 |
| 4653867 / pixabay |
Τούτος ο λαός που τον "κανακεύουν" για τη "σοφία" του ή για την οξεία αξιολογική του ικανότητα, πολιτικοί, στρατευμένοι δημοσιογράφοι και κάθε είδους ερπετά στο φιδότοπο των εγχώριων συμφερόντων, συνεχίζει να αλαφροπατεί επάνω στα ίχνη της παλιάς πορείας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Μιας αντιαισθητικής και επιπόλαιας πορείας, αρνούμενος να αποκτήσει πανοραμική θέα της πραγματικότητας, ώστε να οδηγηθεί σε κάποιο ξάγναντο. Ετσι, η διαδρομή στο τέλος παίρνει το χαρακτήρα της δοκιμασίας, συχνά της οδυνηρής περιπέτειας, γιατί τα ίχνη τα παλιά, χαραγμένα καθώς είναι στη μνήμη μας, μας αποκαλύπτουν σε εύθετο χρόνο, ότι παραμένουμε στάσιμοι, επιπόλαιοι και αμετανόητοι για τις επιλογές μας.
Το αληθινό δράμα της ζωής μας είναι ότι η σκέψη μας περπατάει με βήμα πολύ νωθρό, αδύναμοι να υπερνικήσουμε τη συνήθεια που μας κρατεί δέσμιους απέναντι του ζωτικού σώματος του επικαιρικού γεγονότος, αλλά άφωνους στη δραματική μας στιγμή, κυρίως απέναντι στην πραγματικότητα των μεγάλων μετασχηματισμών.
Επιμένουμε και εμμένουμε να παγιδευόμαστε στα κομματικά τερτίπια και να συρόμαστε από τις φιλοτεχνημένες εντυπώσεις. Ετσι, πειθαρχούμε στα περιστατικά που έρχονται με βιαιότητα στο προσκήνιο και δεχόμαστε ό,τι λάμπει στο χώρο τον περιγεγραμμένο από την πολιτική επιτηδειότητα, από το θάμβος της συγκυρίας.
Ζούμε τη μετατόπιση της σοβαρότητας και των αξιών, αλλά και τον εξοβελισμό των αξίων, με την αδιαφορία του αναχωρητή. Και ανάλαφροι σαν το πούπουλο μετεωριζόμαστε στις απανεμιές, χωρίς το βάρος της τρομακτικής ευθύνης μας. Μια ανύποπτη μακαριότητα που θρέφεται από την υπνωμένη συνείδηση.
Αντιδρούμε σαν χρυσοθήρες θαμπωμένοι από το ισχνό κοίτασμα της εγχώριας μετριότητας και βλακείας. Ενας κλειστός, άγριος υποκειμενισμός με εμφανή στοιχεία γκροτέσκο, ένοικοι της βλακείας και της επιπολαιότητας, ανύποπτοι του δράματος που υφαίνουμε χωρίς αίσθηση ενοχής του εγκλήματος που διαπράττουμε, συχνά ηρωποιώντας μετριότητες ή επιτήδειους. Και συχνά πανηγυρίζουμε με υπερηφάνεια για τις εκτιμήσεις μας, την κρίση μας ή τις επιλογές μας, κι ας έχουμε "σφηνωθεί" στον κάλυκα της ευπιστίας, του φόβου ή και της βλακείας μας, την οποία μας παρουσιάζουν ως "υποδειγματική στάση" ή ως "λαική σοφία".
Ομαδικός ευνουχισμός της νοημοσύνης, δοκιμασία της αισθητικής μας και ταλαιπωρία της νόησής μας, με επερχόμενες δραματικές επιπτώσεις, ήταν η παρουσία του "ηρωποιημένου" και κατευθυνόμενου λοιμωξιολόγου τούτη την περίοδο των πολλών ερωτηματικών για την κρίση του κορωνοιού.
Βυθισμένοι στο μαζοδοχισμό του Τίποτα, της υπερβολής και του φόβου ή του αυτονόητου που το μετατρέπουμε σε ακατανόητο, μυθοποιούμε πρόσωπα και αποδεχόμαστε πολιτικές ασκήσεις, που αποβλέπουν στη ταχυδακτυλουργική μετάθεση της προσοχής μας από τον άρτο στο θέαμα.
Ετσι, ακόμα και οι αγωνίες μας έχουν παύσει να έχουν ταυτότητα και ιθαγένεια. Και μέσα στη πασίδηλη ελαφρότητά μας, ζούμε το αυτόχθονο δράμα μας...