 |
| lechenie-narkomanii / pixabay |
Ο ιός του φόβου. Όχι ο κορωνοϊός που χρησιμοποιήθηκε για να "γονιμοποιηθεί" ο καταστροφικός ιός του φόβου. Και ο ιός του φόβου, που ενισχύθηκε και από την εγχώρια πολιτική παραμυθία και βλακεία, οδηγεί μια καταπονημένη και ερειπωμένη ελληνική κοινωνία όχι απλώς στην απόλυτη σύγχυση, αλλά στην αδιαπραγμάτευτη οικονομική καταστροφή.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Είχαμε τάση στην παθητικότητα. Με τον ιό του φόβου καθηλωθήκαμε στο επίπεδο της βλακείας και της σιωπής των τετελεσμένων.
Με τη γωνία του οπτικού μας πεδίου να φανερώνει μόνο τον ορίζοντα της στενής περιοχής, όπου έχουν σωρευτεί η ευπιστία μας και η προσωπική μας παραμυθία, η κληρονομημένη φτωχή δανεική πείρα μας.
Τώρα ζούμε με το φόβο του κορωνοϊού, γιατί έτσι μας τον επέβαλαν. Και συντηρούν το φόβο με γελοίες ανακοινώσεις ηλιθίων, δηλώσεις αναρμοδίων και πρωθυπουργικά διαγγέλματα περί αναμενόμενης νέας επέλασης του κορωνοιού, λες και όλοι αυτοί οι καταγέλαστοι εθνοκτόνοι, έχουν μετατραπεί αίφνης σε προφήτες.
Ζούμε με το φόβο του κορωνοϊού και χαρακτηρίζουμε υπερβολικές τις αντίθετες φωνές που τολμούν να μας μιλήσουν για τον πραγματικό ιό που είναι ο φόβος μας, και που δεν μας επιτρέπει να δούμε κατάματα την ίδια την αλήθεια μας και για ό,τι συντελείται εν αγνοία μας. Ζούμε με το φόβο, αλλά σήμερα από την αγωνία μας απουσιάζει η Αγωνία!
Επιλέγουμε το δρόμο της παραμυθίας και της αυταπάτης, την ευρύτερη περιοχή των ψευδαισθήσεων και επιδιώκουμε φιλικότατες σχέσεις με τη συνειδησή μας. Και εμφανιζόμαστε πρόθυμοι να συγχωρέσουμε τις ακίνδυνες ανταρσίες της.
Homo sapiens και homo ignorans. Δρασκελίζουμε ελαφρά τη καρδία σύνεση και αξίες που μας κληροδότησαν αγώνες γενεών. Και γινόμαστε αναχωρητές από τον κόσμο των αξιών, της σοβαρότητας και της αλήθειας, του πνεύματος και της ενέργειας, που μετατρέπονται σε στρατόπεδα αδιάλλακτα.
Κάποτε από τη ρυτίδα της περίσκεψης περνούσε η καθημερινότητα. Τώρα μας ελκύει η παραμυθία που συνήθως συντηρείται με το φόβο. Καμία σστραπή δεν σπαθίζει το σκοτάδι πολλών από εμάς. Και την όποια θαρραλέα φωνή που ξεπηδά μέσα σπό την κοινωνική θολούρα και σύγχυση, τη θεωρούμε αιρετική στην καλύτερη περίπτωση.
Με τέτοια στάση ζωής πως θα αναζητήσουμε μέσα μας, για να ανασύρουμαι από τα βάθη του υποσυνείδητου τις χαμένες ροπές, τις υπνωμένες φωνές, ώστε να πλουτίσουμε την κλίμακα των ήχων μας με πρωτάκουστους φθόγγους;