 |
| 12019 / pixabay |
Νυχτωδία ηδονής ο δρόμος ανάμεσα στα επιχρυσωμένα λόγια των πολιτικών, εσχάτως και εκείνων των λοιμωξιολόγων στις παρυφές της εξουσίας, και την κόλαση.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ζούμε το αδιανόητο μέσα στη μήτρα του τρόμου, γιατί οι έκφρονες και άφρονες της πολιτικής μετεωρίζονται μεταξύ ψεμάτων, αντιφάσεων και ανομολόγητων συμφερόντων, πάντα εν ονόματι της "υγείας" μας ή της "σωτηρίας" μας. Και η πολιτική του κενού άλλοτε με εκβιαστικά διλήμματα κι άλλοτε με τη τρομοκρατία, οδηγεί στον κοινωνικό θάνατο. Μας παραπείθουν ωστόσο, αν και μια τέτοια πολιτική δεν είναι ούτε ιδεοπωλείο, ούτε ψωμοπωλείο, είναι σαν να γράφεις στο νερό.
Τα γεγονότα σε τούτο τον τόπο καλπάζουν και κομίζουν το τραγικό τους μήνυμα, αλλά εμείς "ηρωποιούμε" τους γελωτοποιούς και "θεοποιούμε" τους πολιτικούς της υποκρισίας. Και την ίδια ώρα πλεονάζουν τα κοινωνικά και εθνικά μας προβλήματα. Δεν φτιασιδώνεται ο κοινωνικός πόνος, ούτε η εθνική μας θολούρα.
Η ρεαλιστική όψη της πολιτικής ανικανότητας παραπέμπει σε δραματικές καταστάσεις και μαρτυρεί πολύμορφα τη μια και την αυτή αλήθεια: Πάμε κατά διαόλου!
Συνειδητοποιούμε την έννοια της πιστότητας των εφηρμοσμένων πολιτικών στη ζωή μας την ώρα της προδοσίας. Είναι τότε που συνειδητοποιούμε πως όλοι αυτοί οι έρποντες της εξουσίας, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως "σωτήρες" μας, έχουν την αμαρτία στην αγκαλιά τους και τον Εωσφόρο στα μάτια τους!
Εντυπωσιαζόμαστε από τη φωνή των σκοταδιστών. Διαλέγουμε τη νύχτα μας ως ευαπάτητοι αποδέκτες της κυβερνητικής ή κομματικής προπαγάνδας. Γινόμαστε και "εργαλείο" των στημένων δημοσκοπήσεων και περιπλανώμαστε στην πολιτική της ερήμου.
Όλα υποτάσσονται στις απέραντες δυνατότητες του πολιτικού καταβροχθισμού, που επιβάλλεται βέβαια από τη φρικαλεότητα της κοινωνικής ανάγκης, αλλά συντηρείται από το αφυδατωμένο αξιολογικό μας κριτήριο.
Πολλοί εγχώριοι πολιτικοί είναι αντικείμενο ζωολογικής περιγραφής. Χωρίς να έχω την αυθάδεια να υποκαταστήσω τους ζωολόγους, να πω πως δεν είναι η αισθητική που κατευθύνει την πολιτική, αλλά η ζωώδης πολιτική που κατευθύνει την αισθητική.
Η "γυμνότητα" της πολιτικής δεν επιβάλλεται από την άσκηση της εξουσίας, όπως δεν γεννιόμαστε γυμνοί για να εξυπηρετηθεί η έμπνευση του Πραξιτέλη.
Πίσω από το ερειπωμένο χαμόγελο των "σωτήρων" μας κρύβεται το άτεκνο πνεύμα τους, η βέβηλη και ψευδεπίγραφη σκέψη τους, αλλά κυρίως η λιπόσαρκη καρδιά τους!
Το αντιλαμβανόμαστε; Κάποιοι ναι. Οι πολλοί βιώνουν την εγχώρια πολιτική ως μια αξημέρωτη νύχτα...