Δεν ξέρω πως νιώθετε εσείς, αλλά για εμένα η Ανάσταση έγινε-με τον τρόπο που έγινε- στις 19 Απριλίου. Είχα πάει στο προαύλιο της εκκλησίας μαζί με ακόμα καμιά 50ριά, αραία-αραία, μιας και μου ήταν αδύνατο να κάτσω στο σπίτι σαν να ήταν ένα οποιοδήποτε Σάββατο. Μάλιστα άναψα και την λαμπάδα μου από κάποιους άλλους, χωρίς να σκέφτομαι αν ήταν "αληθινό" Άγιο Φως. Λυπήθηκα μόνο γιατί μου έσβησε μόλις έφτασα έξω από το σπίτι! Ας είναι.
Απόψε λέει, θα γιορτάσουμε την Ανάσταση επειδή έτσι το αποφάσισε η ιεραρχία που βγάζει το σταυρό της για να επισκεφτεί τους μουσουλμάνους. Οπότε δηλαδή, αύριο θα ψήσουμε και αρνί; Άλλο είναι όμως η απόδοση της εορτής του Πάσχα και άλλο η Ανάσταση, ως Ανάσταση, που είναι μια και μοναδική άπαξ του χρόνου. Αρκεί δηλαδή να μεταφέρουμε τις ημερομηνίες κατά τα συμφέροντα και τα δοκούντα ημίν και όλα είναι καλά;
Πόσο εύκαμπτοι, σχετικοί και ευλύγιστοι έχουμε γίνει πια; Προσωπικά το μεσημέρι έφαγα μπριτζόλα και με φορτωμένο στομάχι δεν νιώθω καθόλου έτοιμος πνευματικά για μια Ανάσταση- εκκλησιαστικό πρόσχημα, χωρίς να έχω νηστέψει και να έχω προετοιμαστεί, όπως είχα κάνει πριν από 36 ημέρες.
Χριστός Ανέστη, λοιπόν, για τελευταία φορά φέτος.