 |
| Engin_Akyurt / pixabay |
Το πιο επικίνδυνο που συμβαίνει στη χώρα δεν είναι ο ιός. Είναι η νιρβάνα ενός πολύ μεγάλου μέρους του λαού, που επαναπαύεται στη βεβαιότητα ότι τίποτε κακό δεν πρόκειται να του συμβεί μετά τον ιό ή μετά το μεσοδιάστημα της σημερινής τάσης της οικονομίας.
Γιατί, πιστεύει ότι το κράτος, δηλαδή η κυβέρνηση, θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί όσους έχουν χάσει τη μισή ή όλη την εργασία τους ή έχουν κλείσει την επιχείρησή τους- προσωρινά ή μόνιμα- ή έχουν χάσει υλικά, πελάτες και εργατοώρες σαν επαγγελματίες και εργαζόμενοι.
Επαναπαύεται, δηλαδή, ένα μεγάλο μέρος του λαού στόν πατερούλη που θα αποκαταστήσει τη ζημιά που έχει υποστεί και θα συνεχίσει τη ζωή του από κει που τη σταμάτησε.
Αυτό το κομμάτι του λαού είναι εκείνο που πστεύει στα λεφτόδεντρα. Γιατί, στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν λεφτά για να καλύψουν την καταστροφή που έχει προκαλέσει η στάση της οικονομίας.
Και δεν υπάρχουν εδώ, πολύ περισσότερο από μερικές μεγάλες οικονομίες σαν τη Γερμανία, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την Κίνα, που ρίχνουν, και μπορούν να ρίξουν δισεκατομμύρια για να ζωντανέψουν τη φωτιά στη μηχανή, που αργοκαίει. Χωρίς να μπορούν και αυτές να αποκαταστήσουν τη ζημιά, δεδομένου ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν αρκεί να ρίξεις λεφτά στο δικό σου καζάνι. Πρέπει να λειτουργεί και το καζάνι των διπλανών. Με το οποίο είναι συνδεδεμένο και από το οποίο εξαρτάται και το δικό σου καζάνι.
Ας έχουν υπ' οψιν τους όσοι επαφίενται στα λεφτόδεντρα, ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια οικονομική καταστροφή πολύ χειρότερη από του 2009. Χωρίς το περιθώριο υπερδανεισμού, όπως το 2010, και χωρίς φυσικά να έχει τα μεγάλα παραγωγικά μέσα για να παράξει αυτά τα οποία θα δανειστεί για να υπάρξει. Δεν έχει μεγάλη βιομηχανία, δεν έχει μεγάλη μαζική γεωργική εξαγωγική παραγωγή, δεν έχει μεγάλες τεχνολογικές και εμπορικές μονάδες παροχής υπηρεσιών, δεν είναι χώρα παραγωγής franchise προϊόντων για λογαριασμό τρίτων (παλιά, θυμίζω, φτιάχνονταν εδώ τα blue jeans και οι Alfa Romeo), δεν έχει πολλές πρώτες ύλες για να εξαγάγει, εκτός από τον λιγνίτη, που είναι υπό εξοστρακισμό.
Ο τουρισμός, που αποτελεί το 25% του παραγωγικού πλούτου, είναι για φέτος εντελώς χαμένος. Και τα πάνω από 25 δισ που αναμενόταν να εισφέρει στο ταμείο δεν υπάρχουν. Χωρίς κανείς να ξέρει τι θα επακολουθήσει το 2021. Συμπαρασύροντας και πάνω από 150 επαγγέλματα που ζούν από τον τουρισμό.
Ποιός θα ταϊσει αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και επαγελματίες, που θα μείνουν χωρίς εισόδημα; Το λεφτόδεντρο;
Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζεί τον ύπνο του δικαίου, πιστεύοντας ότι ο πατερούλης θα τους ταϊσει επ αόριστον μέχρι να ξαναζήσουν από κει που σταμάτησαν. Αυτό είναι το όνειρο. Γιατί το κράτος, η κυβέρνηση, όποια κυβέρνηση, ακόμα και αν ήθελε, δεν έχει τα λεφτά για να αποκαταστήσει τη ζημιά που έχει προκληθεί. Και που αναμένεται με κάθε βεβαιότητα να είναι πολύ μεγαλύτερη μέχρι τον Σεπτέμβριο.
Και εδώ ελοχεύει ο δεύτερος μεγάλος κίνδυνος. Ο οποίος θα μετατρέψει την καταστροφή σε συμφορά. Επειδή μεγάλο μέρος του λαού στερείται παντελώς σοβαροτητας και είναι ώριμο φρούτο στα καλέσματα κάθε λαϊκιστή, που θα βρεί την ευκαιρία να διαφημίσει για τρίτη φορά σε μια 15ετία ότι λεφτά υπάρχουν, μόνο και μόνο για να καθήσει στήν πολυπόθητη καρέκλα της εξουσίας. Αδιαφορώντας αν η καρέκλα θα είναι επι ερειπίων. Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Η εξουσία για τους περισσότερους είναι αφροδισιακό. Είναι ηδονή. Αυτοσκοπός.
Οι ώριμοι πολίτες, όποιας ιδεολογίας, έχουν χρέος να ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει στο μεγάλο σπίτι τους. Και να έχουν στο νου τους ότι τους περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες. Πάρα πολύ. Μια κοινωνική αναταραχή είναι πολύ πιθανή από όσους θα έχουν πληγεί άγρια. Όχι μόνο εδώ. Ήδη, ένοπλοι εισέβαλαν στο κυβερνείο της Μασσαχουσέτης και διαδηλώσεις επαναλαμβάνονται στη Γαλλία.
Δεν είναι του παρόντος μια ανάλυση για τον ιό και τη λειτουργία της ζωής του ανθρώπου. Γιατί, περί αυτού πρόκειται. Αλλά, είναι του παρόντος να χτυπήσει ένα καμπανάκι για όσους πιστεύουν ότι η μέχρι σήμερα σχετικά ήρεμη ζωή τους- ακόμα και γι αυτούς που καταστρέφονται, αλλά ελπίζουν- θα κυλήσει ομαλά μέχρι το φώς. Πρίν από το χάραμα πέφτει το πιο βαθύ σκοτάδι.