 |
| raedon / pixabay |
Η ζωή μας κυλάει "συντροφιά" με τον άγριο θρίαμβο της πολιτικής υποκρισίας, συχνά και της πολιτικής αυθαιρεσίας. Αρνούμενοι επίμονα να αναγνωρίσουμε στους πολιτικούς το κοινό διακριτικό τους γνώρισμα της απάτης.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και η πολιτική απάτη εξαίρει το ένστικτο που διαιρεί την κοινωνία και περιφρονεί το πνεύμα, που θα μπορούσε να την ενοποιήσει. Έτσι, φυλλορρόησε η συνείδηση της κοινωνικής ανάγκης. Και άρχισε το ταξίδι στην ουτοπία.
Και ως ουτοπία προσδιορίζεται ο ακαθόριστος εκείνος χώρος της μεγάλης σύγχυσης, που τείνει να γίνει η νέα καταφυγή μας. Και κάποιοι περιορίζουμε την ουτοπία στα μέτρα μας. Και αφού ξαπλώσουμε στην προκρούστεια κλίνη, προσπαθούμε να τη χωρέσουμε από τη στενή πύλη του όποιου ονείρου μας.
Όμως, η ουτοπία και οι μύθοι δεν μπορούν να έχουν αληθινά δύναμη, ικανή για να πλάθουν ιστορία. Όπως η ζωή, αν ζούσε με πολύ μακρές προθεσμίες, δεν θα παράλλαζε από το θάνατο.
Ζούμε μια θλιβερή και επικίνδυνη πλάνη. Αρκούμαστε κατά καιρούς στις κλινικές διαπιστώσεις σε ό,τι αφορούν το κεφαλαιώδες πρόβλημα της κοινωνικής αναγκαιότητας και της πολιτικής αθλιότητας.
Χρειάζεται μια βαθιά μεταρρύθμιση, ακριβέστερα ένα αναποδογύρισμα στη διδασκαλία της ιστορίας. Προβάδισμα στο διανοητικό μέρος του πολίτη απέναντι του συναισθηματικού, αναγνώριση της λογικής. Μόνο με τη σύνθεση των διάσπαρτων συνειδήσεων μπορεί να υπάρξει γονιμοποίηση της ενιαίας κοινωνικής συνείδησης.
Ο μύθος της πολιτικής μηχανοκρατίας μας έχει επιβληθεί σαν μια δύναμη εκθεμελιωτική, που συνδέεται με το συναίσθημα της αγωνίας και του φόβου, παρά με τις ελπίδες και τα όνειρα του ξαναγεννημού της κοινωνίας.