Η επιστήμη της ιστορίας δε συνάδει με νεοφιλελεύθερες ή οιεσδήποτε άλλες ιδεοληψίες. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, προσωπικότητα διεθνούς διαμετρήματος που ως υπουργός Εξωτερικών της Ρωσσίας είχε συμβάλει τα μέγιστα στην απελευθέρωση της Ελλάδος, επελέγη από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας ως Κυβερνήτης, δεν επεβλήθη από τις Μεγάλες Δυνάμεις όπως ο Όθων ούτε ανέλαβε την εξουσία δικτατορικά.
Μελέτης Μελετόπουλος
Ήρθε να οικοδομήσει εκ του μηδενός κράτος σε μία μικροσκοπική χώρα εντελώς κατεστραμμένη, με χιλιάδες θύματα, νεκρούς, αναπήρους, τραυματίες, ορφανά. Περιγράφει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του το οικτρό θέαμα που αντίκρυσε όταν αποβιβάστηκε στην Αίγινα, προσθέτοντας "άνθρωπος να μην το δει".
Έπρεπε να σώσει έναν πληθυσμό από την λιμοκτονία, ενώ ο Ιμπραήμ παρέμενε στην Πελοπόννησο, η Αθήνα ήταν υπό τουρκική κατοχή και οι πόλεις ήταν σωροί ερειπίων. Οι άμεσες προτεραιότητες του Κυβερνήτη δεν ήταν ο θεσμικός εκσυγχρονισμός ή οι διοικητικές μεταρρυθμίσεις, όπως από την οπτική του 2020 και από την άνεση του πολυτελούς γραφείου του πιθανόν να υποθέσει κανείς.
Η απόδοση μομφής στον Καποδίστρια γιά "αυταρχική διακυβέρνηση" υπό τις συνθήκες τις οποίες αντιμετώπισε, αν μη τι άλλο προδίδουν βαθιά και αδικαιολόγητη άγνοια των βασικών κανόνων και αρχών της ιστορικής μεθοδολογίας, πολύ περισσότερο εάν προέρχονται από πρόσωπα με πανεπιστημιακή ιδιότητα.