 |
| Pezibear / pixabay |
Η μόνη μέριμνα των τσαρλατάνων της εγχώριας πολιτικής είναι η μετάθεση των ελπίδων στο μέλλον. Είναι η διαιώνιση της μεταβατικότητας, η οριστικοποίηση του προσωρινού, η μόνιμη εναλλαγή των θυσιών του λαού, χωρίς αντίκρυσμα.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Είναι η βαθμιαία αποκρυστάλλωση μιας φιλοσοφίας παραίτησης και εγκαρτέρησης με την αόριστη υπόσχεση μιας μελλοντικής ανταμοιβής, που δεν ήταν ποτέ ληξιπρόθεσμη.
Ο Ελληνας έγινε "πειραματόζωο" της πολιτικής αθλιότητας. Έδωσε τα πάντα. Του ζήτησαν την πίστη του και τους έδωσε την ψυχή του. Του πήραν την ψυχή και του έδωσαν σε αντάλλαγμα τον κοινωνικό θάνατο.
Και τώρα, με τα ασυνάρτητα μέτρα για τον αμφιλεγόμενο πια διεθνώς κορωνοϊό, όσο κι αν συντηρείται ο φόβος, ο απατημένος Ελληνας στην παρυφή του γκρεμού ατενίζει το χάος, χωρίς να μετρά το γεωμετρικό του σχήμα. Είμαστε ανίκανοι να ισορροπήσουμε μεταξύ πλάνης και αλήθειας και εθιζόμενοι στο πολιτικό ψέμα, οδηγούμαστε στο σταυρό της οδύνης. Χειροκροτούμε όσους δεν διστάζουν να πλαγιάσουν με το διάολο και με τον δόκτορα Φάουστο σ' όλες τις κλίνες των ωραίων εμπαιγμάτων.
Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ύψιστη ζώσα αξία είναι ο άνθρωπος. Και καμία υπέρτατη αξία δεν μπορεί να γίνεται πολιτικό παίγνιο. Μας στέλνουν ως Δον Κιχώτες στα πεδία των ανεμόμυλων και οι πολιτικοί των παχυλών λόγων μπαίνουν στα κελάρια και τα ρημάζουν...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Είναι η βαθμιαία αποκρυστάλλωση μιας φιλοσοφίας παραίτησης και εγκαρτέρησης με την αόριστη υπόσχεση μιας μελλοντικής ανταμοιβής, που δεν ήταν ποτέ ληξιπρόθεσμη.
Ο Ελληνας έγινε "πειραματόζωο" της πολιτικής αθλιότητας. Έδωσε τα πάντα. Του ζήτησαν την πίστη του και τους έδωσε την ψυχή του. Του πήραν την ψυχή και του έδωσαν σε αντάλλαγμα τον κοινωνικό θάνατο.
Και τώρα, με τα ασυνάρτητα μέτρα για τον αμφιλεγόμενο πια διεθνώς κορωνοϊό, όσο κι αν συντηρείται ο φόβος, ο απατημένος Ελληνας στην παρυφή του γκρεμού ατενίζει το χάος, χωρίς να μετρά το γεωμετρικό του σχήμα. Είμαστε ανίκανοι να ισορροπήσουμε μεταξύ πλάνης και αλήθειας και εθιζόμενοι στο πολιτικό ψέμα, οδηγούμαστε στο σταυρό της οδύνης. Χειροκροτούμε όσους δεν διστάζουν να πλαγιάσουν με το διάολο και με τον δόκτορα Φάουστο σ' όλες τις κλίνες των ωραίων εμπαιγμάτων.
Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ύψιστη ζώσα αξία είναι ο άνθρωπος. Και καμία υπέρτατη αξία δεν μπορεί να γίνεται πολιτικό παίγνιο. Μας στέλνουν ως Δον Κιχώτες στα πεδία των ανεμόμυλων και οι πολιτικοί των παχυλών λόγων μπαίνουν στα κελάρια και τα ρημάζουν...