Επέτειος της άλωσης της Πόλις σήμερα. Και οφείλουμε να αναπολούμε και να βιώνουμε τις άφθαρτες στιγμές του βυζαντινού μεγαλείου. Να ανεβαίνουμε στις απρόσιτες κορυφές αυτού του μεγαλείου, που υψώνεται σαν γιγαντιαίος βράχος, ανεξάρτητα των πτυχών της ιστορίας σχετικά με τη "φυσιογνωμία" του Βυζαντίου.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Εκεί επάνω στης ιστορίας το αγνάντεμα, γίνεται ο θάνατος σπόρος ζωής, ζωή και ανατροπή όσων βιώνουμε ως έθνος.
Η οργή των νεκρών και των πεθαμένων η μνήμη, βάτος φλεγόμενος και καιγόμενος. Ετσι ο Ελληνισμός βεβαιώνει την ιστορική του ύπαρξη και κραταιώνει την εθνική του αυτοσυνειδησία.
Εκεί επάνω στις ασυμφιλίωτες με τη μοίρα κορυφές του βυζαντινού μεγαλείου εξενοδοχείτο με αγώνες το αδάμαστο ελληνικό πνεύμα, ενώ κάτω στους πρόποδες του σήμερα απλώνεται η κοιλάδα των γόων της Ελλάδας που χειμάζεται.
Καμία "φυλακή" δεν είναι ικανή να αμπαρώσει τις αδυναμίες μας.
Δεν μπορούμε σήμερα να υπερηφανευόμαστε για την ανευθυνότητά μας. Ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν το ελληνικό κλέος και οι ανύστακτοι αγώνες. Αλλά κι αυτοί οι αγώνες αμαυρώθηκαν στον ιστορικό χειμώνα από τους όψιμους παραχαράκτες της ιστορικής αλήθειας από εγχώριους αβδηρίτες.
Ζούμε την άλωση του μέλλοντός μας, με τα συμβατικά προσωπεία της καθημερινότητας να τρέπονται σε άτακτη φυγή, χωρίς να αποζητούμε τη ρωγμή της ανευθυνότητάς μας. Η επέτειος της άλωσης της Πόλις, η σκληρή και πικρή αυτή γεύση, η οιμωγή της ιστορίας, ας μας διδάξει να κοιτάζουμε κατά πρόσωπο την εθνική συμφορά.
Αν και αμφιβάλλω!