Τρόμαξα πραγματικά χτες με την ανακοίνωση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Να ήταν άραγε οι ευχαριστίες προς το αντίχριστο καθεστώς και οι διαβεβαιώσεις για την αγαστή συνεργασία Εκκλησίας και Κράτους που θα συνεχιστεί; Να ήταν η έκφραση χαράς για το «ευήκοον ους» που έτεινε ο πρωθυπουργός στο αίτημα να ξανανοίξουν πλέον οι ναοί;
Νεκτάριος Δαπέργολας
Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ
Να ήταν η διαπίστωση πως η κρίση παρέρχεται, το θέμα των κλειστών ναών σε λίγο αποκαθίσταται και άρα δεν υπάρχει λόγος πλέον να συγκληθεί η ολομέλεια της Ιεραρχίας (όπως τόσο έντονα ζήτησαν ιεράρχες, όπως ο Κερκύρας και ο Κυθήρων); Να ήταν το ότι όλος ο αποτρόπαιος κι απροκάλυπτος διωγμός που ζήσαμε επί βδομάδες θάφτηκε και αποσιωπήθηκε κάτω από μία μικρή αράδα για «δικαιολογημένα παράπονα» και για πικρία λόγω κάποιων φαινομένων σκληρής αντιμετώπισης των πιστών μέσα στη Μ.Εβδομάδα;
Ήταν όλα αυτά μαζί. Αλλά το πιο καταλυτικό και τρομακτικό ήταν τελικά κάτι άλλο: το ότι - μετά από όσα ζήσαμε - όχι μόνο μαζεύτηκαν οι εκκλησιαστικοί μας πατέρες και δεν βρήκαν μία έστω υποτυπώδη έκφραση συγγνώμης να πουν, ένα έστω ίχνος αυτοκριτικής να καταθέσουν, αλλά αντιθέτως εμφανίστηκαν απόλυτα δικαιωμένοι και αναπαυμένοι. Και - ως επιστέγασμα - τόνισαν εμφατικά ότι συγχωρούν όσους τους επέκριναν για τη στάση τους όλο αυτό το διάστημα, συνάμα όμως ζητούν και να επανορθώσουν οι επικριτές, αποκαθιστώντας την αδικία απέναντί τους!
Εκεί κυρίως ήταν που τρόμαξα. Ίσως δεν θα έπρεπε, καθότι ήμουν πολύ υποψιασμένος και θεωρούσα πως ήμουν έτοιμος να ακούσω πλέον τα πάντα - όμως αυτό μού ήρθε κυριολεκτικά σαν χαστούκι. Γιατί εκεί κυρίως συνειδητοποίησα απόλυτα σε πόσο μακρινό κόσμο, σε πόσο παράλληλο και απομακρυσμένο σύμπαν ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Σε ποια χαώδη απόσταση από τους πιστούς (πέρα ίσως από κάποιους κόλακες που καθημερινά χαϊδεύουν τ’ αυτιά τους) και πόσο πολύ αυτή η απόσταση, που εδώ και 2 μήνες μεταβλήθηκε σε πραγματικό χάσμα, θα συνεχίσει και εφεξής να διευρύνεται. Θα συνεχίσει, απλούστατα επειδή κάποιοι δείχνουν πως δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε για να τη γεφυρώσουν και να θεραπεύσουν τη χαίνουσα πληγή, από τη στιγμή που πιστεύουν ότι οι ίδιοι κατέχουν σχεδόν το αλάθητο και αδυνατούν καν να αντιληφθούν την ύπαρξη του προβλήματος.
Αυτό ήταν πραγματικά τρομακτικό. Και δεν είναι τόσο για να μας προκαλέσει οργή κι αγανάκτηση (τα περάσαμε κι αυτά δυστυχώς τις προηγούμενες εβδομάδες). Είναι κυρίως για να μας αφήσει ξέπνοους, αποκαρδιωμένους, αποκαμωμένους. Είναι ίσως η χαριστική βολή. Για να μην υπάρχουν διόλου αμφιβολίες πια σχετικά με το πόσο βαθύ και τραυματικό είναι το πρόβλημα μέσα στη διοικούσα Εκκλησία. Και για να μην περιμένουμε και πολλά ή ίσως και τίποτε πλέον, πέρα από μεμονωμένες φωνές ιεραρχών (που όντως νοιάζονται και θλίβονται, αλλά είναι λίγοι).
Και προφανώς, για να καταστεί σαφές ότι το μόνο που μπορεί να φέρει πραγματική λύση και σε αυτό το πρόβλημα, είναι το ίδιο που μπορεί να ανασχέσει συνολικά τον ζοφερό κατήφορο στον οποίο κατρακυλάει ολόκληρη η πατρίδα μας, απ’ όλες τις απόψεις: ένα μεγάλο Θαύμα άνωθεν. Μόνο Εκείνος πραγματικά μπορεί. Κανείς άλλος…