχε. Γιατὶ ἀπὸ τὴ βία τὴ μεγάλη, μὲ τὴν ὁποίαν ἐτίναξε τὴν πέτρα, ἐστραβοπάτησε καὶ ἔπεσε.
Ἔτσι ἐγὼ ἔφτασα στὸ κελὶ τοῦ Ἁγίου Λύπιου παρηγορημένος ἀπὸ τὲς μυρωδὶες τοῦ κάμπου, ἀπὸ τὰ γλυκότρεχα νερὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἀστρόβολον οὐρανό, ὁ ὁποῖος ἐφαινότουνα ἀπὸ πάνου ἀπὸ τὸ κεφάλι μου μία Ἀνάσταση’’