Ο Έλληνας ΥΠΕΞ κ. Δένδιας είπε πρόσφατα ότι «Δεν πρόκειται να πάμε σε στρατιωτικοποίηση της κρίσης με την Τουρκία», συμπληρώνοντας «Είναι η παγίδα την οποία η Τουρκία στήνει για την Ελλάδα».
Κατά τη γνώμη μου η δήλωση αυτή είναι αποκαλυπτική των αυταπατών, των ψυχολογικών απωθήσεων, αλλά και των φόβων της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας απέναντι στην τουρκική απειλή. Ερωτώ λοιπόν:
1. Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο που ο αδύνατος έχει επιλέξει τον τρόπο και το πεδίο σύγκρουσης; Δηλαδή, αν αυτός που θεωρεί τον εαυτό του ισχυρό επιλέξει τη στρατιωτική αντιπαράθεση, είναι δύνατον να την αποφύγουμε επειδή απλώς δεν συμφωνούμε; Όταν έλθει πάντως αυτή η ώρα, ο μόνος τρόπος να αποφύγεις τη σύρραξη είναι να συνθηκολογήσεις με τις απαιτήσεις του αντιπάλου.
2. Μήπως η δημόσια δήλωση ότι για την Ελλάδα η στρατιωτική αντιπαράθεση είναι μια παγίδα που θέλει να αποφύγει, είναι μια δήλωση φόβου και ηττοπάθειας που οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα; Ο δρόμος που δείχνουμε στην Τουρκία είναι σαφής: αν δημιουργεί τετελεσμένα, τα οποία εμείς για να τα ανατρέψουμε θα πρέπει να κάνουμε πόλεμο, θα μπορεί συνεχώς να κερδίζει έδαφος στις διεκδικήσεις της «με το ξίφος στη θήκη».
3. Η Ελλάδα επικαλείται διαρκώς - και καλά κάνει - το Διεθνές Δίκαιο για να στηρίξει τις θέσεις της. Ερώτηση: Η ίδια η Ελλάδα άραγε εφαρμόζει το Διεθνές Δίκαιο; Γιατί σήμερα είναι από τις ελάχιστες χώρες που δεν έχει ασκήσει τα δικαιώματά της για επέκταση χωρικών υδάτων στα 12 νμ και ανακήρυξη ΑΟΖ;
4. Μήπως τελικά δεν ισχύει τίποτε από τα παραπάνω; Μήπως δηλαδή οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες απλώς επιζητούν μια εύσχημη παράδοση, με τρόπο που να είναι «πολιτικά ορθός»; Ας πούμε μέσω Χάγης; Και είναι σίγουροι ότι εκεί θα τελειώσουν τα πράγματα; Ή μήπως τότε ακριβώς θα αρχίσουν; Γιατί όπως μας έχει πει και ο «παππούς Θουκυδίδης», οι «ισχυροί προχωρούν μέχρι εκεί που τους επιτρέπει η δύναμη τους και οι αδύναμοι υποχωρούν μέχρι εκεί που τους επιβάλλει η αδυναμία τους».
5. Με αυτές τους τις πρακτικές οι ελληνικές πολιτικές ηγεσιες οδηγούν την Ελλάδα σε ήττα χωρίς πόλεμο ή σε ήττα με πόλεμο. Και βέβαια σε αυτή την περίπτωση το δραματικό είναι ότι τις συνέπειες όλων αυτών θα τις πληρώσει μια γενιά που δεν θα φταίει. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
